Ongeveer 2,5 jaar geleden ben ik enthousiast begonnen met een nieuwe opleiding tot pedagogisch medewerker in de kinderopvang. Nadat ik veel heb meegelopen op de basisschool en met professionals die met kinderen werken en deze allemaal erg te spreken waren hoe ik met kinderen omging mijn kijk op kinderen etc. leek dit me de perfectie studiekeuze. Alles leek heel goed te gaan de theorie op school deed ik met 2 vingers in mijn neus, het werk vond ik leuk en ik ben goed in de omgang en in het contact met kinderen. Niet om je zorgen te maken zou je denken toch? Nou zit ik met het probleem dat ik erg onzeker ben en het even duurt voordat ik ergens mijn draai gevonden heb en mezelf helemaal durf te laten zien. Ik heb 2 stages gehad waar het tot nu toe is misgelopen..
De eerste kinderopvang was een leuke kinderopvang maar waar veel gewoon niet op orde was, zoals de begeleiding van stagiaires(bijna iedereen die daar begon is ook weer weg gegaan zonder het af te maken) maar ook veel papierwerk. Bovendien waren de groepen vaak (te) groot en sloot hun werkwijze met de kinderen totaal niet bij me aan. Ik moest echt boos worden op de kinderen en zwaar met stem verheffen en dergelijke en op zo'n dusdanige manier dat het totaal niet bij me paste en veel weerstand bij me opriep. Uiteindelijk kreeg ik daar ook mijn opdrachten niet nagekeken en ben ik weggeschoven als poetshulp en was het grootste gedeelte van de dag buiten de groep bezig en aan het schoonmaken. Veel medewerkers waren bot en ik hem met heel veel moeite (en strijd) school weten te overtuigen om daar te mogen stoppen met mijn stage.
Dan loop je dus achter op je klasgenoten ben je nog meer onzeker en moet je hals over kop opzoek naar een andere stageplek. Er waren er op dat moment weinig beschikbaar en ik had erg geluk dat ik bij een plek terecht kon. Dit leek me eerst een heel erg leuke plek, goed kinderdagverblijf met met prettig personeel. Er was wel een enorme MAAR aan alles, mijn praktijkopleider had het redelijk druk en zou me maar 1 middag in de week zien. Bovendien had ik veel wisselingen in collega's en in kinderen. (4 a 5 verschillende collega's in de week en ca. 50 verschillende kinderen) Hierdoor kon ik ook weer mijn draai weer niet vinden en niet loskomen. Ook was mijn praktijkopleider erg kritisch (heeft het personeel zelf gezegd) waardoor ik heel veel feedback kreeg en nam ze ook het kinderdagverblijf nog eens over waardoor ik haar nog minder zag. Ze had het heel erg druk en ik kon best merken dat ze veel stress had, toch had ze echt het aller beste met me voor. Alleen vond ze dat ik te weinig groei liet zien en had ze het idee dat dingen niet binnenkwamen. Er werden al dingen van me verwacht waar ik op school nog niks over had gehad terwijl ik eigenlijk nog totaal geen echte ervaring had aangezien ik op mijn eerste plek amper iets had geleerd en heel veel aan het poetsen ben geweest, ook zag ik veel dingen en wist ik wat ik moest doen maar durfde ik niet te handelen puur uit angst om fouten te maken en om nog meer feedback a.k.a kritiek te krijgen. Omdat ze het idee had dat dingen niet bij me binnenkwamen had ze het idee opgedaan om me een soort van exposure therapie te geven, ik moest aanvaarden dat sommige dingen niet goed gingen en ik daarin moest groeien. Dan heb, ik het niet meer over opbouwende feedback maar echte pure kritiek, met uitspraken dat ik er rekening mee moest houden dat ik het niet ging halen, een backup plan moest hebben als ik de opleiding niet ging halen, ze niet wist of ik het in me had enzovoort. Had ik voldaan aan het ene feedback punt of was ik erin aan het groeien was het toch nog niet goed genoeg, snel genoeg of begon het volgende probleem zich wel weer voor te doen. Ik merkte dat alles me echt te veel werd en dat ik totaal niet meer kon functioneren als ik bij mi. jn praktijkopleider was kon ik niet meer normaal functioneren, ik was misselijk, begon te trillen raakte in paniek etc. Bij mijn andere collega's ging het op zich niet slecht maar was ik eerder een robot die op de automatische piloot stond (ik was voornamelijk niet mezelf en dat zag je). Bij nieuwe collega's ging het verrassend goed, ze moesten zelf ook hun weg vinden en hier kon ik me bij aansluiten en voelde hierdoor een soort klik waardoor ik was losser en meer mezelf was. Zij waren op veel punten van kritiek van mijn praktijk opleider juist best tevreden en vonden dat ik dat best goed deed. Begrijp me niet verkeerd maar als je zoveel oliebol over je heen krijgt en voelt dat je op het punt staat (met je zelfvertrouwen) in het afzakken in een soort van afgrond doe je er alles aan om omhoog te blijven en je ergens aan vast te kunnen houden dus ik heb veel (gericht) gevraagd naar feedback. Ik raakte snel in paniek en had hier gesprekken over en dit irriteerde mijn praktijkopleider (dat kan ik wel begrijpen maar ik was echt wanhopig!) Ieder beetje positieve feedback werd voor mijn voeten weggeveegd en ik begon mensen maar naar de mond te praten. (Ik weet echt wel wat wat ik moet zeggen bij mensen om ze tevreden te stellen om van gezeur of te zijn, hiervoor heb ik al te veel meegemaakt in mijn leven)
Ondertussen was ik begonnen met een paardencoach hier in de buurt om minder in mijn hoofd te zitten. Ik was te veel aan het denken en durfde daardoor niet te handelen. Als ik dan toch ging handelen was het wel beter maar toch niet goed genoeg wat me heel onzeker maakte en ik weer in paniek schoot. (wat me niet gek lijkt als je regelmatig te horen krijgt dat je het niet kan etc.) De paardencoach buiten de opleiding tot coach ook psychologie gestudeerd en was heel erg enthousiast over me en vooral met betrekking tot kinderen en dieren. (de energie die uitstraalde, tot mijn handelen en manieren in het omgaan met anderen etc.) Ze had zelf ook nog eens kinderen dus ik verwacht dat ze hier toch wel over kan oordelen (ook betrekking tot mensen kennis als psycholoog en dergelijke). Toch heeft me dit niet genoeg zelfvertrouwen gegeven (puur omdat alles op stage voor mijn voeten werd weggeveegd) en ben ik moeten stoppen op mijn stageplek vlak voor de vakantie.
Nu zijn er nog veel meer dingen die problemen gaven maar waar ik gewoon niet weet waar ik ze moet verwerken in min verhaal als overlijden, vitamine tekorten etc. die ervoor zorgde dat het me gewoon niet lukte.
Ik weet dat een heel erg groot deel bij mezelf ligt maar de omstandigheden hebben me niet geholpen om dit op te lossen hebben het alleen maar erger gemaakt. Daar sta je dan derde jaars die op school helemaal bijloopt alles makkelijk aankan maar nog geen een stage af heeft weten te ronden. Mijn zelfvertrouwen is helemaal weg en ik durf niet eens meer een andere stage aan te gaan. De start met school na de vakantie is me erg zwaar gevallen met veel huilbuien en paniek aanvallen. (ik heb in de vakantie uren gewerkt en nergens last van gehad op een plek waar ze erg tevreden zijn maar een vak waar men eerst ook niet in me geloofde totdat ik op een goede plek terecht kwam waar ik kon groeien). Een stage heb ik momenteel niet omdat ik gewoonweg niet meer durf, te bang voor kritiek en ik al buikpijn krijg als ik hoor over de stages van andere en aan mezelf twijfel tijdens de lessen. (ik krijg nu pas les in dingen die ze op mijn stageplek al van me verwachtte) Ik ga weer beginnen met de paarden coaching, en starten met EMDR om de lading en spanning van het idee van een stage af te halen. Ook ben ik 2 keer in de keer te vinden op een plek om even tot rust te komen (vanuit school op mijn officiële stagedagen).
Ik heb een hele groep van professionals (binnen het werken met kinderen en mensen) die in me geloven dat ik het kan. Ook mijn ouders, vriend etc. geloven in me. Ze zien hoe ik echt ben en niet en kunnen daaruit opmaken dat ik ik mezelf ben echt wel met kinderen kan werken en hier waarschijnlijk echt talent voor heb en heel goed in ben. Maar ik geloof niet meer in mezelf, ik weet het gewoon niet meer en heb al meerdere backup plannen klaar staan als de opleiding me toch niet gaat lukken maar ik wil niet stoppen. Ik ben gek op kinderen ondanks alles vindt ik het werken met hen (en in de kinderopvang) erg leuk! Ik doe vrijwilligers werk met kinderen dat erg goed gaat maar aan stage beginnen durf ik niet. Ik heb al meerdere malen bijna moeten huilen als ik aan stage denk en ook tijdens het typen van dit bericht. Maar ik heb zoveel kritiek gekregen op dingen waar ik juist erg goed in ben prettige situatie waardoor ik geen kwaliteiten meer van mezelf op durf te noemen.
In februari kan ik waarschijnlijk beginnen op een plek waar goede passende begeleiding kan krijgen maar dit staat nog niet vast. Ook is er momenteel vrij weinig plek en heb ik echt de tijd nodig om meer aan mezelf te werken.
Bedankt voor het lezen en ik ben echt niet opzoek naar medelijden, wil niemand iets verwijten en weet dat het grootste probleem bij mezelf ligt. Maar wilde de boel gewoon even ergens kwijt. Ga alsjeblief geen reacties plaatsen waarvan ik nog minder in mezelf ga geloven maar ik wilde alles gewoon even van me aftypen. Hopelijk staan er niet te veel type fouten in want ik heb alles niet meer nagelezen. Mocht iets niet te volgen zijn dan zal ik het aanpassen...
Ik heb inderdaad momenteel hulp van een aantal fantastische mensen 
