Geplaatst 
Larissa is een 7 jarige Welsh merrie. Ze is nu anderhalf jaar in mijn bezit. Daarvoor is ze ruim 2 jaar lang mijn verzorgpony geweest. Ik heb haar zelf beleerd en we hebben echt ontzettend veel geleerd van elkaar.
We begonnen het jaar eigenlijk heel goed. We hebben een hele tijd problemen gehad met het springen, Larissa had erg veel moeite met de juiste techniek. Hierin was ze echt ontzettend gegroeid! Ook de dressuur ging steeds beter. We begonnen elkaar steeds beter aan te voelen en we groeiden enorm als combinatie. Ondanks dat we af en toe wel eens een meningsverschil hadden, vind ik het echt heel leuk om met Larissa te werken. Ik hou er wel van als een paard een beetje een eigen mening heeft!
De dressuur begon ook echt heel fijn. Dit jaar maakten we ons debuut in de L1. Wat was ik trots! Ik ben zelf namelijk nooit hoger gekomen dan de B, en om dan nu met je zelf beleerde pony L1 te starten voelde voor mij toch wel bijzonder. Ik heb het namelijk erg lastig gehad met Larissa, dus dan is het altijd mooi om te zien hoe ver je komt.
Zoals ik al zei hebben we het met springen heel lastig gehad. Ik heb vaak genoeg van mensen te horen gekregen dat ik het maar moest opgeven, dat haar techniek nergens op leek. Toch zijn we blijven oefenen. Dit jaar begonnen we met wedstrijden springen. Tot mijn verbazing pakte ze dit echt heel goed op! Het hoogtepunt was toch wel dat er op een wedstrijd een keer een jury speciaal naar me toe kwam om te zeggen dat ze zo'n fijne techniek had. Een goede springpony moest ook goed dressuur kunnen lopen, en hij zag veel potentie in Larissa. Wat was ik trots toen!
We hebben dit jaar zelfs iets gedaan waarvan ik had verwacht dat dit nooit zou kunnen met Larissa: crossen! Het was dan wel geen wedstrijd, maar gewoon even een paar hindernisjes mee pakken. Wat vond ze het leuk en wat deed ze het goed!
Tot ongeveer juli ging het rijden echt heel fijn. Larissa deed alles voor me wat ik van haar vroeg. Ze zat goed in haar vel en vond het leuk om aan het werk te gaan. De wedstrijden gingen ook steeds beter. We hadden de punten voor de L2 zomaar binnen. Ik sprong eigenlijk heel weinig op wedstrijd, aangezien ik alleen op springwedstrijd wilde als het thuis ook goed voelde. Larissa kon namelijk nog wel eens een andere mening over bepaalde hindernissen hebben dan ik
En vanaf toen ging het minder. Larissa is altijd al heel gevoelig geweest met van alles. Ze geeft ook altijd heel duidelijk aan wanneer iets niet goed is. Rond juli begon ze ineens met weigeren. Dit deed ze voorheen ook wel eens, maar eigenlijk alleen als het niet goed uit kwam of als we iets nieuws oefenden. Het rare was dat ze de ene wedstrijd alles foutloos kon springen, maar de andere wedstrijd kon ze bij het inrij terrein al weigeren. Dit klopte niet, want ze vond het springen altijd heel leuk.
Ook begon ik te merken dat ze minder goed in haar vel zat. Ze keek nog wel blij, maar met de dressuur was ze heel sloom geworden. Waar ik normaal wel eens mijn handen vol aan haar had, deed ze nu alleen wat er van haar gevraagd werd, maar niks extra's.
Zo besloten we er een osteopaat bij te halen. Dit doe ik eigenlijk sowieso wel 1 of 2 keer per jaar. Op het begin leek ze hier van op te knappen, maar het weigeren bleef en rechtsom liep ze wat strak door haar lijf. Ze liep niet kreupel, maar heel strak.
Toen besloten we naar de dierenarts te gaan. Daar moest ze op het harde op de volte, werd de buigproef gedaan en er werden foto's gemaakt van haar hoeven. Hieruit kwam dat haar hoefbeen heel licht gekanteld is. Dit verklaart ook waarom ze ergens anders soms ineens weigerde: de bodem was dan te pijnlijk voor haar.
We hebben haar toen op speciaal beslag gezet, waar ze een stuk beter op liep. Ik heb haar toen wat langer de tijd gegeven om bij te komen. Ik liet nog een osteopaat komen, aangezien de schouders ook strak waren omdat ze zo voorzichtig had gelopen de laatste tijd. De dierenarts had haar een paar weken later ook nog bekeken en die gaf ons groen licht om weer te gaan opbouwen.
Tot twee weken terg was ik heel rustig weer wat aan het opbouwen met haar. We hebben geen haast, dus doen heel rustig aan. Ik longeerde haar een paar keer per week en ik ging elke maandag naar les, zodat mijn instructrice mee kan kijken. Toch voelt het voor mij nog niet helemaal goed, dus binnenkort laat ik een masseur komen voor haar. Op dit moment longeer ik haar alleen een paar keer per week maar rijd ik niet meer echt. Ik wil eerst zeker weten dat alles goed is.
Helaas hebben we dus een half jaar met pech gezeten, maar gelukkig hebben we ook hele mooie momenten beleefd. Volgend jaar ga ik met haar tussen de paarden starten. Dat we hoogstwaarschijnlijk niet met prijzen naar huis gaan maakt me niet uit, ik wil gewoon weten waar we staan en kijken of het beeld overeen komt met het gevoel.
Veel mensen zullen Larissa misschien als 'lastig' beschrijven omdat ze zo gevoelig is. Ik ben zelf ook heel gevoelig, dus dit was erg confronterend toen ik haar net kende. Toch ben ik door haar zo gegroeid! Zoals een stalgenootje mij vertelde: 'die pony haalt alles in mij naar boven wat ik NIET ben'. Ze houdt me continu een spiegel voor. Ze is misschien niet de mooiste, of de beste of de liefste, maar ik zou haar voor geen goud willen omruilen!
Ons doel voor 2018 is dan ook vooral genieten, dit jaar is het me heel duidelijk geworden hoeveel Larissa voor me betekent. De dierenarts vertelde dat ze waarschijnlijk niet meer op wedstrijd zou kunnen springen, maar dit maakte me eigenlijk niet eens zoveel uit. Ik vind het niet erg om me aan haar aan te passen. Ik hoor dan ook vaak genoeg dat ik beter een paard kan nemen, aangezien ik daar verder mee kan komen. Ik weet alleen dat ik toch geen topruiter wordt, en ik vind het rijden vooral leuk omdat dat met Larissa is. We blijven dus mooi door trainen, en als dat niet meer gaat verzinnen we wel wat anders. Hopelijk kunnen we nog heel veel van elkaar leren.
