Ken het gevoel maar al te goed. Soms heb ik echt weken geen zin. Niet omdat het slecht gaat, maar gewoon omdat ik dat zadelen enzo niet zo interessant vind, veel te veel werk denk ik dan. Dan zie ik er echt huizenhoog tegenop, dus dan ga ik aan het einde van de dag 'toch' maar even paardrijden. Als ik er dan eenmaal opzit zet ik m niet genoeg aan het werk en dan denk ik: ze kunnen allemaal het heen en weer krijgen. Toch voelt het wel goed als ik het eenmaal gedaan heb, maar toch...
Ik geef mezelf dan elke keer weer een schop onder m'n kont, het hoeft dan geen uren rijden te zijn, maar erop moet ik wel, dat is gewoon de verplichting die ik tegenover mezelf, maar vooral mijn paard heb.
En als ik er wél zin in heb, dan is die k*tknol van mij weer te beroerd om telopen (soms omdat hij geen zin heeft, maar meestal omdat hij weer eens wat mankeert). Het is echt altijd wat!
Het wordt helemaal deprimerend als je dan uit pure noodzaak op een ander paard stapt en dat blijkt dan dus gewoon niks te zijn. Gister op Voltrack, ik voelde me echt een beginner, martingaal eraf en hij deed NIETS meer, zo deprimerend. Maar ja, ik zeg dan weer tegen mezelf: alleen door het te oefenen wordt hij beter, dus dan is het maar afzien. Maar dat is elke dag weer met lood in m'n schoenen erop kruipen, en tot de ontdekking komen dat ik werkelijk NIETS goed doe, dat alles fout gaat...
Paardrijden is eigenlijk gewoon helemaal niet leuk!