Aan Kido,
Ja ik geloof het ook, volgens mij gaat het afkeuren vanaf 3 en zeker bij 4? Ik weet het niet hoor! Maar doordat ik zo veel nare verhalen had gehoord, was ik erg bang dat uitgerekend ik mijn paard naar de paardenhemel zou moeten sturen. Snap je?
Inmiddels ben ik er iets rustiger onder en zie het niet zo heel erg zwartgallig meer. Ik ben nog steeds gematigd positief. En dat gematigd heeft gewoon met angst te maken. Angst om mijn vriendje te moeten missen.
Want een vriendje is het! Ik kan me er zo boos over maken hoe sommige mensen reageren als je vertelt wat er met je paard aan de hand is. Een paar van die kreten zal ik even opschrijven:
Het is toch maar een dier!
Dan koop je toch een andere!
Je moet er niet te lang mee aan het dokteren gaan hoor!
Nou zo zijn er nog wel een paar waar ik helemaal van door het lint ga! Ten eerste is het dan wel een dier, maar wel een dier met gevoel. Iets van vlees en bloed. Het is geen surfplank waarvan je een zeil kunt vervangen of die je gewoon weg kunt gooien. En een andere kopen... Als mijn dochter een snotneus heeft ruil ik haar toch ook niet in
Ik word daar zo moe van.
Ik begrijp best, dat als je je brood met zo'n paard moet verdienen, bijvoorbeeld als manegehouder of als professioneel ruiter, dat je dan niet zo heel lang met een dergelijk paard doorgaat. Maar een ruiter zoals ik, die het beest puur hobbymatig heeft en er af en toe een wedstrijdje mee rijdt, maar voor de rest gewoon ontspanning en plezier er van heeft, die denkt daar toch heel anders over!!?!
Kijk als er geen redding mee mogelijk is en ik zou zien dat mijn paard de hele tijd pijn heeft, dan houdt het verhaal op. Ik ga hem niet dag in dag uit op pijnstillers laten lopen alleen voor mijn plezier, zodat ik nog de nodige rondjes kan rijden. Maar zo lang hij goed loopt op zijn Nike-airs en hij ziet er zo glanzend gezond en levenslustig uit, dan zijn mijn mogelijkheden nog lang niet uitgeput om er zo lang mogelijk voor te zorgen dat mijn vriendje bij mij blijft!
Goh, ik moest geloof ik even mij ei kwijt