Geplaatst Blog
Bokker San is door de Nieuwsredactie uitgenodigd om te bloggen voor Bokt. Sandra werkt parttime als communicatieadviseur bij een gemeente en geniet in haar spaarzame vrije tijd van haar grote paardenvriend Piet. Daarnaast is Sandra gedragsdeskundige voor paard en mens en volgde hiervoor de opleiding bij 2Moons. Exclusief voor Bokt zal Sandra ons meenemen in haar dagelijkse praktijk van paardengedrag en -problemen en geeft ons aan de hand van praktijkverhalen tips, deelt haar inzichten en leert van een probleem een kans te maken.
Vorige blog: [VN] [BLOG] Denken zonder hokjes
De eerste keer alleen en in galop op het strand.
Angst is een slechte raadgever zeggen ze vaak. Is dat wel zo? Ben jij wel eens echt bang geweest? Ik bedoel dan uiteraard niet even een (gezonde) kriebel in de buik. Ik ga er vanuit dat er geen paardenmens is die dat gevoel nog nooit heeft meegemaakt. Bijvoorbeeld wanneer 600 kilo paard ineens bedenkt wat anders te gaan doen als jij gedacht had, schrikt of aan de haal gaat terwijl jij erop zit of ernaast loopt. Ik bedoel angst die je in de weg zit, waardoor je dingen die je echt heel graag zou willen niet meer doet. Angst die je verlamt en je in de weg zit.
Angst is voor mij geen onbekende. Ik ben zelf heel bang geweest. Voor mij begon het met een flinke val waarbij ik mijn onderrug brak. In eerste instantie was ik niet eens bang, maar toen mijn paard vaker het gedrag liet zijn waarbij ik gevallen was, werd ik steeds banger. Zo bang dat ik eigenlijk helemaal niet meer durfde te rijden en ik nadat ik mijn paard gelongeerd had benauwd een paar rondjes van mezelf op mijn paard moest zitten om hem uit te stappen. Met klamme handjes reed ik dan naar stal, want ‘vandaag moest ik er weer op’. Gelukkig heb ik nu geen last meer van die angst, maar het was een lange weg om weer te komen waar ik nu ben. Vol vallen en opstaan, hele kleine stapjes zetten en steun vragen. Streng zijn voor mezelf, maar soms ook heel lief. Eerlijk zijn en blijven en ervaringen opdoen.
Een eerste buitenrit samen met ervaren buitenrijders en ervaren paarden.
Dromen, durven, doen!
Vorig jaar verhuisde ik naar de kust. Met mijn paard woon ik nu vlakbij het strand en zodoende zijn we meerdere keren per week op het strand te vinden. We galopperen bij eb over het vlakke zand, rijden door de branding en genieten met volle teugen. Allemaal dingen die ik een paar jaar terug niet voor mogelijk had gehouden. Ik zag wel eens foto’s van andere mensen die dat deden en dacht dan ‘dat is voor mij niet weggelegd’. Ik durfde het niet. Nu ik het wel durf en doe, en dus diegene ben die de foto’s plaatst van een ritje op het strand tijdens een zonsondergang, merk ik dat er veel meer ruiters die angst kennen en wel dat ritje willen maken, maar niet durven. Dat heeft mij doen besluiten mijn ervaringen, kennis als gedragsdeskundige voor paarden te gebruiken om anderen te helpen. Samen met een psychologe organiseer ik nu trainingsweekeinden, waarbij we ruiters helpen angsten te overwinnen en van dromen, naar durven en doen te gaan.
Angst mag er zijn
Angst bij of op het paard zorgt niet dat we stoppen met paardrijden en dat maakt het ingewikkeld. Ik bedoel… ik ben ook bang voor hoogtes en dus ga ik gewoon niet bungeejumpen of parachutespringen. Maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht mijn paard te verkopen toen ik zo bang was geworden. Dus wat doe je dan?
Ik ben van mening dat angst er mag zijn. Wees niet te streng voor jezelf en probeer het niet te negeren. Angst en gezond verstand liggen soms dicht bij elkaar, dus vertrouw erop dat er een kern van waarheid zit in de waarschuwing die je van je eigen verstand krijgt. Misschien niet in die mate waardoor je er nu last van hebt, maar ergens… is het best logisch dat je voelt wat je voelt. Geef dus voor jezelf, en de buitenwereld, gewoon toe dat je angst hebt. Vaak lucht dat op en merk je (net als ik) dat je echt niet de enige bent. Luister niet naar praatjes over dat je geen angst mag tonen, omdat je paard dat kan voelen. Ook als jij doet alsof voelt je paard dat. Juist dan ben je voor je paard eigenlijk onbetrouwbaar. Wees dus maar eerlijk.
Spannende dingen opzoeken in een veilige omgeving.
Maak voor jezelf eens inzichtelijk wat je allemaal wel en niet durft. Het is daarbij juist ook belangrijk dat je alles benoemt wat je wel kunt. Stel vervolgens eens wat kleine doelen op. Niet meteen naar de hoge duikplank, maar gewoon doelstellingen waar je overheen kunt zien. Denk je 'dit durf ik wel' dan ga je dat doen. Het liefst binnen 72 uur! Want de kans dat je het nog gaat doen als je langer wacht, neemt heel hard af. Voor mij bleef alleen buiten rijden nog altijd een heel 'ding'. Ik zag allerlei gevaren en beren op de weg wanneer ik dacht aan alleen buiten rijden. Geen steun van andere paarden en het dan echt zelf moeten doen, brrr... Een paar weken terug dacht ik ineens 'ik kan dit'. De volgende dag heb ik het meteen gedaan en het was heerlijk. Oké ik heb wel nog even aan mijn vriend gevraagd of hij naar het strand wilde komen (om een paar foto's te maken). Maar ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik het idee dat er iemand op het strand zou zijn die me kon redden als het mis zou gaan ook wel heel fijn vond. Niet dat hij daar dan de aangewezen persoon voor zou zijn, want hij is bang voor paarden... maar toch
.Laat los
Angst gaat voor een deel over controle, over altijd willen weten wat er gebeurt en waarom. De ellende is alleen dat je die controle op vrijwel geen enkel vlak in je leven echt hebt. Controle is een illusie. Zelfs over je haar heb je geen controle als het een beetje waait. Met een paard is dat niet anders. Misschien geen leuke boodschap, maar het besef helpt ontzettend. Loslaten is moeilijk, maar het is zo belangrijk.
Laat vooral ook het oordeel over je angst naar jezelf toe los. En neem de tijd. Rome is niet in een dag gebouwd en jij hoeft ook niet meteen over je angst heen te stappen. Wees een beetje lief voor jezelf. Wees trots op jezelf als je een stapje voorwaarts weet te zetten. Werk rustig en gestaag door aan jezelf en laat je helpen door je paard. Paarden zijn fantastische en geduldige leermeesters als jij ook jezelf de tijd gunt. Je bent niet zwak of minder doordat je angst kent.
Lukt het je echt niet om je angst onder ogen te zien en raak je in paniek op je paard… zoek dan hulp. Misschien kan een coach of psychotherapeut je helpen of misschien heb je het meest aan een goede instructeur. Ook iemand die je vertrouwt vanaf de grond kan al een enorme steun zijn. Leer meer over paardengedrag en hoe je daarmee om kunt gaan, maar blijf er niet mee rondlopen. Voor jezelf en voor je paard… want jouw hobby en de samenwerking met je paard moet geen lijdensweg worden. Het kan zo mooi zijn. Blijf dromen, leer durven en ga doen!
Gedroomd, gedurfd en gedaan!
