Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Bizzybijtje schreef:Hij heeft je in ieder geval goed onder de duim als ik het zo lees. Wat ontzettend naar TS. De keuze is natuurlijk helemaal aan jou, maar lees je verhaal eens alsof iemand anders het heeft geschreven. Wat voor advies geef je die persoon?
Toverbal schreef:Wat ik je wel nog mee wil geven.
Als je besluit ermee te stoppen en hem dat te zeggen, zorg dat de kinderen en je spullen al uit huis zijn.
(spullen indien mogelijk weet niet of hij overdag gewoon werkt.
Want ik ga ervan uit dat hij enorm heftig kan reageren, zeker als hij in paniek raakt, zou ook kijken of er iemand met je mee kan gaan. Zodat je het gesprek niet alleen met hem aan gaat.
Een neutraal familielid of vriend/vriendin.
Bloempje13 schreef:Er is volle bak ingezet op zowel individuele als gezamenlijke therapie, maar ik ben helemaal op inmiddels, ik leef een beetje op de automatische piloot, probeer voor de kinderen alles zo goed mogelijk te regelen, op mijn werk mn best te doen, maar ik heb geen idee meer wie ik ben of wat ik wil en heb tekenen van chronische stressklachten.
Inmiddels zijn we met de gezamelijke gesprekken zover dat de therapeut heeft aangegeven dat het het beste voor ons beiden is dat we elkaar een tijd rust gunnen.
[knip]
Dus ik heb aangegeven inderdaad een tijd rust te willen (als in apart wonen). Maar dat wil hij absoluut niet en wil ook nergens aan meewerken. Ik heb wel veel vertrouwen in de huidige hulpverlening, dus die kunnen me wel helpen hiermee verwacht ik.
Bloempje13 schreef:Toverbal schreef:Wat ik je wel nog mee wil geven.
Als je besluit ermee te stoppen en hem dat te zeggen, zorg dat de kinderen en je spullen al uit huis zijn.
(spullen indien mogelijk weet niet of hij overdag gewoon werkt.
Want ik ga ervan uit dat hij enorm heftig kan reageren, zeker als hij in paniek raakt, zou ook kijken of er iemand met je mee kan gaan. Zodat je het gesprek niet alleen met hem aan gaat.
Een neutraal familielid of vriend/vriendin.
Oh dit is echt wat er steeds in mijn hoofd speelt (en me tot nu toe ook heeft tegengehouden). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik "hulp in stelling" moest hebben omdat ik anders niet weet in wat voor situatie ik terecht kom. Inmiddels hebben zowel zijn individuele als onze gezamelijke hulpverleners door wat er speelt (ik wil wel weg maar durf niet goed mede vanwege dit) en merk ik dat ze mij daar in ondersteunen. Ik laat het ook een beetje via die weg lopen, want zij kunnen bij zijn heftige emoties daar wel goed mee omgaan. Hij weet nu al wel een tijdje dat de voortgang van de relatie niet meer vanzelfsprekend is en in het begin heb ik daar ook het nodige mee te stellen gehad (hele heftige emotionele buien, extreem veel huilen, woede, zelfmoordaankondigingen, midden in de nacht weggaan, etc).
Het gekke is dat hij na zo'n bui weer helemaal omslaat, leuk lief aardig is en net doet of er niks gebeurd is, alles gaat zo weer verder. Als ik dat dan probeer te bespreken (nou dat vond ik wel heftig, bijvoorbeeld) dan is het "ja dat probeer ik juist te vergeten, en hoe denk je dat dat voor mij is? jij denkt alleen maar aan de negatieve dingen, jij zegt nooit iets positiefs over mij".
(Als ik dit zo typ denk ik tjee in wat voor film zit jij joh... )