Geplaatst Voor diegenen die niet het hele verhaal willen lezen, kan je wel bij het *-teken inhaken.
Ik vind het altijd erg lastig om een begin te vinden, er is zoveel gebeurd de laatste jaren – of eigenlijk in mijn leven – dat ik nooit zo goed weet waar ik moet starten met vertellen. Ik ben een twintiger en momenteel bezig met een vervolgopleiding. In het begin van mijn tienerjaren ben ik verhuisd naar een plek waar de vrouwen in ons gezin lekker thuis bezig konden met de paarden. Wij hebben thuis door de jaren heen altijd pony’s aan huis gehad, tot de afgelopen tijd. Sinds mijn ouders gescheiden zijn, is het niet meer op te brengen om paarden te houden. Ik ben nog wel regelmatig bij de paarden te vinden, omdat ik bij hen heel erg mezelf kan zijn.
In mijn omgeving heb ik nooit een mensen-iemand gehad bij wie ik mijzelf kon en mocht zijn. Het was nooit goed genoeg, mijn prestaties waren nooit goed genoeg. Begin de puberteit is dit er hard ingeslagen. Op de basisschool ben ik altijd flink gepest vanwege mijn gewicht, en waarschijnlijk ook omdat ik mijn leeftijdsgenootjes niet snapte. Ik was altijd een ijverig en vrolijk meisje dat goed kon leren, maar wel erg stil en vroeger al heel erg teruggetrokken. Ik had en heb echt regelmatig een rustige omgeving nodig om bij te komen van alle prikkels (de laatste weken moet ik zelfs eventjes slapen als ik thuiskom). Dit uitte zich erin dat ik erg onzeker werd en uiteindelijk de diagnose ernstig depressief kreeg. Ik denk dat die depressiviteit er heel langzaam, maar heel gemeen in geslopen is. Ik kan mij nog goed herinneren, dat ik op mijn achtste regelmatig aan de dood dacht. ‘Gelukkig’ waren die gedachten op die leeftijd niet concreet. Wat ik wel steeds meer ging doen naarmate ik ouder werd, is letten op wat ik at en hoeveel ik at. Ik ging overmatig bewegen, ik liep de hele dag te ‘jumpen’ (kennen jullie dat nog?
) en als een paardje rond te ‘galopperen’. Sindsdien ben ik wel op een gezond gewicht volgens BMI. Op de middelbare school kwam ik eindelijk in een superleuke klas, ik kon het met eigenlijk iedereen heel goed vinden. Dit ging de eerste twee jaar zo door, maar in de derde kwam ik bij zittenblijvers in de klas die mij erg gekwetst hebben. Ik raak nog steeds in paniek als ik dit groepje tegenkom. Daar kwam ook nog eens bij dat de ergste problemen thuis in die periode erger werden. Mijn ouders waren het er niet mee eens dat ik een aantal vakken moest laten vallen, ik had naar zeggen niet goed gepresteerd en nu zou ik wel heel hard moeten werken om ooit toegelaten te worden op een opleiding. Op dat moment kwam mijn neiging om mijn eten te controleren weer terug, nu niet omdat ik mij dik voelde (hoewel ik er wel van overtuigd was dat ik dik was), maar om mijn gevoelens te controleren/uit te schakelen. De macht over het eten voelde goed, hoe pijnlijker mijn maag, hoe ‘beter’ ik me voelde. In werkelijkheid voelde ik me niet beter, maar kon ik mijn focus verplaatsen van mentale pijn naar fysieke pijn. Dit heb ik later ook geuit in automutilatie.
Dat was het moment dat ik psychisch echt over het randje van de afgrond stond te kijken. Tijdens de feestmaanden was er altijd erg veel stress thuis en zo ook dat jaar (derde jaar middelbare). [Ik merk dat ik erg veel delen vergeten ben of verdrukt heb en bij bepaalde delen nog steeds erg emotioneel wordt, dus vanaf hier kan het misschien warrig overkomen, mijn excuses hiervoor.] Toen ik thuiskwam na school, was mijn vader niet thuis en bleek de politie bij ons thuis te zijn geweest. Er was thuis sprake geweest van huiselijk geweld. Het was voor mij geen verrassing dat dit was gebeurd, het was een verrassing dat er dit keer eindelijk iets aan ging gebeuren. Zoveel gebeurde er helaas niet. Mijn vader heeft twee weken niet thuis mogen komen. Na die twee weken, hebben we heel ‘gezellig’ – niet dus – samen kerst gevierd. Er is verder niets gebeurd, maar de sfeer was niet prettig.
Het moment dat mijn zus op zichzelf ging wonen ben ik de afgrond in gevallen. Mijn zus was de enige die mij snapte, die alles zag wat ik ook zag en zij is ook de enige geweest in al die jaren die mij hoop gaf, dat ik werkelijk niet gek was. Door haar heb ik de hoop gevonden om verder te gaan met mijn leven, zij liet mij zien dat het zoveel anders kan. Na haar vertrek heb ik haar sociale rol binnen het gezin een beetje ingenomen, alleen heb ik iets minder haren op mijn tanden dan zij. Mijn zus durfde gerust tussen een ruzie of gevecht van mijn ouders te springen, en dat heb ik van haar overgenomen. Dat zorgde ervoor dat mijn vader zich soms naar mij keerde (ik moet er wel bij zeggen dat mijn vader mij nooit iets fysiek heeft gedaan). Tijdens ruzies sprong ik er letterlijk tussen, zeker als het de paarden aan zou gaan, dat lag bij mij erg gevoelig. De paarden werden regelmatig gebruikt als chantagemiddel. De meest traumatische herinnering van alle ruzies – hier heb ik ondanks goede therapie nog steeds regelmatig last van – is wel de keer geweest dat mijn vader heeft gedreigd de paarden te doden. Ik heb gegild en gehuild, ik heb gesmeekt dat hij ze niets zou doen. Het beeld dat ik op het pad sta voor de stallen, al krijsend smeken dat hij verdikkeme weg zou gaan met dat stomme mes. Ik had op dat moment mijn leven willen geven voor mijn meest dierbare vrienden. Het was ’s nachts onder het nulpunt, maar ik heb tot twee uur middernacht in de stal gezeten, mezelf warm geprobeerd te houden met een winterdeken. Mijn vader had alle deuren op slot gedaan en heb mezelf toen ergens nog naar binnen gewurmd en uiteindelijk de nacht wel afgemaakt in mijn bed, maar wat was het zwaar om met al dit de volgende morgen weer op school te verschijnen. Als ik terugdenk, vind ik mezelf op dat moment ijzersterk, ondanks dat ik mentaal in duizend stukjes gebroken was.
In de maanden na dit voorval heb ik me echt zwaar ellendig gevoeld. Ik stopte alles weg door steeds weer te grijpen naar de controle over eten, en vanaf toen ook automutilatie. In die periode kan ik echt zeggen dat ik verslaafd was aan pijn en de doffe emoties die ik had. In een aantal maanden tijd ben ik van een BMI van 23 naar 18 gegaan. Daarna brak de tijd van hulpverlening aan, dat was emotioneel ook zo heftig, dat ik erg veel ben gaan eten. Ik ben in amper een maand tijd weer teruggeschoten naar een BMI van 25. Sindsdien ben ik qua gewicht erg gezond en stabiel (BMI 22-23). Het eetprobleem is echter nog steeds niet helemaal weg. Het automutileren ben ik al vrij snel toen ik in behandeling ging mee gestopt.
Het feit dat ik gedwongen en met nodige spoed in behandeling ging bij een psycholoog, werd thuis niet zo goed opgevangen. Het zorgde voor dergelijke situaties, dat ik een tijdje alleen uit huis ben geweest en twee maal samen met mijn moeder (en zwakbegaafde broer). In die tijd is er weer sprake geweest van ernstig huiselijk geweld, waarbij mijn broer getuige was. Dit moet ook voor hem heel heftig zijn geweest. (Ik ben één keer voor mijn vader gesprongen tijdens het geweld, maar ik weet eerlijk gezegd niet meer wanneer dit was, maar ik heb de beelden nog heel vers op het netvlies. Ik vond dit heel heftig om mee te maken.) Mijn moeder is samen met mijn broer uit huis gevlucht, of mijn vader heeft hen uit huis gezet, dat weet ik niet meer zeker. Het huis was in ieder geval op slot en de politie kon niet op de gebruikelijke manier binnenkomen. Mijn vader is door een grote groep politiemannen gearresteerd en heeft toen een nacht in de cel doorgebracht. Ook deze keer heeft hij een huisverbod van twee weken opgelegd gekregen, samen met een werkstraf en een voorwaardelijk straf van twee jaar.
Mijn vader kwam door zijn voorwaardelijk straf gedwongen onder toezicht van de GGZ en de forensische psychiatrie. Mijn moeder en ik hadden erg goede hoop, het leek heel goed te gaan met hem en de dynamiek binnen het gezin. Totdat zijn voorwaardelijk straf afliep. Een halfjaar van tevoren – bijna een jaar voor zijn uiteindelijke vertrek – heeft hij op wonderbaarlijke wijze voor duizenden euro’s kunnen pinnen vanaf een creditcard. Daarna zijn er nog veel meer duistere geldzaken en vooral schulden aan het licht gekomen.
Mijn vader is in mijn examenperiode vertrokken, met de boodschap ‘dat hij er klaar mee was’. Hij heeft het alleen over zichzelf gehad en hij wilde alleen even bij mij langskomen om iets op te halen. Een maand later ben ik samen met hem naar de verjaardag van een van zijn ouders geweest, omdat ik de band met mijn vader goed probeerde te houden. Tussendoor wat vaag contact gehad, ik heb hem alleen één keer gezien bij het tankstation toen hij mijn reiskoffer kwam brengen en daarna heb ik nooit meer bewust 'real-life' contact met hem gehad. Toen ik op vakantie was, heb ik dagelijks contact gehad via WhatsApp, wat ik eigenlijk toen wel heel fijn vond, maar dit werd op de laatste dag van de/mijn vakantie abrupt afgesloten. Daarna heb ik alleen over praktische zaken contact gehad en zo nu en dan krijg ik een ‘gefeliciteerd met …’ toegestuurd. Ik heb sinds mijn vakantie bewust geen contact meer gehad, omdat het mij uiteindelijk alleen maar pijn deed. Ik heb nog steeds erg veel last van een schuldgevoel dat ik geen goede dochter kan zijn, maar ik ben zo enorm boos op hem. Ik kan hem niet vergeven voor de ellende die hij mijn moeder (en mijn broer, zus en mij, uiteraard) heeft aangedaan. Ik wil hem niet vergeven voor de dingen die hij heeft gedaan, omdat hij (überhaupt) geen spijt kan betuigen en zijn gedrag in al die tijd niet heeft aangepast. Het kan een tijdje goed met hem gaan, maar het gedrag dat hij vertoont in stressvolle(re) situaties komt steeds weer terug en in mijn ogen wordt het zelfs steeds erger. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik niet dankbaar ben voor alles wat hij wel gedaan heeft, ondanks de nare ervaringen met mijn vader, geloof ik ook zeker dat hij oprecht goede dingen heeft gedaan. Juist om dat laatste heb ik een erg loyaliteitsconflict. Het zit niet in mij om iemand zo dichtbij zo uit mijn leven te zetten als het ware. Ik moet er soms van huilen als ik erbij nadenk hoe eenzaam ik mij zou voelen, hoe ellendig het zou moeten zijn dat je kinderen geen contact meer willen (mijn zus wil ook geen contact meer, maar ook niet met mijn moeder). Dan vraag ik me ook wel weer af of hij dit voelt zoals ik dit voel. Het is echt een enorm lastige situatie en ik voel me soms echt een touw in een touwtrekwedstrijd.
Eigenlijk was het niet mijn plan om dit enorme verhaal te typen, maar het leek mij eigenlijk goed om de informatie achter wat komt te vertellen. Momenteel gaat het relatief goed met mij, ik ben erg moe door alle veranderingen om mij heen en heb net een dip gehad. Mijn omgeving en ikzelf weet ondertussen hoe ik hieruit kan komen en ik vind het erg fijn om na een zware dag gewoon heerlijk te kunnen lachen en ontspannen. Eerder bleef ik in die melancholie hangen. Na bijna drie jaar intensieve en veel verschillende behandelingen, moest mijn hoofdbehandelaar mededelen dat ze niets meer voor mij konden betekenen, ofwel: ik was klaar!
Ik ben mijn behandelaren, vooral mijn hoofdbehandelaar, heel erg dankbaar voor alle positieve bagage die ik heb meegekregen en ik merk nog dagelijks dat ik dingetjes vanuit mijn therapietijd meeneem in het leven.Mijn moeder en ik zijn ondertussen erg grote steunen voor elkaar en hoewel er tussen haar en mij ook het een en ander is gebeurd, kan ik het nu wel erg goed vinden met haar en heb ik het fijn thuis. Als we allebei emotioneel beladen zijn, kan het nog wel eens ontploffen, maar we hebben ook geleerd om hier gewoon over te praten.
* Mijn zwakbegaafde broer is niet zo vaak voorgekomen in het verhaal, maar die heeft in de levens van alle gezinsleden een grote rol gespeeld. Hij is erg zorgintensief en woont sinds een aantal jaar thuis. De zorg voor hem is destijds door mijn ouders overgenomen. Het persoonlijk budget wordt dus besteed aan de zorg die mijn ouders verlenen, zodat zij niet daarnaast hoeven te werken. In theorie klinkt dat allemaal heel leuk en aardig, maar in de praktijk is dit wel heel lastig. Het eerste halfjaar toen mijn vader weg was, heeft mijn moeder elke dag, de hele dag voor mijn broer moeten zorgen. Zeven maanden lang, zeven dagen in de week. Mijn vader kreeg toen nog gewoon de helft van het persoonlijk budget (voor 3,5 dag zorg, als het ware) en mijn moeder de andere helft. Na deze tijd is mijn broer regelmatig voor halve dagen en soms weekenden naar mijn vader gegaan. Het budget was nog steeds 50/50 verdeeld, nog steeds oneerlijk dus. Mijn broer werd erg agressief na de dagen die hij bij mijn vader verbleef. Hij werd psychotisch en kwam hier steeds moeilijker al dan niet zonder medicatie uit. Mijn moeder heeft hem met spoed laten opnemen bij een psychiatrische instelling. Vanuit daar is hij naar mijn vader gegaan en sindsdien hebben zowel mijn moeder, ik, als mijn moeders familie mijn broer niet meer kunnen en mogen zien. Mijn vader houdt mijn broer angstvallig bij ons weg en weigert het om hem bij mijn moeder te brengen. Hij zou bij hem beter af zijn, zowel volgens mijn vader als mijn vaders advocaat. Mijn moeder is hier erg verdrietig om en weet niet meer hoe ze het moet oplossen, op dit moment heeft ze zich erbij neergelegd dat mijn broer bij mijn vader zal blijven. Persoonlijk zie ik mijn broer naar een eigen plekje gaan, zonder alle prikkels vanuit het gezin. Ik vind mijn vader met zijn geschiedenis niet capabel om voor mijn broer te zorgen en ik ben heel erg bang dat dit op zowel een fysieke als mentale manier ten koste gaat van mijn broer. Als iemand weet hoe ik, als zus, zou kunnen optreden, dan hoor ik dat graag. Het doet mij groot verdriet om mijn broer te zien als iemand die om zich heen slaat en schopt, terwijl hij ook de allergrootste grappenmaker kan zijn… (Meer details wil ik alleen via een privébericht verstrekken aan degenen die daadwerkelijk verstand hebben rondom gehandicaptenzorg).
Ik vind het erg lief als mensen een hart onder de riem willen steken, maar medelijden hoeft niemand met mij te hebben. Ik heb het op dit moment voor mezelf prima voor elkaar en dat vind ik het allerbelangrijkste. Ik ben gelukkiger dan ooit, dus ik zie de toekomst op deze manier op een goede manier tegemoet. Mijn contactennetwerk bestaat alleen maar uit mensen die ik heel goed durf te vertrouwen en bij wie ik te allen tijde terecht zou kunnen, dus ik heb een heel goed sociaal vangnet opgebouwd tijdens deze best wel moeilijke periode.
Voor diegenen die wel het hele verhaal hebben gelezen, hartstikke bedankt, dat waardeer ik heel erg. Vragen naar aanleiding van mijn bericht mag zeker. Er bestaat een kans dat ik een vraag niet of alleen via een privébericht wil beantwoorden. Als ik in de reacties niet op een vraag inga, dan heb ik deze wel gelezen, maar wil ik deze niet beantwoorden of zal ik deze via een privébericht beantwoorden.
Ik wil nogmaals het volgende verzoeken:
Ik wil iedereen die mijn verhaal herkent of denkt te herkennen vragen om niet te reageren in dit topic, maar bij behoefte een privébericht naar mij te sturen op dit account.
. Jammer kan ik weinig zinvols inbrengen wat je concreet kan helpen maar ik wilde je toch zeggen dat ik het erg knap van je vindt hoe jij na dit alles in het leven staat 
. 
* 
