Mizora schreef:Ik denk dat je moet streven naar een gezonde populatie. En dat je daar ook bewust je keuzes naar moet maken. Maar soms gebeurt het gewoon dat er toch een exemplaar tussen zit met lichte klachten (zware klachten zou ik sowieso laten inslapen), en helaas is dit niet alleen bij de cavalier het geval. In ieder geval de malteser ook, maar een ras of 10-15 was het dacht ik al opgedoken.
Maar ook de lichte exemplaren moet je zien te voorkomen en vermijden. Een gezonde populatie is leuk, maar dat gaat niet gebeuren als mensen binnen dezelfde stamboeken blijven fokken en op de extremen blijven fokken.
En nee, niet de volledige bullpopulatie sterft uit bij selectie op natuurlijke bevalling, wel zou het een flinke bottleneck veroorzaken. Maar als iedereen bij het maken van combinaties minimaal 1 van de ouders natuurlijk moeten zijn geboren. En dan ook nog de makkelijkst geboren pup (i.c.m. andere gezondheidskenmerken) gebruikt om mee door te fokken. Kom je na enkele generaties uit op honden die steeds vaker natuurlijk geboren kunnen worden.
Dat lijkt mij echt fantastisch, maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren.
Je moet geen win-loose situatie creëren, want mensen willen niet verliezen. Je moet zorgen dat, als je met mensen werkt, je zo veel mogelijk een win-win situatie creëert, anders word je genegeerd. En juist dat is niet in het belang van de dieren.
Ik weet niet hoor, maar ik zou niemand een ras aanraden die al zo ver is doorgefokt met alle erfelijke gebreken. Het is verschrikkelijk als jouw hond, jouw maatje ernstig ziek wordt en je veel te vroeg afscheid moet nemen. Ik heb al zo veel treurige verhalen gelezen van rashonden die niet meer normaal konden leven, het gaf zo veel ellende en verdriet. Ik heb zelf een hond en die heeft nog niet eens zoiets ernstigs, het was gelukkig goed te verhelpen dmv een operatie, maar ik vond het wel verschrikkelijk om die periode door te gaan. Ik wil mij niet eens voorstellen dat je een hondje hebt die levenslang op de pijnstillers moet en/of andere zware medicatie e.d. of een hond die niet eens normaal kan wandelen, maar het zó graag wilt.
Een win-win situatie kan ook zijn dat er naar alternatieven wordt gekeken, dus naar een ander hondenras die wel goed is of naar een kruising van dat ras. Ik zie echt niet in hoe zoiets als wat jij schrijft een win-win situatie kan zijn als iemand met een doodziek hondje zit.
En bij een hoop rassen zou ik een extra kostenpost maken afhankelijk van het ras. Dat kan van vaker naar de trimmer, waarschijnlijk aangepast voer naar foto's maken op 2-jarige leeftijd i.v.m. hd/ed/pl, regelmatige kankercontrole en tweemaal scannen op sm (op 2.5 jaar en op 5 jaar), samen met hartcontrole.
Controle van erfelijke gebreken is prima en heel goed, maar het gaat te ver als je bij elke hond al die testen moet gaan doen. Dat is en moet niet de bedoeling zijn. Je moet gewoon onbezorgd van je hondje kunnen genieten.
Zie mijn tekst.