Geplaatst Het afgelopen jaar is nogal een bewogen jaar geweest en dat wil ik graag delen.
1999-2014
Megan kwam bij mij als 9 jarige, net zadelmak. Ik had lang gespaard en op mijn 15e had ik alles uitgezocht en een stal gevonden. Ik wilde een Fjord en als ik het allemaal zelf deed vonden mijn ouders het prima. Dus, werken op zaterdag, zakgeld sparen en vooral lange dagen maken met een paard, sport en huiswerk. Olga kwam en werd omgedoopt tot Megan. Elke dag voor of na school was ik op stal te vinden. Ik vond het heerlijk!
De eerste jaren gingen niet bepaald van een leien dakje. Penny als ik was dacht ik het allemaal wel te weten. Rijden was een drama. Megan was veel te sterk en we konden alleen veilig naar buiten met een karrenbit. Desondanks vond ik het geweldig. Ik had mijn eigen paard!
De jaren erop heb ik veel geleerd. Megan heeft alles overleefd: school, studie, stages in het buitenland, alle vriendjes, ze bleef mijn nummer één.
In 2006 ontdekten we TREC. Ineens hadden we een doel om te trainen en dit heeft voor een ommekeer gezorgd in mijn omgang met Megan. We groeiden naar elkaar toe en begonnen elkaar te begrijpen.
Augustus 2014
Na jarenlang T2 te zijn gestart hebben we ons in een overmoedige bui ingeschreven in de T3. Megan was ondertussen al 24 maar ze deed het zo goed dat ik het gewoon wilde proberen. Megan was in topvorm en we gingen als een speer. De wedstrijd verliep fantastisch en we sleepten meteen een eerste plaats in de wacht!
September 2014
Megan ligt ineens heel veel in het land. Ik vermoed dat er iets niet goed is. Haar hoeven zijn warm en ze is zichzelf niet. De dierenarts wordt gebeld en na een bloedtest komt de uitslag: PPID.
Waarschijnlijk hoefbevangen als symptoom, maar ook de spierwaarden zijn niet goed. Megan is ineens erg ziek.
Helaas voor Megan moet ze voor de zekerheid van het gras en op dieet op de paddock. Ze wordt behandeld als een hoefbevangen paard (enkel hooi, pijnstilling) en we starten met medicatie voor de PPID.
Megan is niet blij. Het naar binnen krijgen van de pil is nog een hele uitdaging. Megan weet het roze kreng steeds uit te spugen. Ook de andere medicijnen geven gaan met moeite. Uiteindelijk blijkt variatie en verrassing het toverwoord.
Oktober 2014
We beginnen rustig met wandelen. Wandelen vinden we saaaaaaaaai en we maken er samen maar het beste van.
Na een paar weken durf ik er weer op te stappen. We maken stapritjes van een kwartiertje. Dan iets langer en in december maken we kleine buitenritjes. Door het dieet is ze al erg afgevallen maar dat was ook wel nodig.
Januari 2015
Ineens loopt Megan weer niet lekker. Gevoelig. Het vermoeden van HB komt weer naar boven en voor de zekerheid laten we in de kliniek foto's maken. Deze wijzen geen kanteling van het hoefbeen aan, gelukkig. Wel zien we een erg dunne zool.
Omdat Megan al ruim tien jaar op blote voeten loopt wil ik eigenlijk niet meteen aan een ijzer. Ik besluit een alternatief te proberen: plakbeslag.
Hier loopt ze iets beter op, maar het houdt nog niet over. Elke keer als we weer een beetje willen opbouwen loopt ze weer niet rad. Ik blijf denken aan lichte HB en raak een beetje radeloos. Ondertussen begint ze wel erg dun te worden maar aan gras of krachtvoer durf ik niet te denken.
Ik besluit zelfs het tegenovergestelde te doen: minder voer. Het lijkt erop of alle voedingsstoffen, onder invloed van de PPID, de klachten veroorzaken.
Ik koop een partij graszaadhooi en Megan moet het er maar mee doen.
Mijn hart huilt. Ze staat al maanden alleen op een paddock, zonder maatje en ik zie het licht uit haar ogen verdwijnen. Ik weet het niet meer, ondertussen ziet ze er zo uit:
Mei 2015
Ik zet haar op rust en maak alleen nog maar kleine wandelingetjes. Het gaat niet beter. Steeds als we iets verder lopen begint ze weer gevoelig te lopen. Megan is levenloos, chagrijnig en een schim van wat ze was.
We raken 'rock bottom'. Ze loopt weer erg slecht en er zit geen rek meer in. Ik kan niks meer doen. Minder voeding kan niet, de is nu al langzaam aan het verhongeren. Ik bel de dierenarts en vraag of hij écht niks meer weet. 'Nee,' zegt hij. 'Ik denk dat je weet wat je moet doen'.
Ik kan niet meer eten, slapen lukt nauwelijks. Ik loop net zoals Megan als een zombie rond. Ik bespreek met mijn man wat ik moet doen. Hij vraagt aan me of er echt geen dingen zijn die ik nog niet heb gedaan. Ik vertel hem dat we de pijn in haar voeten misschien kunnen verdoven met een ijzer en dat ik nog geen homeopathie heb geprobeerd.
'Nou, dan moet je die twee dingen nog doen. Pas dan heb je alles gedaan en mag je haar laten gaan'.
Ik mail mijn vriendin de homeopate en na een consult van 2,5 uur beginnen we met de middelen.
Ik maak een afspraak met van Nassau, want als ik er één hoefsmid bij wil hebben is het de beste die ik vinden kan. Dat hij aan de andere kant van het land zit, interesseert me niet. Ik laad Megan in en ga op stap.
Als ik in Roosendaal aankom krijg ik stevige klappen van de man. Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Waarom ben ik niet eerder bij hem gekomen? Ik was mijn paard de dood in aan het helpen en dat heb ik helemaal zelf gedaan!
Hij had gelijk. Megan was aan het doodgaan. Vel over been, mat en doffe ogen. Dat zag ik ook wel. Maar waarom dan die HB ondanks de (of beter gezegd, het gebrek aan) voeding?
De smid heeft de hoeven van Megan uitgebreid bekeken en kon maar tot één conclusie komen. Dit paard is helemaal niet bevangen. Ze heeft gewoon hele korte hoeven en een belachelijk dunne wand en zool. Mijn jaren van braampjes vijlen zorgden ervoor dat de wand te dun werd. Daarbij heeft de Megan's leeftijd en de PPID ook niet meegeholpen. Maar het was mijn schuld. Dat was duidelijk. Ik heb niet gezien dat de hoeven te klein werden.
Megan werd op een breakover-ijzer gezet en liep meteen beter. Daarnaast kwam het advies: VOEREN DAT PAARD! Ze heeft alle kracht nodig die ze kan krijgen, dus voeren!
Dat lieten we ons geen twee keer zeggen en ondanks alle tegenstrijdige berichten heb ik Megan een paar minuten per dag laten grazen en het graszaadhooi gemengd met gewoon hooi.
Juni 2015
In een paar weken tijd bouwen we het grazen op en na een maand staat ze, met grasmasker, een uur per dag op het land. Megan kan haar geluk niet op en het lichtje in haar ogen is weer terug. Een uur per week krijgt ze erbij en uiteindelijk stop ik met het graszaadhooi.
Ook beginnen we met krachtvoer, eerst een handje, later een schep en uiteindelijk twee volle scheppen. De homeopathie vindt ze heerlijk en met liefde snuift ze elke dag aan de flesjes.
Na een paar weken pak ik het wandelen weer op maar er is geen houden aan. Megan heeft weer energie en wil looooooopen!
Augustus 2015
We rijden weer! Ondertussen zijn we aan de tweede set ijzers toe en de hoeven groeien goed. Niet alleen de hoeven, ook Megan zelf krijgt weer vlees op de botjes. Ze staat inmiddels 24/7 op het land (met masker).
De osteopate komt langs en maakt alles nog even los. We maken inmiddels alweer buitenritten van een uur a twee uur, iets wat we begin dit jaar niet hadden durven dromen. We doen mee aan een PTV training en Megan heeft de grootste lol. Ze kent het spelletje nog en lijkt te genieten van de uitdagingen die ze krijgt.
September 2015
De inschrijving voor het NK TREC gaat open. De laatste wedstrijd van het seizoen en ook meteen het NK!
Ik schrijf me in voor de T2, we hebben nog geen rit langer dan 15 km gemaakt dus ik ga er vanuit dat ik halverwege zal moeten stoppen. De conditie van Megan vliegt vooruit maar ik weet niet of we op tijd klaar zijn voor deze wedstrijd. Dat maakt ook helemaal niet uit, want we zijn er gewoon bij!!
Oktober 2015
Afgelopen weekend zijn we op wedstrijd geweest. Iedereen die het maar horen wilde, moest er aan geloven. 'We gaan weer op wedstrijd!!! Cooooool he?!'
Ik kan bijna niet geloven dat ik mijn eigen paard weer sta op te zadelen voor een wedstrijd.
De POR start en ik voel al in de eerste kilometer dat het goed zit. Megan heeft precies door wat er moet gebeuren en verdeelt haar energie heel keurig over de hele rit.
Die avond hangen de punten en ik blijk steengoed gereden te hebben! Nergens fout en alles best keurig op tijd. Ik begin stiekem te denken aan een podiumplaats, maar eerst moet Megan de nacht goed doorkomen.
De volgende dag staat ze fit en alert in haar paddock. Ze is wat stijf, maar ik had niet anders gedacht. Ik besluit de MA te starten en daarna te kijken. Deze gaat goed tot het laatste moment waar ik een inschattingsfout maak en we alle punten verliezen. Jammer maar helaas.
De PTV is niet zo lang en de sprongen zijn niet hoog. We starten en de eerste vijf hindernissen laat Megan zich heel kalm en relaxed rijden. Daarna heeft ze ineens door waar ze is en gaat de knop om. Ze wordt ineens fanatiek en dat houdt in dat de technische hindernissen vatbaar zijn voor fouten. Deze gaan dan ook niet vlekkeloos maar over het algemeen helemaal niet verkeerd.
Als de uitslagen hangen blijken de punten precies te zijn zoals ik had verwacht en ik ben erg tevreden.
Op het moment van de prijsuitreiking zit de organisatie me aan te grijnzen. Ik reken even snel en kom erachter dat ik het hartstikke goed heb gedaan!
Wie had dat verwacht: Ik ben NATIONAAL KAMPIOEN T2 geworden! Deze titel heb ik me nog nooit aan mogen meten, wat ben ik gelukkig!!
Mijn ouwe kanarie, mijn gekke loopvogel, ze heeft het gewoon gedaan!
Wat er nog meer in het vat zit? Geen idee. Maar ik heb het vermoeden dat wij nog lang niet klaar zijn...
op naar nog meer mooie jaren! 
