Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-04 23:05

Verdriet om je overleden paard.

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-04 23:05

Nu, 4 maanden nadat Joris is doodgegaan merk ik steeds vaker en intenser het gemis van mijn paardje. Ondanks alle leuke dingen in mijn leven ben ik echt in een rouwproces, en vind ik het moeilijk dat te uiten. Tja dat paard is nu al lang dood je hebt toch een ander...ik hoor het zo vaak.

Wie herkent dat? Hoe gingen jullie daar dan mee om?

**Geplaatst**: 08-11-04 23:14

Geplaatst: 08-11-04 23:14

Je nieuwe paard kan je oude paard nooit vervangen, hij/zij kan hooguit een (unieke) opvolger zijn. Dat roep ik nu - bijna vijf jaar na het overlijden van mijn oude pony - nog steeds. Hoe gek ik ook ben met Ameretto, hoe ziek ik ook word van het idee dat ik hem niet meer zou hebben - hij is geen Manjo, hij is niet het beestje waar ik bijna vijftien jaar lief en leed heb gedeeld. Zie ook de tekst bij zijn foto onderaan in mijn profiel. Knipoog

Sta jezelf iig toe om af en toe te rouwen. Het gaat toch om jouw gevoelens en niet om die van een ander? En wat is nou vier maanden? Probeer alleen niet te zwelgen in je verdriet, de tijd terugdraaien is onmogelijk en Joris krijg je er niet mee terug.

Wat mij erg heeft geholpen, is het volgende: ik heb mijn vroegere logeerkoffertje tot 'Manjo-koffertje' gebombardeerd. Een pluk van zijn staart, een foto, zijn oude halster en een klein wit knuffelpaardje daarin gedaan. Als ik even (fijne) herinneringen wil ophalen, pak ik dat koffertje erbij. En de tijd is nog altijd de beste heelmeester: op een gegeven moment merk je dat je het een plekje hebt kunnen geven. Alleen is niet te zeggen of dat over twee maanden zal zijn of pas over een paar jaar.

**Geplaatst**: 09-11-04 09:17

Geplaatst: 09-11-04 09:17

Tja, het kan idd alleen een goede opvolger worden. Zeker geen vervanger.

Ik heb zelf nog geen eigen paard verloren. Wel een verzorgpony die ik kon beschouwen als mijn eigen, hij is in mijn handen overleden nadat hij in de sloot gevallen was.

Vandaag zit ik nog met het verlies van een ongeboren veulen. Ik loop een beetje met m'n ziel onder m'n arm en kan er verder nog helemaal niets mee. Dit veulen was nog niet echt 'van mij'. Ik heb deze merrie drachtig gekocht, dat is imo heel anders dan je merrie zelf laten dekken.

**Geplaatst**: 09-11-04 09:25

Geplaatst: 09-11-04 09:25

ik herken dat heel goed !! enkel heb ik het gehad met mijn hond ! mijn hond is 1 jaar geleden ontsnapt uit de tuin en een paar meter verder doodgereden , hij stierf in mijn armen ! ik was er totaal kapot van en het is nu meer dan een jaar geleden en ik mis hem nog steeds , terwijl ik dit intyk moet ik weer effe slikken of de tranen springen me terug in de ogen !

ik weet heel goed hoe het voelt wanneer mensen zeggen tja word het geen tijd dat je je eroverheen zet het is tenslotte toch al 2 maanden geleden !iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier en neemt er zoveel tijd voor als hij wil ! ik kon pas na een jaar vrede nemen met het idee dat hij er niet meer was , nu heeft hij een apart plaatsje in mijn hart en probeer er vrede mee te nemen !
je zegt dat het 4 maanden geleden is en dat mensen rond je zeggen dat je het eindelijk moet vergeten , nou neem jij zoveel tijd als je nodig hebt en er zijn heel weinig mensen die dat begrijpen ! maar geloof me er komt een moment dat je het verdriet kan loslaten , maar hoe lang dit duurt is voor iedereen verschillend !

veel sterkte en als je de nood heb om te huilen dan huil je gewoon , het hoort allemaal bij het rouwproces , je verdriet proberen in te houden en verbergen maakt het alleen maar moeilijker voor je !

je mag me altijd een pb sturen hoor !

Laatst bijgewerkt door shana op 09-11-04 09:27, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-11-04 09:26

Geplaatst: 09-11-04 09:26

Ik herken het wel.
voormij is het nu 6 maanden geleden. en ben nog steeds niet mezelf.
de verplichting om niet te mogen lachen is daar één van waarom ik niet wil lachen van mezelf ik weet het niet. maar bij de een zal het proces langer duren als bij het andere. denk aan de fijne herrineringen

**Geplaatst**: 09-11-04 11:16

Geplaatst: 09-11-04 11:16

Ik ben in korte tijd achterelkaar twee paardjes verloren. Het is meer dan een jaar geleden, maar ik heb het toen weggduwd en het komt nu pas af en toe naar boven. De enige keer dat ik toen gehuild heb was al weer weken later, toen ik een hoefadruk in de opgedroogde modder vond.

**Geplaatst**: 09-11-04 12:35

Geplaatst: 09-11-04 12:35

Verdriet moet slijten en dat je na vier maanden er nog niet overheen bent lijkt me logisch. Neem er de tijd voor en praat er over zo veel je nodig hebt. Ach gut

Een ander paard is natuurlijk niet hetzelfde.

**Geplaatst**: 09-11-04 12:41

Geplaatst: 09-11-04 12:41

Mijn merrie is komende maart 6 jaar dood.. geloof dat ik er nu eindelijk een beetje "overheen" ben.. en dat ik kan praten over haar dood zonder dat de tranen in mijn ogen springen.. Moet zeggen.. hangt ook wel van je eigen gemoedstoestand af.. als ik b.v. moe ben kan ik er al veel minder tegen... dus 4 maanden.. nee.. dat is te kort om over zo iets heftigs heen te zijn.... neem je tijd en huil... het mag...

**Geplaatst**: 09-11-04 15:56

Geplaatst: 09-11-04 15:56

Ik praat heel veel met mN beste vriendin waarmee ik Olympia leasde.. Zij is er wel ongeveer overheen..En door alle gesprekken die ik met haar heb gehad ben ik me er ook wel een beetje over heen gaan zetten... Ik denk nog heel vaak hoe zou het zijn als ze nu nog leefde.. Hoe had mn leven er dan uit gezien..Maar daar schiet ik niets mee op.. Ik weet diep in mn achter hoofd dat het veel beter voor Olympia is geweest dat we haar in hebben laten slapen.. En dat geeft me ook wel een beter gevoel dan dat ik haar ineens dood zou gevonden hebben.. Ik heb afscheid van haar kunnen nemen.. En daar ben ik ook heel blij om..En rouwen mag je zolang over doen als dat JIJ wil!

**Geplaatst**: 09-11-04 15:57

Geplaatst: 09-11-04 15:57

Ik heb jaren geleden een pony verzorgd. (ongeveer 6 jaar)
Ze is ingeslapen omdat ze kanker had.
Er zijn nog steeds tijden dat ik tranen in mijn ogen krijg als ik aan haar denk. (zoals nu bijv.)
De band die ik met haar had was ontzettend sterk.
Ze hinnikte als ze me hoorde enzo. Soms hinnikte ze als ik gewoon maar door de stal liep, dan was ik al lang en breed bij haar geweest enzo.

Ik denk dat je de tijd moet nemen om het verlies te verwerken.
Een nieuw paard neemt nooit de plaats in van het vorige.
Bij sommige mensen misschien, maar die hebben naar mijn mening niet echt van hun paard gehouden.
Ik denk dat het moet slijten, maar het kan nog wel even duren voor je er helemaal overheen bent.

**Geplaatst**: 09-11-04 20:47

Geplaatst: 09-11-04 20:47

Neem vooral je tijd.Mijn eerste paardje is nu 11 jaar geleden overleden,maar denk nog iedere dag aan haar.
En idd,als ik moe of verdrietig ben,heb ik er veel meer moeite mee.
Wat ik in de tijd na haar dood vaak deed,was veel op papier zetten,gedichten,verhalen,noem maar op.Dat heeft me best goed gedaan.Je hebt toch een soort van uitlaatklep,zeker als er (even) niemand om je heen is om mee te praten.
Ook heb ik een herdenkingsmonumentje gemaakt en ophangen waar ik het ongeluk met mijn pony heb gehad.Als ik wil,ga ik erheen.Soms zit ik er uren,en dat doet me goed.Verstand op nul en nadenken zeg ik dan maar.Het helpt.

Ik denk dat je voor jezelf een weg moet kiezen hoe je het gaat verwerken,maar dat zal nog wel even duren voordat je uitvindt wat voor jou de beste manier is.Iedereen is anders en doet het op z'n eigen manier.

Dat je een ander paard hebt,is natuurlijk heel leuk en mooi,maar het zal Joris nooit vervangen.Dat heeft mijn tweede pony ook niet gedaan nadat Sip overleden was.Dat kan ook niet,en volgens mij is het echt niet goed als je het zo ziet.Ieder dier is uniek en onvervangbaar.

Geniet lekker van je (nieuwe) paard en heel veel sterkte toegewenst!

**Geplaatst**: 09-11-04 20:51

Geplaatst: 09-11-04 20:51

Ik herken het helemaal. Barbiano hebben we op 12 mei plotseling in moeten laten slapen op de operatietafel. Dat is nu een half jaar geleden. Sinds een week of 2 is mijn verdriet 'over'. Ik was er echt kapot van. Een paar weken geleden heb ik heel vaak over hem gedroomd en het laatste wat ik over hem droomde was dat ik zijn stal opnieuw inrichtte met de babykamer die we besteld hebben. Erg raar maar sindsdien is mijn verdriet voorbij. Zijn staart hangt nog steeds over mijn kast. Ik denk nog wel heel liefdevol aan hem. Ik hoop dat dit gevoel zo blijft want zo rot als ik me heb gevoeld gun ik niemand.

Een ander paard vervangt je verdriet niet hoor elk paard is anders. Hidalgo is nog een veulen en daar doe je andere dingen mee en Cartuja heeft een heel ander karakter. Zij is ook van mijn moeder en volgens mijn moeder ook van mij maar het gevoel met Barbiano was heel anders, die was echt mijn maatje. Hoe gaat het met Fenna?

**Geplaatst**: 10-11-04 00:47

Geplaatst: 10-11-04 00:47

zoals anderen al zeggen andere paarden zijn opvolgers en kunnen nooit vervangen worden.
mijn pony is 10 jaar geleden overleden en zelfs nu heb ik nog momenten dat ik het er moeilijk mee heb. elke dag is hij wel even in mijn gedachten.
ook al heb ik nu een goede band met mijn huidige paarden, toch is het anders dan met die andere pony en dat zal ook altijd zo blijven.
mijn huidige paarden zou ik ook niet willen missen hoor, daar niet van, maar toch...

ik zou zeggen geef het de tijd. op een gegeven moment slijt het wel, maar dat is makkelijk gezged.

**Geplaatst**: 10-11-04 06:34

Geplaatst: 10-11-04 06:34

[VvdD] Morgen wordt mijn derde lieveling ingeslapen...

Ik heb er drie in 11 maanden tijd verloren. Het doet mij heel veel, en ik ben er toch wel wat door veranderd ( en 10 kilo afgevallen door zenuwen). Bij mijn 4e paardje, Bravura, is slokdarmverlamming geconstateerd, hoe dat zich in de toekomst gaat houden is ook onduidelijk. Het is een schrale troost dat de drie die ingeslapen zijn, oud zijn geworden en een (naar mijn mening) goed leven hebben gehad.
Ik heb er inmiddels ook een jaarling staan, die van alle drie de overleden paardjes een karaktertrekje heeft.... Ik ben blij dat deze jaarling erbij kwam nadat mijn eerste pony werd ingeslapen....de stal is zo ontzettend leeg en lijkt nu zo anders...
Het gemis blijft, maar mijn verdriet is minder geworden. Het klinkt raar, maar na afgelopen maandag kon ik geen traan meer laten, ik raak er afgestompt van. Verdrietig

**Geplaatst**: 10-11-04 18:41

Geplaatst: 10-11-04 18:41

tja ik hoop van mijn paard nog lang geen afscheid hoeft te nemen van mijn paard maar ik denk dat verdriet juist goed doet.
mischien een raar voorbeeld maar ik heb in junie mijn hond die ik 16 jaar heb gehad laten inslapen (ouderdom) maar heb daar ook nog steeds er veel verdriet om, als ik er zo over praat begin ik weer te janken.
maar dat geeft niet als je echt om hem hebt gegeven duurt je verdriet nog lang.

veeeeeeeellllll sterkte ermee

**Geplaatst**: 10-11-04 23:57

Geplaatst: 10-11-04 23:57

Ik herken je verhaal helemaal Verdrietig

Ik heb mijn lieve oude meisje 5 maand geleden in moeten laten slapen Huilen

ze is bij me in de armen gestorven, maar ik ben er nog steeds kapot van. Het is gewoon echt een rot gevoel, en steeds weer denk ik wat zou ik toch graag nog een keer je lieve hoofd willen kunnen aaien en je een knuffel willen geven...

**Geplaatst**: 11-11-04 01:22

Geplaatst: 11-11-04 01:22

Mijn meissie is drie maanden terug ingslapen. Ik begrijp je helemaal. Het doet pij. Heb verdriet zolang jij dat wil en niet zolang anderen dat willen...

**Geplaatst**: 11-11-04 08:59

Geplaatst: 11-11-04 08:59

Tuurlijk is het niet erg dat je erom rouwt.. Ik denk ook iedere dag nog aan obelix,ookal heb ik een ander paard..
Net wat Karin zegt (geloof ik)Het word zeker geen vervanger maar een opvolger.

Ik heb op mn kamer een hoekje voor m ingericht en heb daar 2 foto's en zn papier en vlecht uit zn manen en zn staart liggen.. Dat is voor mij zn gedenkhoekje en ik kijk er ook vaak op.. Zo blijft er een stukje van hem bij me...
Ook heb ik zn halster op mn kamer liggen trouwens... Lovers

**Geplaatst**: 11-11-04 11:42

Geplaatst: 11-11-04 11:42

Volgens mij had jij zo'n ontzettend sterke band met je paard... Geen wonder dat je hem mist. Neem de tijd die je nodig hebt, afscheid nemen van iemand waar je van houdt is nooit makkelijk. En of het nou een mens is of een paard, gevoelens maken daarin geen onderscheid.
Veel sterkte.

**Geplaatst**: 11-11-04 14:13

Geplaatst: 11-11-04 14:13

Ik weet hoe het voelt!
Ik was er dan ook zelf bij toen mn verzorgpaard overlijdden,
het was dus niet mn eigen paard,
maar toch doet het pijn.

**Geplaatst**: 11-11-04 15:52

Geplaatst: 11-11-04 15:52

Ik weet zelf niet hoe het voelt, mijn pony leeft ook nog steeds en Iris blaakt van gezondheid.

Maar mijn vriendin heeft vorig jaar september haar paard in moeten laten slapen en ik weet uit ervaring met haar, dat het verdriet op de gekste momenten weer naar boven kan komen.

Zijn we lekker op buitenrit, begint zij ineens te huilen. Ze beseft dat dan dit niet meer kan met haar oude paard..

Of ze heeft een halster in haar handen die van haar vorige paard was en dan kan ze het er ineens heel moeilijk mee hebben.

Dus geef het de tijd, het is niet ineens over. Het krijgt waarschijnlijk vanzelf wel een keer een plekje..

**Geplaatst**: 11-11-04 16:17

Geplaatst: 11-11-04 16:17

Nu, zo'n 4 jaar later, heb ik nog steeds van die momenten dat ik Frisco heel erg mis, ik heb inmiddels een ander paard, twee zelfs, maar toch, al ik ergens een grote schimmel zie die lijkt op Frisco, staan de tranen alweer in mijn ogen....
Joey en Hetja zal ik echt niet kunnen missen, maar Frisco was gewoon heel speciaal voor mij...

**Geplaatst**: 11-11-04 16:54

Geplaatst: 11-11-04 16:54

Hoi!!

Nu iets meer dan twee jaar geleden is mijn pony overleden (acute hartaanval toen ik alleen in eht bos aan het rijden was). Nog steeds denk ik alle dagen aan haar en betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik ander epaarden met haar vergelijk. Ik heb het inmiddels wel een plaatsje kunnen geven, maar dat heeft lang geduurd. Af en toe als ik een sentimentele bui heb en thuis op de bank zit kan ik best nog ff volschieten als ik eraan denk hoor.

Ik denk dat het absolut niet verkeerd is als je een dier waar je je zo aan gehacht hebt ontzettend mist. Daar is niks verkeerds aan en niemand kan het je kwalijk nemen.
In het begin is het ontzettend moeilijk, maar na verloop van tijd kun je het een plaatsje geven. Het echte missen zal (in elk geval bij mij) nooit over gaan, maar ermee omgaan kan ik inmiddels gelukkig wel.

JO!!

**Geplaatst**: 11-11-04 18:50

Geplaatst: 11-11-04 18:50

Ik herken dat wel...eerst ben je heel erg verdrietig, dat duurt dan een paar dagen. Dan een paar weken denk je dat je eraan begint te wennen. En toch begin je je paard(of ander dier) steeds meer te missen...
Dit heb ik in elk geval altijd...

**Geplaatst**: 11-11-04 19:30

Geplaatst: 11-11-04 19:30

Het is nu 3 jaar geleden dat mijn Vriendje ingeslapen werd. Toen werd mij hier vertelt dat ik hopelijk over een tijd kon terugdenken met een glimlach ipv een traan. En dat is nu wel zo. Tot een jaar geleden heb ik het nog erg moeilijk gehad als ik de foto-albums doorbladerde of als iemand naar hem vroeg.
Nu denk ik nog aan zn grappigheden en aan zn positieve punten. *Weet je nog mama, wat Insy dan altijd deed??* Ach gut