Bokt.nl

bigone schreef:

En waarom moet jij weg uit het huis?? Ik zou zeggen tegen hem dat hij maar een andere plek moet zoeken, in ieder geval voorlopig. Kinderen krijgen er al genoeg van mee en dan is het raadzamer dat ze in ieder geval in hun eigen omgeving met eigen spullen blijven. Contact met therapeut opnemen dat het over en uit is, laat hij/zij hem er maar van overtuigen dat het beter is dat hij er uit gaat.

En ik weet niet hoeveel je naaste familie en vrienden weten maar het is wel handig dat ze het verhaal als eerste van jou horen.

Bloempje13 schreef:

* Dit is een goedgekeurd schaduwaccount *

Mocht iemand me herkennen, geen probleem, stuur een PB, ik ben er open over in real life, maar hoef niet direct met naam en toenaam op internet met dit verhaal, ook ivm privacy van betrokkenen

Ik zal proberen mijn verhaal kort samen te vatten :

Ik ben 20 jaar samen met mijn huidige man, in het begin van onze relatie ging het eigenlijk goed, er waren wel wat dingetjes, maar daar hebben we ons destijds mee gered. We besloten voor kinderen te gaan en dat is gelukt . Toen de kinderen nog heel jong waren heeft hij een naar incident meegemaakt. Daarna merkte ik een gedragsverandering. Was hij altijd al wel wat dominant en eigengereid, nu begonnen de woedeuitbarstingen naar mij toe. Dit was in een periode dat er ook nog andere vervelende zaken speelden. Ik heb destijds aangedrongen op hulp zoeken, maar dat wilde hij niet, volgens hem was er niks mis met hem, maar lag het vaak aan mij. Ik dacht steeds "als dit en dit maar weer anders is dan komt het goed, het is vast stress". Ook dacht ik vaak "als ik nou idd maar meer mijn best doe dan gaat het beter". En vaak ging het dan idd ook een tijdje beter.

In een periode van 10 jaar ongeveer heb ik zelf een aantal keren hulp gezocht (vaak ook gesprekken met ons tweeen) omdat ik de stress thuis niet aan kon. Ook steeds aangegeven bij hulpverlening dat ik het vermoeden had dat er bij mijn partner wat speelde, maar hij gaf nooit aan ergens last van te hebben en het werd vaak op "communicatie tussen ons" geschoven en doordat hij best goed overkomt (en in een gesprek geen woedeuitbarsting natuurlijk) kwamen we daar nooit verder mee.

Een tijd terug is er opnieuw een naar incident gebeurd en werd het allemaal weer erger dan het was. Toen heeft hij toch zelf hulp gezocht en is er PTSS vastgesteld. Echter heb ik altijd het idee gehad dat er toch meer speelde. De behandelingen sloegen niet aan en ondanks dat ik probeerde dat bij de hulpverlening aan te geven werd ik daar eigenlijk toen niet in gehoord.

Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik het niet meer aankon en zo niet verder wilde gaan. Dat leverde een periode met extreem veel emotionele uitbarstingen op, woede, verdriet, zelfmoordaankondigingen... Daarna is het balletje wel verder gaan rollen en is er meer onderzoek gedaan. Nu blijkt er sprake te zijn van een persoonlijkheidsstoornis, (met narcistische trekken).
Er is volle bak ingezet op zowel individuele als gezamenlijke therapie, maar ik ben helemaal op inmiddels, ik leef een beetje op de automatische piloot, probeer voor de kinderen alles zo goed mogelijk te regelen, op mijn werk mn best te doen, maar ik heb geen idee meer wie ik ben of wat ik wil en heb tekenen van chronische stressklachten.

Inmiddels zijn we met de gezamelijke gesprekken zover dat de therapeut heeft aangegeven dat het het beste voor ons beiden is dat we elkaar een tijd rust gunnen. Ik zou dolgraag een tijd apart wonen om eens te ervaren hoe het is om niet steeds rekening te houden met iemand anders. Ik lijk wel helemaal getraind inmiddels: na de uitbarstingen is hij vaak weer helemaal lief, aardig doet enorm zijn best voor alles en iedereen en daar ga ik dan in mee en ga ook weer gewoon door met het dagelijkse leven. Terwijl als ik alles op een rijtje zet wat er allemaal gebeurd is niemand zou zeggen "goh ik zou blijven als ik jou was, dit is zo'n fijne relatie".

Dus ik heb aangegeven inderdaad een tijd rust te willen (als in apart wonen). Maar dat wil hij absoluut niet en wil ook nergens aan meewerken. Ik heb wel veel vertrouwen in de huidige hulpverlening, dus die kunnen me wel helpen hiermee verwacht ik. Maar wat ik zo moeilijk vind is om weg te komen uit de stroming waar ik in lijk te zitten: vaak gaat het thuis ook wel goed, en dan zijn we als gezin ook gewoon fijn bezig. Alleen moet er niks gebeuren wat iets triggert bij hem want dan gaat het dus mis. Ik vind het vreselijk om de kinderen een scheiding aan te doen, om ze uit hun fijne woonomgeving te halen, etc. etc. Maar alles wat ik doe lijkt op een weegschaal te liggen: afspreken met vriendinnen? Dus je gaat liever met hen wat doen dan met mij? Ik doe alles voor jou, waarom kan jij nou niet dit voor mij? Etc.

Wat wil ik met dit topic? Ik zou graag andere ervaringen met bv persoonlijkheidsstoornissen horen: hoe kan het nou dat iemand zo twee kanten lijkt te hebben? En waarom ben ik daar blijkbaar gevoelig voor? Mijn nuchtere ik zegt "Run Forrest, run!" maar ergens is er ook iets wat me altijd tegenhoudt.
Ik ben er continue mee bezig en mijn gevoel zegt vaak "doe maar weer gewoon, lekker verder gaan zoals altijd" want dan is er de minste stress. Voor een korte periode dan, want daarna gaat er altijd weer ergens wat mis.
En ik wil een beetje mijn ei kwijt. En Bokt heeft nogal wat heldere meningen en daar kan ik best wat van gebruiken volgens mij.

Joolien schreef:

Hij zal zelf nooit weg gaan, want hij ziet zichzelf als triest slachtoffer van al dit gebeuren. Hij zal namelijk geen besef hebben, geen geweten. En echt, hij zal geen flauw idee hebben wat hij jullie heeft aan gedaan. Verwacht dat ook niet, dan kan het alleen maar tegenvallen als je dat wel doet. Dat soort verwachtingen is als trekken aan een dood paard. Ja, je wilt die erkenning dat hij jou ziet, dat hij snapt dat de kinderen voorrang hebben. Dat is heel normaal, maar helaas, voor hem is dit niet zo.

In afspraken zal hij alles gaan manipuleren, geef hem zo min mogelijk om te manipuleren. Maak ook zo min mogelijk afspraken met hem, want narcisten kunnen heel goed ontkennen dat er ooit afpsraken zijn gemaakt. Echt, het zal je soms verbazen, maar ze kunnen in een split second veranderen.

Wat ik zou doen, geef hem een ultimatum. Volgende week vrijdag uit huis(bijvoorbeeld). Klaar, punt. Ga niet met hem erover in discussie, kap elke discussie af. Het zal jou alleen maar energie en tijd kosten en puntje bij paaltje gaat hij er onderuit komen. Staat hij vrijdag niet buiten de deur, dan zorg jij dat zijn spullen klaar staan, zodat hij kan vertrekken. Zeg dat ook tegen hem, dat als hij zijn spullen niet pakt, dat jij het dan voor hem doet.
Ga niet met hem de discussie aan, voedt hem niet. Loop weg, neem het kind mee als at nodig is. Zeg hem alleen dat je alleen met hem praat als hij rustig kan doen. Niet zeggen dat hij 'normaal' moet doen, want dan trap je hem op zijn teentjes, want hij vind zelf dat ie hartstikke normaal doet.

Prrrr schreef:

Bij voorlopige voorziening in een echtscheiding kan je iemand zomaar zijn eigen huis uitzetten, zonder dat hij er weer terug mag komen. Van de ene op de andere dag, en als hij toch komt, mag je de politie bellen om hem het huis uit te zetten. Dat is alleen wel een stap verder dan er tot op heden besproken is.

Bloempje13 schreef:

Nou idd daar heb ik ook wel over nagedacht... bizarre situatie is het.
Maar ik heb gisteren iemand gesproken die mij kan en wil helpen met huisvesting, dat ga ik aanpakken.

BMHP schreef:

Bloempje13 schreef:

Nou idd daar heb ik ook wel over nagedacht... bizarre situatie is het.
Maar ik heb gisteren iemand gesproken die mij kan en wil helpen met huisvesting, dat ga ik aanpakken.

goede zaak