Gevuld met mooie momenten, nieuwe ervaringen en een pony die af en toe stuk is om de meest rare redenen.
Dit keer moet het helaas iets anders, want dit keer was ik degene die stuk was. What a year…
Om dit zo op papier te zetten is een stukje van mij afschrijven, behoorlijk persoonlijk maar misschien wel dat laatste stukje afsluiting wat ik nog miste.
Het jaar begon ik erg ziek, en dan geen gewoon griepje helaas. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit en het ene onderzoek na het andere. Niemand kon vertellen wat er aan de hand was en de pijn in mijn buik werd steeds erger. Het brak inmiddels zelfs door de zwaarste pijnstillers heen, wat resulteerde in een periode arbeidsongeschikt en op bed blijven. Met medicatie waar ik niet mee mocht autorijden was ik afhankelijk van de mensen om mij heen, die voor jou zorgde en mij af en toe is meenamen. Af en toe even naar jou als ik een goede dag had, om je een knuffel te kunnen geven. Helaas werden die goede momenten steeds minder, of nou ja, steeds minder betrouwbaar waardoor ik jou een lange tijd niet gezien heb. Vreselijk vond ik dat, zoals waarschijnlijk ieder paardenmeisje zou vinden, maar fysiek trok ik het niet meer…
Na maanden aankl*ten (want dit speelt al vanaf april vorig jaar) kwamen we er in maart dan eindelijk achter wat er met mij aan de hand was! Dus met 7x op een dag medicijnen slikken en een streng dieet kon ik langzaamaan weer gaan werken. Paardrijden kon ik nog niet, fysiek was mijn lijf helemaal op het nul-punt en nog steeds behoolrijk stuk. Maar ik kon wel weer naar jou toe, en oh wat maakte dat veel goed!
En in al mijn enthousiasme en blijdschap dat ik na een jaar eindelijk weer pijnvrij kon leven, ben ik veel en veelte snel alles weer op gaan pakken. Want hè? Ik kon weer, dus hup van die bank en aan de slag!
Ik ben weer 40 uur gaan werken, weer gaan studeren, weer gaan paardrijden en ook mijn sociale leven weer opgepakt. Alles tegelijk. Kwam ik mijzelf daar even tegen, en hoe…
Wat vast te verwachten is, is dat ik dit fysiek helemaal nog niet kon hebben. Ik kwam dagelijks uitgeput thuis, uiteindelijk zelfs met momenten dat ik mijn spieren niet meer onder controle had, en deze het gewoon “opgaven” en een soort van “uitvielen”. Mijn lijf dat heeel duidelijk schreeuwde dat ik heel veel stapjes terug moest doen. Dus weer terug bij af, en dat kon ik mentaal niet hebben. Weer kon ik namelijk niet naar jou toe, nog steeds konden wij niet genieten van die heerlijke bosritten die we samen zo graag maken en die ontspanning die ik zo hard nodig had. Weer had ik het gevoel dat ik jou in de steek liet, dat jij veel beter af was bij iemand anders. Iemand die er wel was, die jou wel aandacht kon geven, iemand die op z’n minst gewoon naar je toe kwam. Wat voelde ik mij rot, schuldig en vooral heel erg mislukt als baasje
Het besef dat ik, ondanks dat ik pijnvrij was, nog steeds niet kon doen wat ik altijd deed kwam erg hard aan. Ik wou er ook niet aan toegeven, ‘want ik kon het best’. Ik wou niet nog langer in die negatieve spiraal van niks-kunnen-en-mogen zitten. Maar doordat ik veel meer van mijzelf vroeg, van mijzelf verwachtte dan dat ik al aankon, en dat dan natuurlijk niet lukte, is het mentaal goed mis gegaan. Ik raakte zo gefrustreerd en boos op mijzelf dat het niet lukte, dat ik het nog steeds niet kon dat ik mijzelf alleen maar door pushte. En nu achteraf, had ik alleen maar gehoopt dat ik mijzelf wat meer tijd had gegeven…
Ik begon het ook aan jou te merken, je was niet jezelf meer. Je was futloos, chagrijnig en liep je voor mij weg in plaats van dat je naar mij toe kwam. Ik stond eigenlijk op het punt om een DA te laten komen om je bloed te laten testen, maar wou daar nog even mee wachten omdat ik ook dacht dat het misschien door de warmte kon komen. Niks was minder waard…
Inmiddels was er privé nog het één en ander misgegaan en stukgelopen, waardoor ik echt op het breekpunt stond. Ook omdat het met jou steeds slechter leek te gaan, ik was mijn blije en drukke paard helemaal kwijt… Via via ben ik bij een paardencoach gekomen, en onder het nom van “slechter kan het toch niet gaan” heb ik een afspraak gemaakt voor een sessie.
Maar niet met zomaar een paard, met jou.
Het was ontzettend bijzonder. Maar vooral heel, heel, heel erg confronterend. Ik ben met beide benen flink op de grond gezet, en met mijn neus keihard op de feiten gedrukt. Ik ben geen prater, al helemaal niet als het om emoties gaat dus dit was een enorme stap voor mij. Ik vraag namelijk nooit iemand om hulp, dus daarmee voelde het eigenlijk alsof ik opgaf. Na de sessie brak ik dan ook even, want damn dat was best even incasseren. Lieve merrie, ik zou zo graag sorry tegen je willen zeggen. Sorry dat ik jou signalen niet zag, jou niet begreep. Sorry voor waar ik je, onbewust, mee lastig heb gevallen. En sorry dat ik zo’n vreselijk baasje geweest ben. Want zo voelde ik mij wel, en nog steeds als ik hieraan terug denk. Weer type ik dit terwijl de tranen over mijn wangen lopen, jij verdient zoveel beter. Sorry lief paard, ik wou dat ik je kon vertellen hoeveel het mij spijt…
Uiteindelijk hebben wij 3 sessies gehad, meer kunnen jullie hier lezen: [VVDD] Coachingsessie met mijn eigen merrie...
Ik heb het toen (gefilterd) opgeschreven om voor mijzelf op een rijtje te zetten. Maar vooral, hopende dat het een ander ook kan helpen.
Ik heb alles weer op een laag pitje gezet, zo ook het rijden. Ik ben heel veel met jou aan de slag gegaan, en jou gevoeligheid waardoor ik je af en toe wel achter het behang kon plakken als iets positiefs gaan zien. Jij spiegelde mij enorm. En nu ik dat eindelijk begreep, kon ik er mee aan de slag. Op persoonlijk vlak had ik namelijk een hele grote leermeester voor mij staan; jij.
Ik merkte wel dat mijn lijf en hoofd nog steeds meer rust nodig hadden dan ik van mijzelf gewend ben/was, dus toch besloten om weer opzoek te gaan naar een bijrijder. Weer iets waardoor het voor mij eerst voelde alsof ik het een soort van opgaf. Ik werkte er hard aan, maar vond het nog steeds erg lastig om om hulp te vragen en toe te geven dat het mij niet (meer) alleen lukt. En ook wederom, het gevoel alsof ik een mislukt baasje was, iemand die niet eens tijd heeft voor d’r eigen paard… In jou belang heb ik dit toch aan de kant kunnen zetten. Omdat dat een stukje extra aandacht was die jij wel verdiende, en waarvan ik wist dat als ik het zou gaan geven ik weer teveel van mijzelf zou vragen. Dus zo gezegd zo gedaan, en uit de 40+ reacties die we gehad hebben zat er gelukkig een match tussen voor ons! Ik kan meer rust nemen en mij straks weer gaan focussen op mijn studie, en jij krijgt de aandacht van iemand die net zo gek op jou is als ik
Toen ik fysiek langzaamaan weer kon rijden liep jij helaas niet helemaal lekker meer door je lijf. Je zat vast en kreeg weer last van een oude blessure aan je bekken. Achteraf gezien denk ik dat bij jou gewoon alles eruit kwam, dat jij eindelijk die stress en spanning die je van mij kreeg los kon gaan laten…
Meerdere keren de fysio erbij, en ook bleek je zadel dat recent nog gecheckt was helemaal niet goed te liggen. Toen ook nog een spoedbezoek van de DA, de tandarts stond al geplant die maand en wij moesten dus opzoek naar een nieuw zadel. Wederom een enorm schuldgevoel bij mij, ik voelde mij weer echt een vreselijk baasje…
Al helemaal als ik er eerlijk bij zeg dat op dat moment ook de financiële last mij eigenlijk te zwaar werd, en ik bang was jou niet de zorg te kunnen bieden die jij nodig had. Uren heb ik zitten huilen en wederom op het punt gestaan je weg te doen. Puur en alleen omdat ik vond dat ik jou niet waard was, dat jij oh zo veel beter verdiende dan mij want in mijn eigen ogen had ik het afgelopen jaar echt niks goeds voor jou gedaan.
Ik was er echt van overtuigt; jij moet een beter baasje krijgen dan ik. Maar hoe simpel ook en hoe ik op dat moment dacht; een stuk paard kan je niet verkopen. Dus een zadel gekocht, zadelmaker erbij, fysiobehandelingen en gaan trainen/lessen.
En daar kwam je langzaam weer terug, mijn drukke en blije paard dat ik kwijt was. Hoe ik jou weer zag opleven en weer jezelf zag worden maakte toch iets in mij los. Alsof ik aan jou zag dat dit het laatste stukje ellende geweest was, het laatste stukje van een hele nare periode die niet alleen ik kon gaan afsluiten, maar jij nu ook. En voor het eerst in het hele afgelopen jaar, had ik toch het gevoel het ergens goed te doen.
En toen ons jubileum: 5 jaar samen.
5 jaar waarin ongelooflijk veel gebeurd is. 5 jaar waarin vanuit mijn kant ook vaak twijfel geweest is, om verschillende redenen. Maar ondanks af en toe nog die stukjes twijfel, is mij de afgelopen periode één ding heel duidelijk geworden. Ik kan je niks beloven, want ook ik kan niet in de toekomst kijken. Maar ik durf het nu wel met volle overtuiging, hardop en met 100% vertrouwen te zeggen: Jij gaat hier niet meer weg.
Ik weet niet waar ik op dit moment geweest was als ik jou niet had. En nu, valt alles langzaamaan weer op zijn plek. Ik ben er nog niet, vooral mentaal niet, maar het moet goedkomen. Nee, het gaat goedkomen. What doesn’t kill you makes you stronger. Soms duurt het wat langer, en soms is er wat extra hulp nodig.
En dit laatste… Dankzij jou, mijn stukje houvast
perhaps it's the bes that we hold onto each other, rather than braving it alone"