Mijn ervaringen als eigenaar zijn ook niet zo heel positief... 2 keer een verzorger gehad:
de eerste omdat ik voor mijn studie doordeweeks aan de andere kant van het land zat, en het toch wel fijn vond als mijn pony gereden werd. Kwam ze alleen op maandag, poetste half, reed en vertrok weer. Nooit eens bereid iets extras te doen, slordig met mijn spullen (waaronder een gloednieuw zadel) omgaan, gewoon doorrijden ondanks blessure bij paard, en de druppel was toen zij mij ging vertellen wanneer ik mijn eigen paard kon rijden zodat het in haar schema paste. Paard raakte daarna (ongerelateerd) erg ziek, dus dat is gelukkig met een sisser afgelopen.
Tweede maakte het nog bonter. Ze was op zoek naar een pony waar haar autistische zoontje mee kon spelen. Goed, mijn pony is topbraaf, kan wel voor een middagje per week. In het begin hartstikke leuk, netjes voor mijn spullen, deed uit zichzelf allerlei klusjes, altijd netjes een berichtje als ze geweest was, en toen werd het winter. Ze was toen 2 maanden mijn verzorger geweest. Jochie was net 6, had een beetje rondgehobbeld, zonder beugels want van een slag in de beugelriemen had ze nog nooit gehoord, had nog niet gestuurd. Er kwam sneeuw dus kwam ze gewoon een maand niet. Toen ze wel weer kwam is ze tegen de afspraak in gewoon met de pony (die een maand had stilgestaan wegens de sneeuw) en het jochie erop het bos in gegaan! Jezus, kind kon nog helemaal niks: niet sturen, niet draven, ze wist de weg niet, laat staan welke paden ruiterpad waren, mijn pony is in het bos helemaal niet zo braaf (ze mocht dus ook niet het erf af), en kind reed nog steeds zonder beugels!
Goede uitbrander voor gegeven nadat ik daarna bijna gelanceerd werd door ponylief uit frustratie over die bosrit. Toen heb ik haar geleerd hoe je slagen in de beugels moest maken zodat kind met beugels kon rijden. Wat denk je: een week later moest koter maar in galop! Godzijdank aan de longe, want zo braaf als ze is, mijn pony is wel een arabier, dus als ze gaat, gaat ze hard, en alsnog lag het kind er elke keer naast. Dus kwamen we in een spiraal van niet komen (en op het laatste moment afzeggen, of ik moest er zelf achteraan of ze geweest was) - kind geheel onverantwoord op mijn pony zetten - kind van pony af laten vallen - kind weer bang dus komen we maar weer een paar weken niet. Na een tijdje had ze een ander kind mee, heeft ze dat kind, een vreemd kind dus, zonder overleg, op mijn pony laten rijden!
Toen heb ik gezegd dat ik erbij wilde zijn. Ik bedoel, het is niet alsof ik geen tijd had voor het beest, integendeel, en het ging van kwaad tot erger (ik heb het nog niet eens gehad over scheef opzadelen incl frontriem tussen de oren), en voordat er echte ongelukken gingen gebeuren (waar ik als eigenaar voor opgedraaid zou zijn) wilde ik iets meer grip op de zaak. Nooit meer gezien, nooit meer wat van gehoord.
Mooiste was nog dat achteraf bleek dat het kind helemaal niet autistisch was.