In december 2017 waren we verhuisd naar een stal met binnenpiste. Wat een genot, lekker kunnen doortrainen. Zahire was snel gewend.
Toen kregen we opeens sneeuw. Vond mijn warmteliefhebbertje niet zo leuk.
Maart heb ik zelf op de bank gespendeerd. Opnieuw een hersenvochtlekkage. Na maanden onderzoek is gebleken dat dit bij mijn ziekte Marfan ligt en nooit meer zal weggaan, het kan opeens de kop opsteken, onverwachts, en ik ben dan weken gedwongen om te blijven liggen. Dit is voor mij een hele zware klap geweest :'(
Gelukkig kan ik rekenen op mijn man die Zahire uitstekend verzorgt wanneer ik dat zelf niet kan. Deze foto kreeg ik in die periode door. Nieuwsgierig aagje!
In april kwam na twee maanden zoeken dierenarts nummer 3 erachter waarom Zahires wonde aan haar achterbeen niet genas (ze heeft helaas geen stap onregelmatig gelopen, anders hadden we het wss wel eerder ontdekt). Het verdict was een gebroken griffelbeen, operatie noodzakelijk. Ach, kon er na het slechte nieuws over mijn gezondheid nog wel even bij, toch?
De operatie verliep vlot, de revalidatie was een drama. De wonde had er al te lang gezeten. Ze had een ontsteking. Na 2 maanden antibiotica was ze hartstikke resistent. Ze liet het ook niet behandelen en trapte de behandelende artsen bijna het kliniek in. Zo ken ik haar, ze heeft een vreselijk sterke wil en haat mensen die aan haar zitten. Het zorgde er wel voor dat ze een tweede keer volledig onder narcose moest... Ik mocht erbij zijn, heb de hele behandeling gezien, het takelen ook (tot verbazing van de arts niet flauwgevallen
), was heel interessant.
Na 33 dagen kliniek mocht ze, vergezeld van een rekening van een paar duizend euro, eindelijk weer naar huis. Nog 2 weken in het verband gestaan, op een minipaddockje, en daarna nog een week op een grotere paddock. Was mevrouw het niet mee eens en ze is over 2 draden én een brede beek naar de kudde toe gesprongen. Tja, een springpaard met een sterke eigen wil, al kon ik haar toen echt killen. Ze moest eigenlijk nog een week apart staan zodat ze haar spieren weer rustig aan beweging kon laten wennen maar we hebben ze na 2 uitbraken maar bij de kudde laten staan.
We moesten tegelijkertijd ook weer het rijden opbouwen. Nog zo'n drama. Ondertussen was het juli en was de hittegolf gearriveerd. Heet of niet heet, Zahire moest van de specialist dagelijks licht aan het werk om de spieren in haar been terug op te bouwen. Al was het maar een kwartiertje stappen, ze moest echt bewegen.
Ik had zelf al een tijdje niet gereden door mijn ziekte en daarna haar ziekte, en ik ben al een bangerik. Zahire had tonnen energie, was totaal niet onder de indruk van de hitte terwijl ik bijna out ging (want ik kan er niet tegen), en ze was het helemaal niet eens met rustig opbouwen... Ik blijf me erover verbazen dat het uiteindelijk allemaal is goedgekomen.
Ondertussen was ik écht te dik geworden, 78kg bij een lengte van 1m67. Ik vond het niet meer verantwoord om zo verder te gaan, 80kg vind ik voor Zahire echt de max, dus ik ging op dieet.
Op stal ging het even daarna helemaal mis. De eigenaar had veel te veel paarden op een veel te klein stuk gezet. We hebben hem gezegd dat dit niet zou goedkomen, hem gesmeekt om ze een stukje zand bij te geven. Het hielp niet. De volgende dag kwam ik op stal en mijn vrees was waarheid geworden: Zahire had een klap op de wonde gekregen. Stond dik en ze liep er niet goed op. Opnieuw naar de eigenaar om te vragen of ze alsjeblieft op een groter stuk mochten, nee dus. De dag erna had ze weer op die plek een trap gehad...
Wat belletjes gepleegd en gelukkig had een stal nog 2 plekken vrij, de dag nadien hebben we onze spullen en paarden gepakt en zijn verhuisd.
Ondertussen was het augustus, de nieuwe stal lag dichtbij het bos, Zahires revalidatie was klaar, dus we deden wat korte buitenritjes. Helemaal ingepakt want het was niet te doen met de vliegen. Zahire vond het geweldig!
Sinds de verhuizing was ze ook erg gekalmeerd. Het vertrouwen tussen ons groeide terug.
In september gingen we eens naar het strand. We waren vorig jaar een paar keer gegaan, wat bijna altijd op een fiasco uitdraaide, maar deze keer ging het geweldig. Wat genoot Zahire ervan en wat was ik trots op haar
.
Mijn dieet begon vruchten af te werpen. Hier woog ik 68. Ondertussen 65,5. Reeds 13kg kwijt en nog een halve te gaan!
Mijn lieve vriend maakte mooie foto's van ons.
PS: heb mijn cap altijd op, hier letterlijk 1 minuut afgenomen voor foto's uitsluitend in stilstand.
Ondertussen vond ik een nieuwe lesgeefster die eindelijk het probleem in mijn houding vond. Iedereen werkte uitsluitend op mijn rug want ik leunde veel te ver voorover. Dit bleek echter uit spanning in mijn bovenbenen te komen. Daar zijn we nu op aan het werken en we zijn er nog niet, maar er zit wel veel verbetering in.
Zahire is nu zelfs bloedfanatiek in galop en doet niets liever dan galopperen terwijl ze er vroeger een hekel aan had. Ik heb haar dus blijkbaar 4 jaar zo dwarsgezeten dat ze galop niet graag meer deed. En niemand heeft het opgemerkt. Arm paard :'(.
Ik hoop dat we volgend jaar op dit elan kunnen verdergaan en onszelf beter gaan ontwikkelen. Ik hoop op een jaar met minder ziekte en veel plezier.
Bedankt lieve Zahire dat je al 4 jaar mijn trouwe partner bent! Mijn geweldige topper
. Tot zover rustig opbouwen... Het is een wonder dat het gerevalideerd is geraakt met alles dat ze heeft uitgevreten. Ik hoop voor haar én dierenartsen dat ze het volgende jaar zonder ongelukken doorkomt haha, al is die kans groter nu omdat ze in een kleine kudde staat. Dat geeft haar meer rust. In een grote kudde zoekt ze continu ruzie, zo is dat griffelbeen ook gebroken (overgetrapt) 
. Armerd. Gelukkig is hij weer beter.