Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Blacky94 schreef:Jeetje, wat lastig! Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen want zo te lezen hebben jullie al een hoop geprobeerd! Vooral ook lastig dat jullie eigenlijk niet over jullie gevoel praten.
Ben je zelf al eens bij een huisarts of iets geweest om over je eigen gevoel en zorgen te praten? En ik vraag me ook af of het niet een optie is om naar iemand toe te gaan waarbij jullie gezamenlijk over jullie gevoel leren praten?
Je geeft ook aan dat je bang bent voor een gesprek met je vader over o.a. zijn suïcidale gedachten en wat dit eventueel voor gevolgen gaat hebben, tegelijkertijd kan zoiets ook best wel opluchten omdat iemand even zijn hart kan luchten.
Daarnaast vraag ik me af waardoor je vader zo overspannen is? Wat is daar de (achterliggende) reden voor? Als je dat hier in het topic kwijt wil iig..
colunder schreef:Krijgt je vader hulp via een GGZ instelling?
Bv bij een psychiater of psycholoog.
ik zat er tot 2 maanden ook zo bij en volg nu een dag behandeling bij een GGZ instelling.
ook gebruik ik medicijnen(al een paar jaar)
nu durf ik pas sinds lange tijd te zeggen dat het beter met me gaat.
Ik ben er nog lang niet,maar het begin is er.
probeer hulp te zoeken,alleen gaat hij het niet redden en sleept jouw er dan ook in mee.
Gooiske schreef:Poeh, het is nog al wat ts, wat een vreselijke situatie.
Ook ik vraag mij af wat de achterliggende reden is of wat er gebeurt is dat je vader zo is.
Maar ook vind ik het zorgelijk om hoe het met jou gaat, en wat het met jou doet en gaat doen, heb jezelf ook hulp? Want zoals ik jou eigen ik lees, hoop ik niet dat je door toedoen van je angsten en zorgen om je vader in het zelfde schuitje als je vader komt, dat mag niet gebeuren en moet je zien te voorkomen, zoek daarom alsjeblieft hulp.
Veel sterkte ts
Tivoli schreef:Lieve TS, schuif jezelf niet aan de kant!
Zoek zelf ook iemand om mee te praten. Dat jou vader het ‘erger’ heeft, wil niet zeggen dat jou pijn niet erg is! Tijd om aan de bel te trekken.
Zeker binnen een gezin waar iemand een psychysche aandoening heeft,is communicatie héél belangrijk! Vanuit het GGZ zijn er zelfs groepen en bijeenkomsten voor gezinsleden/partners van ‘zieke mensen’. Om te leren hoe je er mee om moet gaan,en vooral: hoe je zelf je hoofd boven water kunt houden.
Misschien vindt je vader het juist wel fijn om er met je over te praten. Dan is hij tenminste niet alleen met zijn probleem en gevoel.
Als je depressief bent,en iedereen doet maar tegen je alsof er niets aan de hand is,raak je steeds meer geïsoleerd in jezelf. (Zie je wel,ze begrijpen me toch niet. Niemand voelt wat ik voel. Ik moet het alleen doen)
Ontzettend heftige situatie!
Ik zou twee dingen doen in jou geval:
1. Ga naar de huisarts en trek aan de bel over jezelf! Je wil niet net als je vader, jarenlang depressief rondlopen!
2. Spreek je zorgen uit over de suïcidale gedachten van je vader,zodat er bepaald kan worden of er ingegrepen moet worden.
Gebruikt hij medicatie? Is er een diagnose?
Is er een (erfelijke) stoornis? Zijn er handvatten aangegeven voor familieleden?
GDG schreef:Hoe oud ben je? Als je er de leeftijd voor hebt zou ik uit huis gaan, je eigen leven opbouwen en loskomen van de enorme druk en verantwoordelijkheid die je nu voor je vader/de situatie voelt.
Dit is niet iets wat op jouw bordje moet liggen, echt niet. Ga energie in jezelf en je eigen ontwikkeling én verwerking steken. Zoek hulp, begin bij je huisarts. Want zo te lezen heb jij een enorme knauw opgelopen door de situatie waarin jij opgegroeid bent. Heel veel sterkte!
Lentebloesem schreef:Om maar met de deur in huis te vallen: mijn vader is (zwaar) overspannen. Al 10 jaar en het wordt alleen maar erger. Van energieke man is hij verandert in een hoopje ellende. Waar het eerst alleen huilbuien waren, zijn er door de jaren heen paniekaanvallen en slaap en concentratieproblemen bijgekomen, eet hij slecht, bereikt zijn zelfvertrouwen telkens een nieuw dieptepunt en zijn de keren dat hij niet huilend aan het ontbijt zit de laatste jaren op één hand te tellen. Maar hoe kort de nachten ook zijn, hoe veel tranen er ook vallen of hoe leeg hij zich ook voelt: met werken stopt hij niet.
Citaat:Het is gewoon zo. Door de jaren heen leerde ik mijn gevoel te onderdrukken en een glimlach op mijn lippen te plakken, hoe boos of verdrietig of wanhopig ik ook was wanneer ik naar mijn vader keek. Dit heb ik 9 jaar lang volgehouden, tot afgelopen jaar.
Citaat:Toen vertelde mijn vader, tussen neus en lippen door, dat hij suicidale gedachtes heeft.
Thuiskomen en je vader huilend aan tafel aantreffen is poedersuiker, hem niet kunnen verstaan omdat hij alleen nog maar kan fluisteren ook, maar als je hem hoort zeggen dat hij soms liever dood zou willen zijn dan staat je hart even stil. Natuurlijk heb ik het me wel eens afgevraagd, ik zie de wanhoop en lege blik zo vaak in zijn ogen... Maar als het dan op je bord geworpen word komt de klap toch onverwachts hard aan.
Citaat:Ik ben bang voor het gesprek wat gaat volgen en om mijn vader nog dieper in de put te trekken als hij beseft hoe bang ik eigenlijk ben. Daarnaast weet ik ook niet wat zo’n gesprek met mij zou doen. Ik merkte vorig jaar dat het me steeds hoger begon te zitten en toen er vervolgens enkele vervelende gebeurtenissen plaatsvonden knapte er iets.
Citaat:Letterlijk wekenlang kon ik niet stoppen met huilen zodra ik alleen was, omdat ik zó boos was op hoe oneerlijk sommige dingen kunnen zijn. Het heeft maanden geduurd voor het eindeloze verdriet plaatsmaakte voor simpelweg ‘geen gevoel’, en nog eens maanden voor ik eindelijk weer het gevoel had dat er iets tot me door drong (nu 2 weken geleden). Nu we zoveel maanden verder zijn en ik mezelf nog steeds geen fatsoenlijke schop onder mijn kont heb kunnen geven, schaam ik me en voel ik me zo stom dat ik hier zo lang in blijf hangen. Ik heb geen idee of dit normaal is? Ik voel alleen nog steeds die sombere waas ergens knagen en vermoed dat de hele beerput opnieuw opengaat als ik iets van dit gevoel toelaat. Dus probeer ik als vanouds die negatieve gevoelens te onderdrukken en sterk te blijven. Maar juist als ik alleen ben, lijkt het soms makkelijker om dat verzet op te geven en me er gewoon aan toe te geven.
Citaat:Maar goed, terug naar mijn vader. Want hoe rot ik mij ook voel, dat is niets vergeleken waar hij al jaren doorheen gaat. Mijn moeder weet denk ik wel dat mijn vader er zo ver doorheen zit, maar ze heeft al zoveel geprobeerd dat ze lijkt te accepteren dat dit het gewoon is. We zijn begripvol geweest, een luisterend oor, boos geworden, meegedacht en geholpen, er zijn psychologen en coaches geweest, maar hoe iedereen, inclusief mijn vader, ook z’n best doet: niets lijkt te helpen.
Citaat:Tot slot wil ik nog zeggen dat er natuurlijk ook goede momenten of dagen zijn waar er weer iets van de oude papa te herkennen is en we het oprecht leuk hebben. Ik kan het daardoor heel moeilijk bevatten dat ik hiermee zit. Want hoeveel mensen zijn hun vader of moeder al verloren?