Geplaatst Ik zag Lana staan, en hoe hij haar beschreven had was niks vergeleken met haar echte zelf... in de mail had hij "een haflingermerrie van 9 jaar die weinig conditie heeft", gezet. Wel, dat ze weinig conditie had was duidelijk aan haar gewicht, want dat was nu echt wel het dikste paard dat ik ooit gezien had.
Ze was eerder een koe dan een paard, en er stond nog meer op me te wachten...
Haar verzorger destijds klom erop, vertelde me dat dit was wat hij altijd deed met haar. Nooit een zadel, altijd een touwhalstertje en een beetje touw. Dat was het, niks meer, en ik dacht allright, we zien wel hoe dit gaat. Mijn moed werd echter een beetje in de grond gestompt toen hij de weide uitreed en vervolgens haar nergens heen kreeg. Het eerste plukje gras dat ze tegenkwam was al verleiding genoeg... en ze zette alle remmen in om te blijven staan. Hij schopte, trok en duwde, maar ze bougeerde niet. Hij klom er af, leidde haar een eindje voorwaarts en sprong er terug op. "Dit is hoe ik het normaal doe, anders krijg je haar niet vooruit."
Oh god, waar begin ik aan... dacht ik nog. Uiteindelijk heeft mijn zwakke hartje wel voor mij beslist, want ze mocht dat een gigantische uitdaging zijn, maar ze was een ontzettend lieve (...en dominante) uitdaging. Wie zou er anders aan te pas komen? Iemand die haar rot schopt? Iemand die boos wordt omdat ze niet vooruit gaat? Dus ik nam haar toch onder mijn zorg, ik ontmoette de eigenaar en zo gingen we verder. De eigenaar bleek dan nog eens een fantastisch mens te zijn en hij deed werkelijk alles voor haar, voor mij en voor de ezeltjes (ja hoor, nog 4 ezeltjes op de weide!). In het begin keek hij ontzettend sceptisch toen ik drie maanden uitsluitend grondwerk deed en haar daarna terug wilde opleren met een touwhalster. Hij is echter helemaal bijgedraaid en heeft me nooit in de weg gestaan, en nu steunt hij me gigantisch met mijn doelen met haar.
Om mijn dromen waar te maken moest zij echter terug opgeleerd worden en terug conditie opbouwen. Eens ik het vertrouwde om op haar te springen, zijn we steeds meer ritten gaan maken, steeds langer, steeds sneller.
De bossen zijn niet vreemd voor ons!
Wat zijn mijn doelen, vraag je? Wel, aangezien springen, x-country, dressuur,... niets voor mij was, werd het endurance. Ik vroeg me altijd al af hoe het daar toch aan toe ging, wat een zwaar werk het is en dat ik meer wilde zien dan de binnenkant van een bak. Ik zie nog steeds erg veel bak aangezien Lana (zeker met lange afstanden) moet leren haar lichaam correct te gebruiken en ook correct moet leren reageren op de hulpen. Ons tweede doel is trektochten doen, ieder jaar. Dit jaar zat mijn eerste trektocht erop door Wallonië, volgend jaar gaan we helemaal naar de Ardennen!
Ik heb er dus een volledig jaar gigantisch veel werk aan gehad, en ik ga er nog veel meer werk aan hebben, maar ze is een fantastische merrie en ze doet alles voor je. Ik ben trots op haar en hoop nog veel dingen met haar te kunnen waarmaken. Om onze vooruitgang een beetje bij te houden hoop ik dus hier een beetje een "dagboek" bij te houden.
Na een jaar sport, spiermassa kweken en leren omgaan met anderen, ziet ze er nu zo uit.
Onze directe doelen?
- Onze eerste endurancewedstrijd starten.
- Haar linkerkant nog soepeler krijgen (haar stijve kant, linkergalop is heel erg moeilijk voor haar)
- Onze eerste dressuurwedstrijd starten (puur omdat ik het als test wil zien, na al die tijd werken aan correcte bewegingen en hulpen)
- Onze trektocht in de Ardennen!
Er is een prachtdier 'onder vandaan gekomen'! 
Ik zit op 12km bij jou vandaan en hier is het weer gewoon bak en braad 
