Geplaatst: 01-01-18 19:36 bruintje123 schreef:Ik heb mensen die totaal verward waren en met ambulance en politie binnen kwamen naar de separeer gebracht. En dat waren niet eens echt agressieve mensen, maar alleen maar totaal erg in de war die daardoor schopt en sloegen. Dit voor eerste noodopvang in de nacht.
Ik kan begrijpen dat niet elke instelling zit te wachten op mensen die altijd agressief zijn. Dus buiten hun eerste opvang om.
Daar ook helemaal niet het passende personeel voor hebben. En dat is ook geen schande. Om met zulke mensen omgaan is een vak apart. En niet alleen van de behandelaars, maar van het complete team wat er werkt.
Het lastige is dat agressie ook zo'n ruim woord is. Dus dan krijg je op dit soort krantenartikelen vanzelf de reactie 'dat hoort ook bij je vak/bedrijfstak dus daar moet je tegen kunnen'. Ik weet dat dat voor verpleegkundigen erg vervelend is om te lezen, want een meneer/mevrouw die probeert te schoppen en bijten op weg naar de separeer komt bij hun inderdaad geregeld voor en daar kijken ze al niet eens meer van op, maar een patient die ineens een mes pakte en een verpleegkundige en een medepatient bedreigt, of de patient die na de therapie de therapeut aanvalt en probeerde te wurgen? Tja... Hoe ga je daar mee om?
Als je afdeling dan ook nog eens zover uitgekleed wordt dat de nachtdienst door een verpleegkundige plus een stagiaire wordt gedaan terwijl die samen 20 patienten onder hun hoede hebben waarvan een deel IBS, en er nog maar 1 separeer is in het complex, heeft dan zit er ook geen enkele rek mee in de hoeveelheid gespecialiseerde zorg die er gegeven kan worden aan de lastigere gevallen. Dus in praktijk worden die lastigste gevallen eindeloos rondgestuurd langs alle opnameafdelingen en komen die uiteindelijk vaak terecht bij de instellingen die nog meerdere separeers hebben zodat ze meerdere echt agressieve patienten tegelijkertijd veilig kunnen houden.
Dat is trouwens niet alleen zo met extreem agressieve patienten, ook 'uitbehandelde' patienten die toch psychisch overbelast blijven houden of op een eindeloze wachtlijst staan voor iets anders, en ook chronisch suicidale patienten die 24/7 bewaking nodig hebben worden vaak eindeloos rondgestuurd omdat niemand ze nog de intensieve zorg kan bieden die ze nodig hebben. En dat is behoorlijk treurig, en ook erg moeilijk voor de verpleegkundigen die wél echt hart voor hun beroep hebben of al tientallen jaren merken dat ze steeds vaker 'nee' moeten verkopen, want dit willen zij ook niet. Ik vermoed dat veel verpleegkundigen ook helemaal geen problemen hebben met een echt agressieve patient, als ze zelf maar een sterk en goed opgeleid team om zich heen hebben. Maar als je in eentje op zo'n afdeling staat omdat die ene andere collega een opname aan het regelen is dan ben je helemaal nergens meer, en wordt het zelfs als moeilijk met een 'gewoon' agressieve patient die de verpleegkundige en medepatienten bedreigt...
Vergelijk het met de politie; ja die zijn allemaal opgeleid in het omgaan met agressieve mensen. Maar een alleen werkende wijkagent heeft een compleet andere draagkracht dan een ME-team. Alleen worden in de psychiatrie die ME-teams steeds verder ingekrompen (Kijk, met vier man lukte het gisteren ook, dan kunnen we net zo goed eens kijken of drie man ook nog werkt? Ja, dan kunnen we bezuinigen naar 2...) tot die ene overgebleven ME'er zich uiteindelijk net zo kwetsbaar en onveilig voelt als die wijkagent, en ondanks al zijn training en opleiding helemaal niet meer in staat is om een bende voetbalhooligans te bedwingen. Dat is mensenwerk, net zoals de psychiatrie, en daar heb je mensen voor nodig.
. 
