Vandaag heeft de vorige eigenaar van mijn paardje een grappig verhaal over haar verteld. Het is over 2 jaartjes gebeurd. Toen heette mijn Quincy nog Quinto. De mensen waren er absoluut zeker van dat het een hengstje was. Ze lieten 'hem' bij de andere ruintjes in de wei en hij vermaakte zich prima. Toen vonden ze het wel tijd dat hij gecastreerd werd. Ze belde de dierenarts op en een dag later was die daar met haar tangen en toebehoren. Ze bekeek het paard van kop tot teen en fronste haar wenkbrauwen. De eigenaar vroeg: "Scheelt er iets met hem? Is hij ziek of zo?" Maar de dierenarts antwoordde niet. Ze pakte de staart van het hengstje op en keek heel vreemd. Ze zei: "Meneer, weet u wel zeker dat dit een hengst is?" De eigenaar keek heel vreemd. "Natuurlijk", zei die. De veearts begon te brullen van het lachen. "Meneer", zei ze, "Ik denk niet dat ik zal moeten castreren hoor,... het is een merrie" Iedereen zat te lachen. Ze besloten samen om de merrie Quincy te noemen. Maar het paard mocht nog altijd bij de ruintjes in de wei staan. Het waren tenslotte haar beste vrienden...

PS, nu staat ze in een gemengde kudde maar je moet niet denken dat ze bij de merries zal lopen. Neen hoor, Ramingo de grootste stoerste ruin van stal is nu haar allerbeste vriend.
