Geplaatst Eigenlijk begon het verhaal al in 2016, toen ik in oktober al met zoveel veulenkriebels zat dat ik maar een topic aanmaakte om de drachtige Kirsten te volgen ( [KS-MK] Kirsten x Pjotr: Klein veulen met groot ego op komst in 2017 ). Zo kon ik al de energie die vrijkwam door de spanning en het ongeduld een beetje kwijt en met een super gezellig groepje hebben we heerlijk gelachen om alle geïrriteerde blikken van een drachtige Kirsten als ze weer onderworpen werd aan een nieuwe fotoshoot. Ondertussen werd de tijdelijke naam voor het ongeboren veulentje Nachtmerrie, omdat ik ontzettend hoopte op een merrie en het met Kirs als moeder waarschijnlijk geen engeltje zou worden
. 134 mensen hadden mee gegokt in de gokjesvragenlijst over de gebruikelijke en wat minder gebruikelijke vragen die je je stelt als er een veulen op komst is. Ook werd er op het laatst fanatiek meegekeken op de Kirsten-cam.Na een korte introductie even een intermezzo, want ik ben soms wat lang van stof. En ik heb ook niet altijd zin om lange ITP's te lezen. Dus voor de mensen die liever kijken, hier alvast een overzicht van de ontwikkeling van Vu in 2017 in korte beeldfragmenten: (even klikken op de afbeelding om het filmpje te starten en geluid aan als je naast het muziekje ook de befaamde Vu-gillen wilt horen)
Nadat ik uit pure zenuwen al dik 2 weken op stal sliep (netjes in de logeerkamer, voordat mensen een met stro bedolven mooney voorstellen), liet Kirs 's middags op 16 mei dan wel tekenen zien dat het echt niet meer lang ging duren. Ze wist het nog even uit te stellen, 's avonds op stal propte ze nog snel wat hooi tussen haar kiezen terwijl ze al weeën had. En rond het schappelijke tijdstip van 11 uur werd kwam onze Avondmerrie ter wereld met een klein beetje hulp van ondergetekende.
Ik wilde heel graag een merrie, maar ondertussen vond ik merrie namen heel lastig. Ik denk alleen dat Kirsten mee heeft gelezen in het topic, want het was mooi via de bestelling gegaan:
mooney schreef:Qua kleur maakt het me echt niet uit, tenminste ik vind zoveel dingen mooi dat er niet echt wat uitspringt. Als het appaloosa wordt vind ik panterbont wel mooier dan marmerbont, maar voor de rest zou ik een effen vos met witte voetjes bijvoorbeeld ook heel erg kunnen waarderen. Naast gezondheid hoop ik eigenlijk vooral op karakter van mams en het front van vader.
mooney schreef:Bedacht me net dat we trouwens wel een naam denken te hebben voor het geval Kirsten een dubbelganger van zichzelf aan het maken is (wat ze best wel zou doen volgens ons), dan gaan we misschien voor Déjà Vu
Die staat dus niet op de lijst, maar zweeft ook rond in de mogelijkheden.
En daar was mijn mooie voskleurige merrieveulen, inclusief mooie witte voetjes en een grote bles
Ik was ontzettend blij dat het veulenen relatief soepel was verlopen (de schouder lag net niet helemaal lekker, maar dat was met een klein beetje hulp snel verholpen). Maar toen kwam de echte stress nog, het moest ook nog in de benen en drinken. Manmanman, dat heeft me even wat jaren van mijn leven gekost . Ik vond het als 'first time fokker' natuurlijk super spannend en voor mijn gevoel duurde het allemaal wat lang. Ze deed wel wat pogingen, maar leek niet echt grip te vinden op de stalbodem waardoor ze niet lekker overeind kwam en na een tijdje had ze niet zoveel zin om nog pogingen te doen. Ondertussen deed Kirsten erg haar best om haar aan te moedigen, maar die was vooral gefocust op het hoofd likken dus hielp ik even mee om weer wat energie erin te wrijven:
Uiteindelijk hebben we haar even in de benen geholpen omdat de tijd om te drinken toch wat begon te dringen. Kirsten had nog nooit eerder een veulen gehad, dus die vond het wat raar dat dat wiebelende geval nu opeens haar lies ging aflebberen, maar met een goede bak vol voer voor de neus nam ze daar al snel genoegen mee. Toen moesten we Vu nog overtuigen dat de uier toch echt tussen de achterbenen zat en niet bij de borst of in de lies. Na wat aandringen had ze uiteindelijk even de goede plek gevonden en had ze een beetje gedronken. Dus mocht ze daarna zelf de rest doen. Geslapen heb ik niet meer die nacht, veel te veel adrenaline racete door mijn lijf, dus heb ik rustig via de cam gekeken hoe Kirsten de moederrol super oppakte.
En 's ochtends stond ik weer bij de stal, want het echte veulengeluk begint natuurlijk pas als ze door de wei huppelen. Dus werden de heren naar buiten gegooid in de grote wei en daarna ging de deur open voor Kirs en kleine Vu om de veulenwei te ontdekken. Kirs ging in hoog tempo naar buiten, want die was al gepikeerd dat haar ruinenharem zonder haar naar de wei was vertrokken. Binnen enkele seconden stond ze echter ook weer binnen, want dat wiebelgeval moest ook nog mee. Met een klein duwtje stond Vu dan ook buiten. Ze was zelfs zo vriendelijk om even te lachen voor de camera
Op een bankje midden in de wei schreef ik toen de OP voor het nieuwe topic, want nu Vu geboren was hadden we een plekje op een ander subforum nodig. En ook daar was het binnen een dag lachen geblazen, omdat mijn drakenkind van nog geen dag oud al had uitgevonden dat ze klein genoeg was om onder de draad door te rennen
[KS-ITP] Een geweldige Nachtmerrie: wijsneusje Vu (Kirsten x Pjotr)
Dat topic loopt nu al een tijd en staat helemaal vol met Vu spam, dus mocht je meer willen zien ben je altijd welkom
Maar omdat 30+ nu niet altijd uitnodigend zijn, hier een korte breakdown van het uitbundige leventje van ons drakenkind Vu.Omdat ik al had voorzien dat een veulen van Kirsten haar moeder nog weleens kon gaan misbruiken als boksbal, kreeg Vu nog voor haar geboorte een skippybal. Gekocht door mijn vriend en Vu heeft er veel plezier mee gehad. Al snel ontdekte ze dat erop springen misschien niet de beste tactiek was, maar het leverde mij wel een leuke foto op. (Ik hoef vast ook niet te zeggen dat de skippybal niet heel oud is geworden
)
Verder valt het met die lange stelten niet altijd mee om bij het gras te komen, al loont het de moeite wel als je dan eenmaal het gras hebt bereikt. Helaas ondervond Vu dat gras niet overal te vinden is..
Nu zal je je afvragen, waarom wordt dat snoezige, kleine veulentje nu weer gelijk bestempeld tot draak? Nou, eh, omdat dat snoezige, onschuldige baby'tje ook duidelijk een duivels kantje had
. Helemaal mijn type pony, maar moeders had het er niet altijd even makkelijk mee 
.
Mensen vond ze gelukkig wel erg gezellig, helemaal omdat die van die handige vingers hebben die lekker kunnen kriebelen.
Toen ze een beetje gegroeid was en wij de tijd hadden gehad om ook het grote weiland te voorzien van een derde draadje (lang leve het Houdini veulen), mochten ze verhuizen van het veulenweitje naar de grote wei. Als bonus kreeg Vu ook nog een opPas, want mijn gepensioneerde ruin Pas kwam de groep versterken zodat moeder Kirsten wat meer tijd voor zichzelf zou hebben en Vu een speelmaatje had. Vu genoot ook van de ruimte waarin ze lekker haar versnelling kon testen.
Maar een wei kan nog zo ruim zijn, als er mensen zijn moet er gekriebeld worden
Wie dat doet maakt niet heel veel uit, hier geniet ze van een kriebelsessie van mijn zusje.
En dan heb je zo'n vervelende baas die ook nog vindt dat je als veulen al wel een beetje wereldwijs moet worden. Dus ligt er opeens een zeil in de wei
. 
Gelukkig is er ook voldoende tijd om lekker paard te zijn en rond te dwalen met je moeder en nieuwe BFF (of eerder partner in crime, als oppas is hij misschien niet helemaal pedagogisch verantwoord
)
En aangezien de skippybal na een tijdje het loodje had gelegd, was het tijd voor een upgrade. Waar de skippybal vooral in het rond werd geslingerd, diende de yogabal vooral als voetensteun.
In september gingen we op pad voor de nationale keuring van het NAS, waar ze een mooie eerste premie haalde en tweede van haar groep werd.
Daarna moest ik de zorg van de paarden even aan de stalbaas en mijn vader overlaten, omdat ik door een operatie 2 maanden niet in de buurt van de paarden mocht komen. Nu is in de buurt natuurlijk een vrij vaag begrip, dus kon ik wel buiten de wei observeren hoe Vu en Pas het uitmestwerk van mijn vader controleerden.
Met halloween werd er op de wei lekker gespookt door onze twee monsters, blijkbaar is het zien van spoken aangeleerd ipv erfelijk. Moeder Kirs vond het namelijk niet zo nodig om mee te doen met de aanstelleritis
Ondertussen ben ik weer van mijn paardenverlof af en wordt arme Vu dus weer af en toe geconfronteerd met de echte horrors uit het paardenbestaan: wapperende plastic zakken. Wat voor enkele minuten stoere plaatjes oplevert, maar de nieuwsgierigheid overwint het steeds sneller van de angst. Dus binnen no time stond ze samen met Pas (die deze gekkigheden al wel kent) met haar hoofd in de zak.
Al met al ben ik echt super blij met mijn eerste eigen fokproductje. Precies wat ik wilde, zowel van binnen als van buiten. Voor nu mag ze lekker groeien, spelen en af en toe een lesje volgen op de veulenpeuterschool. Over een jaartje of 3-4 gaan we eens kijken of ze het leuk vindt om voor de wagen te lopen, misschien wel als tweespan met haar moeder. En ik hoop natuurlijk minstens 30 jaar van deze drakenpony te kunnen gaan genieten
Als afsluiter een foto in de sneeuw, waar ze geen grote fan van is/was.
