Geplaatst: 30-01-18 16:40 De zoektocht naar een eigen paard duurde al enige tijd, we waren op zoek naar een leuk en lief gezinspaard. Een wat ouder paard dat ons veel kon leren, een maatje voor het leven. We hebben bij diverse paarden gekeken, maar iedere keer was het het toch net niet. Tot mijn vader op een dag een vosmerrie met veel wit tegenkwam. In eerste instantie vond ik het niets, maar toen ik de foto's beter bekeek sprak ze me eigenlijk best aan. Een afspraak gemaakt om kennis te maken met deze merrie, die toevallig op een wedstrijd in de buurt liep. We maakten kennis en werden verliefd. Een paar dagen later zijn we wezen proefrijden en waren we helemaal verkocht. Deze prachtige merrie werd de onze. Een prachtig paard met veel levenservaring, 13 jaar, dressuur tot ver in het Z gelopen en een fanatieke springer. Een echte leuke, lieve allrounder, een lekker knuffelpaard.
Op 2 december 2010 was het dan eindelijk zo ver, onze nieuwe aanwinst kwam thuis. Vanwege de sneeuw was het even spannend of alles door kon gaan, maar in de middag stond ze toch echt bij ons thuis. Mijn eerste eigen paard, wat was ik trots. Samen met mijn shetlander ging ze de weides onveilig maken
De eerste maanden hebben we lekker gereden, kennis gemaakt en heb ik veel van je geleerd. Tot we in het voorjaar van 2011 een flink ongeluk kregen na een bosrit. Vodje schrok van een mountainbiker en ging aan de kletter. We gingen vol onderuit op het asfalt. We hadden beide diverse schaafwonden, maar verder zijn we er ongeschonden vanaf gekomen, een regelrecht wonder. Als we tien seconden later waren geweest hadden we onder een vrachtwagen gelegen en het niet na kunnen vertellen. Achteraf ontzettend dom om al zo vroeg met haar op pad te gaan, maar gelukkig kwamen we er goed vanaf. Na dit nare ongeluk hebben we nooit meer in het bos gereden, maar hebben we ons vermaakt in de bak. Vodje vond het ontzettend leuk om te werken en was er ook ontzettend goed in. Dressuur vond ze altijd erg leuk, ze wist precies wat ze moest doen. Springen vond ze geweldig, ze werd dan altijd erg fanatiek.
Vele ritjes volgden, met zadel, zonder zadel, met bit of bitloos, soms zelfs geheel tuigloos, het maakte Vodje allemaal niet uit. Ze deed haar werk braaf. De afwisseling van het werk en ontspannen ritjes vond ze erg leuk.
Verder reden we vrolijk door, Vodje was altijd graag aan het werk. Zo'n fijn karakter, altijd meewerkend, altijd enthousiast. Gewoon een geweldig paard. Zo af en toe kon ze wat zenuwachtig en schrikkerig zijn, maar dat maakte niet uit, we hadden een geweldige tijd samen.
In november 2013 kwam een nieuw hoogtepunt. Ik kocht een Tinker erbij, Saphira is een wat jonger paard (11 jaar jonger dan Vodje) om lekker mee buiten te rijden. Het was even wennen, maar toen de dames elkaar goed kenden waren ze stiekem toch wel vriendinnetjes. Ze wilden het niet altijd laten merken en stonden vaak stiekem te kroelen.
En hoe leuk is het om eindelijk samen te kunnen rijden? In plaats van om en om met Vodje kon ik nu samen met mijn zusjes of moeder tegelijk rijden.
In de tijd die daarop volgde stond ze mooi de weide te versieren, daar was ze toch wel erg goed in. Want wat is er mooier dan uit het raam kijken en je drie knappe dames te zien genieten?
Helaas volgenden na al die mooie jaren ook de mindere tijden. Het ging steeds wat minder, Vodje werd dikker en vertoonde raar gedrag. Na heel veel dierenartsbezoekjes bleek ze EMS te hebben. Een medicijn bestaat er niet, dus moesten we aan de slag met een dieet en bewegingsschema. Helaas heeft dit niet mogen baten. De EMS uitte zich vooral in chronische hoefbevangenheid en insulineresistentie, daar heeft ze erg veel last van gehad. Helaas had ze ook artrose in haar been. Door al deze nare kwaaltjes bij elkaar werd het steeds lastiger. Ze stond inmiddels al ruim een jaar op pensioen, ze hoefde niks meer. In de afgelopen weken hebben we een flinke mok behandeld, heeft ze veel pijnstilling gehad en knapte ze af en toe weer wat op. Wonder boven wonder haalde ze het nieuwe jaar, dat hadden we niet verwacht! Het ging weer wat beter en ze leek weer te genieten, ze liep wat beter en de pijn was veel minder. Maar helaas sloeg het ineens om. Ze liep weer erg moeilijk en had veel pijn. We hebben de dierenarts gebeld om de afspraak voor het inslapen te maken. Op donderdag 8 februari zouden we je laten gaan, we konden nog even fijn afscheid nemen en knuffelen. Ik had de afspraak net gemaakt toen ze een enorme terugval had. Vrijdag liep ze al wat slechter, maar zaterdag kwam ze haar stal amper uit. We hebben de dierenarts gebeld om de euthanasie te vervroegen. En dan sta je ineens redelijk onverwacht met je paard aan het hek..... En jeetje, wat is dat moeilijk. Want ze is nog zo jong, we hadden nog vele jaren van elkaar willen genieten. Maar je moet eerlijk blijven naar je paard, hoe moeilijk het ook is....
Onze lieve Vodje is op 27 januari 2018 overleden, slechts 21 jaar oud. Ze is heel mooi heengegaan.
Maar man wat is het moeilijk en wat missen we haar. Die lege stal is zo confronterend, ze laat zo'n leegte na. Wat mis ik haar lieve hoofdje dat 's ochtends altijd uit het stalluik stak, haar gehinnik als ze vond dat het tijd was om op de wei te gaan, haar eigenwijze gedrag als ze vervolgens de wei niet weer uit wilde, haar tevreden gebries waarmee ze altijd je hele gezicht onder spetterde. Zelfs haar vieze stal mis ik...
Rust zacht mijn liefste prinses... Dankjewel voor alle mooie jaren samen
Je zit voor altijd in mijn hart.
Vo de Coeur
*08-04-1996 †27-01-2018
Heel mooie foto's.
Het gemis blijft heel erg aanwezig, hoewel het nu natuurlijk nog heel vers is. Als ik thuis kom draai ik ongemerkt toch iedere keer mijn hoofd weer om te kijken waar ze staat, maar dan besef ik me weer dat ze er niet meer is en ook niet meer terugkomt. Wat zou ik haar nog graag een keer een dikke knuffel geven.... Maar gelukkig kan ik met een lach en een traan terug kijken op de mooie tijd die we hebben gehad. 
