Geplaatst Een jaar lang met Sam en Rêve zorgt natuurlijk voor een lang verhaal...
We begonnen 2018 met een stel gebroken ribben dankzij Terror die het niet eens was met hoefjes uit krabben. Verder reden we een wedstrijd die niet zo heel geweldig verliep en begonnen mijn voormalige trainster met de training van Terror.
Ze nam de eerste stappen bijzonder goed op en ze maakte eind van de maand ons akkefietje van het begin van de maand goed:
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C65AB74
Heel veel konden we in Januari niet trainen helaas, regen werd afgewisseld met vorst. We gingen op de betere dagen vaak buiten stappen met een groepje van de stal waar ik toen stond en waar ik een paard van iemand bij trainde..
In Februari werden ons zo nu en dan een paar semi-droge dagen gegund. Regen werd zo nu en dan vervangen door een soort “droge hagel”. Even irritant máár de bak kreeg het beter verwerkt waardoor die berijdbaar bleef. Ik mocht op het gepensioneerde sportpaard van mijn voormalige trainster een ritje maken, toen bleek dat we een klik hadden besloot mijn ex-trainster dat dat vaker zou gebeuren zodat ik de oefeningen kon leren voelen en de hulpen kon leren geven op een paard dat wist wat hij moest doen maar het wel enkel deed als de hulpen correct gegeven werden.. Hij kent alle GP oefeningen en is een erg eerlijke leermeester dus voor mij waren dat erg leerzame ritten! Het was ook een heerlijk paard om buiten mee te gaan stappen en vanaf dat moment gebeurde dat dus ook regelmatig.
Verder reden Sam en ik nog een erg succesvolle wedstrijd waar we maar liefst 69,6% en 70,3% bij elkaar reden. De jury kwam me aanspreken toen ik bij de uitslagen stond te kijken en overlaadde ons met complimenten. Ik was zó vreselijk trots op mijn kleine man..
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9CCCF7
Ik trainde fijn door met Sam, met Rêve en met de paarden de ik op de stal van mijn ex-trainster reed. Er werd veel gelachen en plezier gemaakt.
In Maart besloot de winter zich nog even te laten gelden. Waardoor de bakken dus weer nagenoeg onberijdbaar werden en we na het verzorgen van de paarden, veel uren samen door brachten in de keuken van mijn ex-trainster. Met koffie en gebak, veel gelach en fijne gesprekken.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CAFD1DF
Kleine terror was inmiddels niet meer zo klein.
En na een gevecht van twee dagen hadden we Sam ook geschoren gekregen.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CB274AA
Sam dacht daar het zijne van.
Nadat Sam mijn voet/enkel naar de vaantjes geholpen had tijdens het scheren vond Terror dat ze niet achter kon blijven en ramde die me tegen de dikste paal die ze kon vinden met exact die ribben die nog maar net genezen waren. Het gevolg was dat toen mijn kinesist zei naar welk hokje ik mocht gaan, ik na een “Ik ga mijn best doen” the walk of shame der ruiters mocht doen in een volle groepspraktijk. Toen mijn kinesist (en gezien ik daar inmiddels al dik twee jaar gemiddeld 6 a 7 uur per week mee besteed, inmiddels ook een vriend.) zag dat ik na de derde hinkende pas ook naar mijn ribben greep besloot hij in te grijpen en werd ik met een “Kathleen wat hebt gíj nu weer uit gestoken?” naar de tafel geholpen. Hij keek me ietwat wanhopig aan toen ik mompelde “Sam is op mijn voet gesprongen op een vrij onhandige manier waardoor mijn enkel mis zit en Terror heeft me een paar uur later tegen de paal geramd omdat ik niet snel genoeg aan de kant kon gaan omdat die enkel mis zit.” Ennn de tape werd alvast gezocht.
1 april zette we de zomercompetitie in 68,8% en 67,8% wat een prachtig begin was natuurlijk.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C8D1BF3
Half april reden we nog een wedstrijd waar ik een paar fouten maakte. Desalniettemin wisten we twee keer 66% bij elkaar te rijden. De jury zei “Ik zie dat jullie op de goede weg zijn, het moet alleen nog allemaal samen komen maar dat komt goed!”
En ik wist dat ze gelijk had. Het kon niet anders dan goed komen met Sam.
De jongste van de bende mocht ook nog eens mee op de foto:
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9D08E9
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA4DEB4
De rest van de maand trainden we verder. Zo nu en dan staken we dingen uit dat mijn ex-trainster letterlijk vroeg “wat moest dat voorstellen?” en dan lachten we en probeerden we opnieuw, omdat dat nu eenmaal de enige weg is die een ruiter kent… Vallen en opstaan, fouten maken en opnieuw proberen.
mei begonnen we met een wedstrijd in Kuringen waar we 66% en 67% reden, niet in de prijzen omwille van de veel kleine sloridgheidjes maar dat er weinig geslapen was de nacht er voor had daar ook iets mee te maken.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9D12D5
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C63D1F2
Sam kreeg kort hierna een hoefzweer die gelukkig heel erg oppervlakkig zat waardoor het snel opgelost was maar hij mocht lekker rustig aan doen tot hij weer helemaal 100% fijn liep. Sam is toch dat type geworden dat je een maand kan stil zetten, opstappen en wegrijden. Vaak doet zo'n pauze hem mentaal zelfs erg goed.
Half Juni trokken we naar Kinrooi waar we een klein succesje vierde met 68,2% en 67% en een 1e en 2e plek.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9C7864
Verder trokken we eind van de maand nog naar Kuringen waar we 67% en 66,6% en een 3e plek mee konden nemen. Geleidelijk aan begon er iets te veranderen tussen mijn ex-trainster en mij maar ik kon er de vinger niet op leggen.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9C4329
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA7A0E9
Sammie is altijd happy met zichzelf.
De paarden konden aan huis komen te staan. Oorspronkelijk was de bedoeling dat de rooie en Sam aan huis kwamen en dat Terror bij mijn ex-trainster zou blijven omdat zij me hielp met beleren en ik reed een jong paard voor haar en hielp met de andere paarden dus ik ging toch wel elke dag daarheen. Ik betaalde verder natuurlijk gewoon mijn stalgeld en voor de les. Ik had zo'n voor gevoel dat het anders zou lopen maar ik dacht dat ik gewoon paranoïde was. Vertrouwen hebben in mensen is nooit mijn sterkste kant geweest. Achteraf bekeken moet ik echt een keer gaan leren dat het geen paranoia is als ze effectief van je profiteren.
Ik begon woorden te krijgen met mijn echtgenoot omdat hij bezorgd was om hoe de situatie liep. Ik kwam elke dag kreupel thuis omdat ik gewoon veel meer deed dan mijn lichaam nog aan kan en buiten de pijn en dat mijn lichaam gewoon echt “op” was kwam ik zo nu en dan zelfs niet meer toe aan mijn eigen paarden. Terror was geheel stil gevallen omdat mijn ex-trainster vond dat ze gevaarlijk was onder het zadel. Maar doordat ik drie paarden bij mijn ex-trainster reed en vaak hielp met stalklussen kwam ik vaak ook niet meer aan Sam toe. Ik sprak af dat ik Terror 16 juli zou gaan op halen. Dat was goed. Zo lang kon ze nog wel blijven. Ik betaalde nog voor de volle maand uit vertrouwen en omdat ik dacht dat we vrienden waren. En zelfs als we geen vrienden geweest zouden zijn, waren we wel volwassen en ik ging er van uit dat we het wel fatsoenlijk zouden kunnen regelen. Naïeve ik.
Juli begonnen we met een wedstrijd in Zonhoven waar we 62% en 67,8% en een 2e en 4e plek reden. We begonnen stilaan aan de Beker van Limburg te denken. Sam zou het eerste paard zijn waar ik de beker nog eens mee reed na mijn kleine dappere Explosion. Voor mij een hele stap want over de jaren heen heeft mijn zelfvertrouwen veel klappen gekregen.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C97C04D
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C91B0B0
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9D2D85
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA77D4B
De week naar de beker van limburg verliep heel erg raar achteraf bekeken maar ik had simpelweg de tijd niet om er lang bij stil te staan. Ik weet wel dat ik tegen mijn man zei dat ik vreesde dat ik er op de beker alleen voor zou staan en indien ze zou komen op de beker, dat het na de beker zou barsten. Maar door omstandigheden was ik echt niet in e mogelijkheid om Rêve eerder te gaan halen dan 16 juli. Er kwamen meer en meer klachten die ik niet begreep. Rêve viel aan en was stout volgens haar. Maar ik had geen problemen met haar. Ik ben de eerste om toe te geven dat Rêve geen eenvoudig paard was, dat heb ik ook heel eerlijk gezegd toen ik haar ging brengen. Ik heb toen een lijstje met “do's en dont's” gegeven, als je haar handleiding kent en volgt heb je er veelal geen kind aan, ze is nl. niet gemeen, ze heeft gewoon een specifieke omgang… Mijn ex-trainster verzekerde me elke keer dat ze jarenlang met hengsten gewerkt had dus dat ze Rêve wel “even zou opvoeden.” Iets wat ik ten eerste een beetje als een belediging zag maar vooral als een “dit gaat niet goed komen.”
Niet wetende of ze er zou zijn bereidden we ons voor op een weekend dat voor mij belangrijk was..
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9DA852
Ik had mijn kereltje…
Op de beker van Limburg was ze er echter. We reden heel verrassend een 3e plaats in de eindstand. De beker was een keerpunt voor ons leek het wel. Alsof we ons ritme vonden en een klik maakte. Sam liep fantastisch, hij deed zó hard zijn best, ik was zo enorm trots op dat dier…
Het gehele verslag van het weekend kan je hier lezen:
[RIJ-ITP] Royal Samber verrast op de Beker van Limburg 2018!
Sfeerfoto'tje:
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9DFE17
Mijn ex-trainster was enthousiast en happy en heel even dacht ik dat we er wel uit zouden komen… We waren vriendinnen, ik vertrouwde haar op een manier zoals ik niemand vertrouw. We hebben zoveel leuke herinneringen gemaakt. Zoveel gelachen… Ik begon zelfs dingen te delen over mijn jeugd en emoties. Iets wat ik nooit gedaan heb. Vriendinnen hebben soms mindere periodes maar ze komen er wel uit.. Hoop is gemeen op die manier… We wisten zelfs één proef te winnen dat weekend!
De dag na de beker van Limburg kreeg ik telefoon van haar dat Rêve niet meer buiten mocht. Ze had een ander paard aangevallen. Ik ken mijn paard, nee, het is geen paard dat je aan iedereen mee moet geven. Maar ik ken geen socialer paard dan Rêve. Rêve heeft zo lang ik haar heb veel uit gestoken waar ik van moest fronsen maar nog NOOIT heeft ze zelfs maar oneerlijk gereageerd naar een ander paard. Ze kent de regels en communicatie als geen ander gezien ze op gegroeid is in een gemengde kudde. Het was 9 juli en ik kon haar pas 16 juli gaan halen. Ik vroeg of ik haar zelf kon buiten zetten en binnen halen al was het maar voor een uurtje per dag, ik wist nl. dat er nog een weide vrij was gezien ze recent vrijwel iedereen er uit gezet had. Dan stond Rêve alleen maar ze kon dan iig buiten. Maar nee, alles wat ik vroeg kon niet. Ik was woest en ik stond met mijn rug tegen de muur. Haar stal, haar erf, zij bepaalt. Dus mijn enige optie was om de rest van de dagen iemand mee te nemen die de stal deed terwijl ik Rêve beweging gaf aan de longe en aan de hand liet grazen en rollen. Gedurende die periode werd ik ontweken alsof ik de pest mee droeg. Ik heb mijn ex-trainster net lang genoeg kunnen onderscheppen om Rêve haar paspoort terug te krijgen en verder ontweek ze me in die mate dat ze zelfs via de voordeur wegglipte (die ze nooit gebruikte) om me niet te moeten zien.
Tot op de dag van vandaag weet ik dus niet wat de reden is. Ik heb gesproken met de eigenaresse van het paard dat zogenaamd aangevallen was (want als dat effectief zo was dan wilde ik dat wel regelen ivm DA kosten natuurlijk.) maar die kwam uit de lucht gevallen. Ja, Rêve had gehapt naar hem maar dat was nádat hij naar haar geschopt had. 
16 juli gingen we mijn kleine meisje dus halen, voor een 4 jarige die al een week lang geen echt vrije beweging meer gehad had (we weten allemaal dat aan de longe niet hetzelfde is als vrij kunnen bewegen.) gedroeg ze zich voortreffelijk, het was en lange dag want de trailer op gaan zag ze niet zitten.
Maar we hebben haar thuis gekregen waar ze meteen onder de hoede van Sam kwam. Mijn ex-trainster wist wel nog naar mijn moeder te sturen (niet naar mij. ) dat ik een kreng was, dat Rêve levensgevaarlijk was en dat er nog eens iemand mee zou verongelukken en dat ik de 75 euro die ik te veel betaald had niet terug zou krijgen. Zo werd een vriendschap van vier jaar af gesloten… Ik was gekwetst en in de war maar vooral boos op mezelf. Domme ik. Ik weet beter. Mijn persoonlijke coping was niet geweldig (ja, ik gaf echt om haar.). Mijn kinesist is inmiddels ook een vriend en vertrouwenspersoon. Een deel van mijn problemen wordt erger als ik stress heb en het gevolg is dat er een moment gekomen is dat ik ben moeten gaan praten met hem, daaruit is een zekere band onstaan en hij heeft er een beetje zijn missie van gemaakt om me niet te laten “af glijden”. Het was dus ook mijn kinesist die me ter orde riep waar de rest van mijn omgeving dat niet durfde. Dat ik boos op mezelf mocht zijn zoveel ik wilde dat hij daar niets aan kon doen, maar dat ik wel voorzichtig met mezelf moest blijven. Dus koppie omhoog, borst vooruit, schouders naar achter en op naar de volgende wedstrijd. Zonder mijn vriendin, zonder mijn menselijke steun en toeverlaat… Ik had Sam. Meer had ik éigenlijk niet nodig. En die attitude hielp.. We reden maar liefst 69,3% en 71,5% en de laatste jury plaatste zelfs een complimentje onderaan het protocol.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CAA8F03
De maand juli was HEET. We gingen niet meer op wedstrijd na deze. Wij hadden onze peilen gericht op ons selecteren voor het Vlaams Kampioenschap en ik had mijn wedstrijden dus ook daar naar gepland. Dat hielt in dat hij in Juli een korte pauze had omdat de selectie wedstrijden zo vielen dat augustus een drukke maand zou worden.
Mijn levensgevaarlijke merrie paste zich fantastisch aan met wat hulp van nonkel Sam:
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA7432A
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C8DB3E7
Ze leek op én of andere manier een rust te vinden die ze bij mijn ex-trainster niet gevonden kreeg. Zelfs mijn smid merkte het op toen die haar kwam kappen, hoeveel rustiger ze geworden was.
Maar ongeacht de omstandigheden, de tijd blijft verder tikken en augustus meldde zich.
Mijn man die vroeger paarden beleerde en corrigeerde besloot me verder te helpen met Rêve. Ik kan wel zadelmak maken en doorrijden maar ik heb natuurlijk wel een grondpersoon nodig. Rêve pakte het gewoon op waar we gestopt waren en deed het fantastisch. Tot op de dag van vandaag heeft ze onder het zadel nog steeds geen pas verkeerd gezet.
Onder het zadel is ze net zoals vanaf de grond: je moet haar een beetje kennen en enige subtiliteit is wel nodig maar ze wil graag werken. Het zit 'm allemaal in hóe je het vraagt. https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9CB35D
Maar de feiten waren dat ik zonder trainer zat terwijl ik midden in het wedstrijd-seizoen zat en me wilde selecteren voor het Vlaams kampioenschap.
Ik had een trainer in gedachte omdat ik zijn leerlingen zie rijden en me dat heel erg aan stond maar ik durfde hem niet te contacteren omdat ik bang was dat hij niets kon met een talentloze ruiter en een te dikke arabier die ter compensatie niks meer te bieden hebben dan de wil om te leren en zelfspot. Het was een collega-ruiter die me het extra duwtje gaf. We reden nog een wedstrijd in Kinrooi waar we een 1e en 3e plek reden met 69,1% en 68,8% en dat leverde ons een kranten-artikel op.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CAA261A
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C903E79
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA2ADBC
Sam wil vooral graag weten of hij wat eetbaars gewonnen heeft.
Dat had ie, maar daar kwam ie pas achter nadat we de natura prijzen waren gaan ophalen.
Na deze wedstrijd belde ik Chris Haazen op om te vragen of we een keertje mochten komen proberen. Ik vond dat zo vreselijk spannend. Daar stond ik dan met mijn Sammeke. De les was heerlijk en met subtiele aanwijzingen wist Chris dingen zoveel makkelijker te maken. De travers waar ik mee in de knoop bleef komen omdat mijn lijf niet in de bochten wilde plooien die ik van mijn ex trainster moest aannemen was het eerste. Chris zei gewoon “niet te veel nadenken, voelen, en recht zitten, je zit hem pas in de weg als je met jezelf gaat wringen.” en ineens was de travers geen enkel probleem meer.
Chris vroeg of we nog eens terug wilde komen en toen ik met een klein stemmetje zei “Als jij het ziet zitten om ons verder te helpen” keek ie me aan alsof ik gek was en zei ie “natuurlijk, wanneer wil je komen?” en zodoende trainen we sinds 6 augustus bij Chris en kom ik er achter dat zowel Sam als ik veel meer kunnen dan ik dacht.
Heel stiekem denk ik dat Sam Chris zelfs af en toe verrast. Hij maakt er geen geheim van dat hij Sam een heel leuk dier vindt en vrijwel elke keer zegt ie “hij doet het allemaal gewoon he...” Ah, ik ken dat gevoel van verwondering, het is een prachtig gevoel dat Sam mij dagelijks geeft… Mijn kleine dappere man met zijn gouden hart. We kregen kort daarna het telefoontje waar we op hoopten. We mochten mee naar het Vlaams kampioenschap!
Nog een flinke buitenrit waar Sam zich even helemaal uit mocht leven, een lesje vlak voor we vertrokken, mijn kinesist ging met de tape aan de slag omdat mijn schouder links steeds uit de kom schoot (klein na-effectje van mijn hersen-infarct.) en hij heeft het inmiddels op gegeven om me te zeggen dat ik dingen beter niet doe hij beperkt gewoon de schade nu, ik kan mijn schouder zelf meestal wel terug in de kom duwen maar deze keer had hij het moeten doen dus ik werd bij elkaar getaped en op naar Vlaams Brabant!
Op het IPK liepen we tegen een aantal dingetjes aan. De eerste proef liep Sam fantastisch en die leverde ons een prijs op met 68%. Voor de tweede proef had Sam zich zo opgenaaid dat hij letterlijk onder het schuim zat. Ik heb mijn best gedaan omdat zoveel mogelijk te laten af vloeien en hem droog te krijgen voor het begin van de tweede proef en dat is ook redelijk gelukt maar de échte ontspanning vonden we helaas niet meer waardoor we het met 66% moesten doen. Maar wat heeft mijn kleine man zich goed staande gehouden tussen dat dressuur geweld!
Hij was zó vreselijk opgejut voor die tweede proef, zodra ik hem binnen stuurde voelde ik dat hij álle moeite van de wereld aan het doen was om bij mij te blijven en dat deed hij op een paar kleine dingetjes na echt heel erg goed en zodra ik af groette voelde ik dat, zodra hij die concentratie los liet, hij gewoon weer compleet over de rooie ging. Hij is zó vreselijk loyaal, hij is zo lief… We hebben hem vergeven dat hij ons bijna verongelukte toen we hem op de vrachtwagen zette omdat hij echt buiten zichzelf was en hij kon het gewoon niet meer bij elkaar houden… Mijn man is met hem naar huis gereden omdat het geen doen was om hem daar te houden. Ik moest nog een prijsuitreiking rijden maar Webster was mijn teamgenoot en die bood heel lief, haar merrie aan. Ik dacht dat ik niet trotser op hem kon worden en niet meer van hem kon houden dan op dat moment en weet je wat? Hij bewees me dat ik ongelijk had.
Training/ring verkennen 's avonds:
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C8D90A9
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C98A9F7
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CD6431E
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9D71DA
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA93BCC
Sam kreeg een korte pauze hierna maar hij liet al snel op zijn eigen manier weten dat ie een tikkeltje jaloers was op de tijd die ik met Rêve doorbracht.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C8B3A1C
September zette we in met het interclubkampioenschap.
Het resultaat was een prijsje bij een 4e plek en 68,4% in één proef, 64,1% in de tweede proef omdat ze het nodig vonden een prijsuitreiking te doen in de ring langs mijn ring (iets wat normaal nooit gebeurt.) terwijl ik mijn proef begon te rijden. Door dat de hele wedstrijd een aaneenschakeling was geweest van ergernis was dat een beetje de “druppel”. Over het algemeen vond ik het geen slechte proef en Chris ook niet maar Sam is in de prijsuitreiking erg heet en dat was hij nu dus ook in de proef… Het gevolg was dat ik de prijsuitreiking van de 1e proef in ging met een Sam die mijn frustratie van de dag over genomen had alleen heeft Sam iets minder zelfbeheersing dan ik en hij besloot de prijsuitreiking op stelten te zetten…
Hij had het tot dan toe zó goed gedaan op de prijsuitreikingen… 
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C992009
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CD910AE
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9D6BAC
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA81D01
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA6D2E3
We trokken in september nog naar Kinrooi waar we weer 69,34% en 68% bij elkaar reden ondanks dat Sam besloten had dat hij bang was voor het stuk gras waar hij overheen moest om naar de losrijpiste te gaan (en dus ook weer om terug naar de trailer te gaan, dat was een interessante wedstrijd. Ik heb uiteindelijk elke keer dat stuk gras achterwaarts “over gestoken”. De jury van de ring die uitzicht had op dat stukje heeft dus 4 keer een paard zo'n 40m achterwaarts zien manoeuvreren want de ingang was niet zo heel breed dus ik moest op het einde soort van sturen zoals met een trailer…
Het is nooit saai met Sam. )We reden eentje mee in Zutendaal waar we 68% en 69,3% bij elkaar reden
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CD617B3
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA7AFFB
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C92810A
Altijd tevreden met de kleine man!
In Kuringen hadden we op het eind van de maand een kleine dip en een paar probleempjes, dat resulteerde in twee keer 64% wat IMO ook wel een tikkeltje onder gewaardeerd was.
Er kwam ook een topic van Terror haar progressie:
[RIJ-ITP] Rêve d'or is begonnen aan haar carriere als rijpaard!
We sloten het zomerseizoen af in Oktobermet 68,4% en 69,3% en een 4e en 2e plek, wat helaas nét niet genoeg was voor een podiumplek in de algemene tussenstand. Het was een beetje extra zuur door de omstanedigheden maar jeetje waar zeurde ik over. We hadden een fantastisch zomer seizoen gereden!
We bleven natuurlijk trainen en we moeten een niveau hoger starten waar Chris meer vertrouwen in had dan ik zelf om eerlijk te zijn. Hij vond ook dat het een mooi moment was om eens aan de vliegende wissel te beginnen. Dat ging zo:
“Heb je al ooit een vliegende wissel gereden?”
“ja, op een paard dat het al kon”
“en met hem?”
“alleen per ongeluk.”
Dat leverde me een persoonlijke triomf op gezien ik er in slaagde om Chris letterlijk een facepalm te laten doen.
Tot mijn grote verbazing lukte het in de eerste les al om hem een wissel te laten springen. We hadden een paar pogingen nodig maar hij sprong hem!
Van de eerste is een filmpje:
https://youtu.be/YdTUpUsuHco
In november maakte we ons debuut in het niveau hoger en op de 20*60 piste. Ik reed er te weinig aan waardoor er slordigheden in kwamen. Sam snapte geen f*ck van die grotere piste en hij vond halfweg de proef dat hij precies wel érug veel meters aan het afleggen was.
Ondanks de slordigheden reden we toch 66% bij elkaar.Mijn stiefvader kwam foto's maken van Rêve en Rêve mocht haar eerste sprongetje maken. Dat had een positief effect op haar galop. Tot dan toe was ze altijd erg terughoudend in die galop waardoor ik daar maar beperkt aan kon werken want zodra ik aan haar kwam ging ze naar draf. Maar de sprongetjes en balkjes wekte haar enthousiasme op en ineens had ze door dat ze ook door kon blijven galopperen als ik hulpen gaf.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C97B524
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9EEBE4
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C96C3DA
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5CA858FA
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9042A7
Balkjes zijn leuk.
https://scontent-bru2-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5C9F5417
En een sprongetje. Gezien ik weer een paard hebt dat daadwerkelijk graag springt ziet het er naar uit dat ik na 10 jaar niet springen ook weer aan mijn houding mag gaan werken.
In de aanloop van de wedstrijd in december trainden we een keer op de 20*60 piste in de les en dat wierp zijn vruchten af. Begin december sloten Sam en ik het jaar af met maar liefst 70,3% in ons nieuwe niveau en een 2e plek bij een jury waarbij we de hele zomer onze laagste scores gereden hebben. IMO wel en bewijs van de vooruitgang die we boeken dankzij Chris!Gisteren in de les sprong Sam verschillende goede wissels na elkaar waardoor het minder en minder op “toeval” begint te lijken.. We konden ze deze keer ook op een volte in het midden van de bak rijden en niet meer in de hoek zoals de eerste.
Omdat we nu even geen wedstrijd hebben gaan we met Sam onder begeleiding even verder werken aan de wissels en ik kijk er enorm naar uit! En daarmee sluiten wij dit jaar af… Sam, de kleine kerel waarvan ik zeven jaar geleden zei “als ik deze ooit aan het lopen krijg dan hoef ik niet meer snel terug te deinzen voor een paard.” omdat hij zo vreselijk moeilijk kon doen over alles… Hij had zoveel issues dat de oplossing voor het ene het andere uit lokte… En zeven jaar, een hoop medische problemen, een paar pauzes door operaties, een paar keer verhuizen en een paar trainers verder is hij één van de meest fijne, werkwillige, loyale paarden die ik ooit in mijn bezit gehad heb en leren we samen vliegende wissels… had iemand me aan het begin van ons verhaal gezegd dat ik ooit met Sam bij Chris zou trainen en wissels zou gaan aanleren dan had ik die persoon aangeraden een goede psychiater te zoeken.
En eigenlijk moet ik mijn ex-trainster daarvoor bedanken. Want als zij me niet gedumpt had, dan was ik nooit naar Chris gegaan... Als één deur sluit gaat een andere open. En onze Terror? Die komt wel op haar pootjes terecht, het is een fantastisch dier dat graag wil mits een paar voorwaarden en ik heb er geen enkele moeite mee om me daar aan te houden.
) dus ik heb hem eigenlijk altijd iets te dik staan.. 
)
, maar ik herkende er wel een deel van. Ook het stukje zelfvertrouwen dat weer hoger wordt nu je een topinstructeur gevonden hebt!
Hier is het motto: "er kan niet veel meer stuk gaan dan al stuk is dus no worries." 
! Sam is SuperSam en je gele monster doet het ook geweldig 
Wat niveau 3 gaat geven weet ik nog niet maar niveau 2 gaat lukken. 
