Geplaatst Ok, bij het begin beginnen dan maar.
Ben geboren met scheefstand in beide hielbenen. Klinkt heel spannend, maar komt erop neer dat mn voeten niet zo mooi staan als ze zouden moeten staan, dus loop al jaaaaren met steunzooltjes. Niet onoverkomelijk, normaalste zaak van de wereld voor mij en ach, heb altijd een goed voetbed in schoenen
Loop ook vaak zat zonder, das t einde van de wereld niet. Maar; werkt natuurlijk wel door in mn hele lijf dat mn voeten niet helemaal jofel staan. Mn enkelbanden zijn dusdanig ruim dat ik wel eens ''door mn enkel ben gegaan'' en met mn enkels op straat lag, en gewoon verder kon lopen 
Dan heb ik daarbij een rare pees/spier in mn rechterknie. Aan de achterkant, zeg maar naast je knieholte, zitten 2 pezen/spieren (geen idee wat?) he? Nou, die aan de buitenkant, die is bij mij een tikkeltje te lang. Altijd al gehad, maar naarmate is ouder (en dus niet meer zo kind-flexibel) werd, werd dat lastiger. Als ik mn been helemaal buig en er kracht op zet (dus met mn billen op mn hielen ga zitten bijv) knalt die pees (?) naar ergens halverwege mn knie, aan de voorkant. Ja, dat doet zeer
Maar goed, dat is iets waar je best wel mee leert leven. Je hersens gaan dat wel regelen voor je, ik hoef er al jaren niet eens meer bij na te denken hoe ik op mn hurken ga zitten, kán zowat niet eens meer ''fout'', op een enkele keer na dan.Goed, door naar links. Op mn 9e donderde ik van een klimrekje (ik was zó'n handig kind
) en verrekte de banden in mn linkerknie. Leuk hoor, op die leeftijd week in week uit naar de fysio. Maar goed, t ding deed t uiteindelijk weer fatsoenlijk. Thank God, want met die slappe enkelbanden had ik ook al oefeningen zat mee naar huis gehad. Plus de echt niet al te elegante ''goede schoenen'' die ik moest dragen tot ik steunzolen kreeg... En dan ook nog eens graag lezen op school, you get the point Anyway, linkerknie was eigenlijk best wel helemaal weer goed tegen de tijd dat ik een jaar of 11 was, al is het altijd een beetje zoeken gebleven. Amy blij, kon weer wat. Tot ik 16 was en een achteruitrijdende auto trof. Stond netjes op m te wachten met mn scootertje, hoewel ik voorrang had maar goed. Ineens geeft die achterlijke gladiool vol gas achteruit
Ik sprong van mn scooter op t moment dat de auto m raakte, leek niet zo veel aan de hand. Gescheurde kap op de scoot, ik wat bibberig, maar verder ok. Gegevens uitgewisseld, ik verder naar school en op t pontje mams gebeld, die me sommeerde onmiddellijk naar t cafeetje bij de pont te wachten tot zij daar was. Toen ik de pont af liep met mn scooter klapte ik door mn linkerknie, puur krachtsverlies, en dat was het begin van, tjsa, het einde? Na jaren van zoeken, artsen raadplegen, fysiotherapie, chiropractor, accupunctuur, you name it I've been there... Nog altijd niet goed. Mn linkerknie is kapot, en geen enkele arts kan de oorzaak ontdekken. Ik ben bij de beste artsen en klinieken van Nl geweest, heb meerdere scans gehad, röntgenfoto's, ze kunnen het gewoon niet vinden. Ergens trek je dan de grens. In mijn geval was het toen ik op mn 18e met mn vader stond te kijken voor een wandelstok, omdat mn knie niet lang daarvoor op de fiets ''knak'' zei en ik een half jaar zowat niks meer kon. Hoewel ik niet gehandicapt ben, moet ik wel altijd oppassen wat ik doe. Nu is dat tegenwoordig niet zo'n drama meer, maar zeker tussen mn 16e en mn 19e was t waardeloos. Ik wilde óók meedoen met beachvolleybal tijdens een dagje strand... En op de trampoline bij mn toenmalige vriend.. En zwemmen.. En en en... Kon destijds zowat nergens mee naartoe, scooter na ongeveer een jaar verkocht (was er denk ik toch best bang van geworden) en fietsen kon (en kan) ik alleen als er geen wind stond en ik geen heuveltjes of lange stukken hoefde. Mn opleiding paardenhouderij moest ik de brui aan geven, onderweg naar mn stage (met de fiets overigens) was t op, stage was te zwaar. (gelukkig wel een andere weg gevonden op met paarden te werken, dit jaar gestart met 2 opleidingen). Soms ga ik naar de kroeg met mn knie compleet ingetaped en een paraplu als wandelstok.... Waarmee ik de eerste de beste van zn kruk af mep
Leuk is anders, maar ik weet wat ik kan en wat ik niet kan intussen, dus het is best te handelen. Je went eraan, kan inmiddels weer een hoop gelukkig 
Dat over mn knie, die toch wel een serieuze angst-factor is...
Door naar de heupen, want we waren er nog niet, was het maar waar.
Ook mn heupen kloppen niet. Rechterheup kan ik een spier overheen ''schieten'', wat best geinig is (je moet die gezichten eens zien soms
) maar als ik t te vaak doe, wordt t natuurlijk pijnlijk. Ook zoiets waar je automatisch mee omgaat, lijf lost t allemaal wel op. Maar beide heupen kan ik heel makkelijk fout mee liggen oid, met soms dagen pijn tot gevolg. Loop nu al een week af en aan als een oud mens te kreupelen, dit keer kennelijk iets grondig fout gedaan. Echt, scherpe pijn, kan mn linkerbeen alleen maar helemaal recht houden. Wat natuurlijk weer doorwerkt naar die knie, want die heeft ook zo zn voorkeurshoudingen. Als t maandag nog niet over is ga ik de ha maar weer eens pesten, maar de goede man is niet zo handig met dingen die wazig zijn, dus ik wacht daar altijd liever even mee Maar ik weet het zo langzamerhand niet meer... Ja, je leert ermee leven. Maar ik ben 21 (ok, volgende maand 22). Ik loop al bijna 6 jaar met een kapotte knie waarbij niemand iets kan vinden. Pijn wordt alleen maar erger met de jaren. Dan ook nog eens die heupen. Voeten is goed onder controle te houden zo lang ik een béétje oplet met wat voor schoenen ik vaak draag en die zooltjes gebruik. Das t ergste niet eens. Maar ik loop al zo lang met echt veel pijn.. Ik heb echt een hoge pijngrens (vrienden zijn vaak onder de indruk
) maar soms schiet de pijn er zo in dat ik spontaan zit te huilen aan tafel. Heb pijnstillers, maar als die op een goeie dag niet meer afdoende blijken wordt de volgende stap morfine, aldus mn ha. Neem ze gelukkig zo min mogelijk in, alleen als ik echt op de bank lig te huilen van de pijn of als ik geen rust kán pakken (als ik bijv echt moet werken) pak ik een pijnstiller. Dingen zijn niet best voor je maag Maar ik ben zo bang.. Als het nu al zo erg is dat er dagen zijn dat ik de bank zowat niet af kom van de pijn, hoe moet dat dan als ik ouder word? Nu zou mn lijf in feite in topconditie horen te zijn gezien mn leeftijd, maar er komt een tijd dat ik ga aftakelen. En dan? Wat als over 10 jaar blijkt dat alle artsen iets consequent over het hoofd hebben gezien en de schade intussen onherstelbaar is? Wat als dan de enige oplossing is om t er maar af te halen?
Ik ben zó bang soms... Ik weet dat het allemaal het einde van de wereld niet hoeft te zijn. Maar ik vind het zo vreselijk dat, omdat die &^%%( vergat in zn binnenspiegel te kijken dat ik geen idee heb hoe mijn toekomst er straks uit gaat zien.
Sorry voor het lange verhaal. T is voor het eerst dat ik dit helemaal van me afschrijf, helpt wel iets moet ik zeggen
Bedankt voor het lezen, heb je misschien nog wijze woorden voor me? 
) Ze hebben aan de hand van mn klachten een tijd gedacht dat er een stuk bot los door mn knie zwierf maar dat had dan weer zichtbaar moeten zijn op mri/röntgen..
De revalidatie arts bekijkt het geheel en kon heel snel de vinger op de zere plek leggen. 
Heeft voor een paar totaal andere klachten (waar ik oa voor ging) wel heel goed geholpen, maar voor die knie niks..
Kroeg is op loopafstand en alles wat verder is ga ik lekker met de auto, scheelt ook weer geld voor drank 
Ik hoop voor je dat je klachten in ieder geval niet verergeren en dat de medische wereld nog even snel vooruit gaat zodat ze je kunnen helpen. Ik blijf je topic volgen 
