Wat grappig dat ze je paard zo perfect opvolgen, ziet er leuk uit.
En emptywords, wat een gaaf uitzicht inderdaad! Ik zou het niet kunnen laten om daar een sprintje te trekken en mijn pony trouwens ook niet
EmptyWords
Berichten: 10576
Geregistreerd: 27-02-08
Woonplaats: Wehl
Geplaatst: 13-10-17 15:13
anniekow schreef:
Wat grappig dat ze je paard zo perfect opvolgen, ziet er leuk uit.
En emptywords, wat een gaaf uitzicht inderdaad! Ik zou het niet kunnen laten om daar een sprintje te trekken en mijn pony trouwens ook niet
dat laten wij ook niet hoor, hiervoor en hierna zijn we flink hard ggaan
Es_ther
Berichten: 18710
Geregistreerd: 28-06-08
Woonplaats: Arnhem
Geplaatst: 13-10-17 16:19
Ziet er heerlijk uit emptywords!
Pony was aan t schooieren na t rijden .
xxwienekexx
Berichten: 3131
Geregistreerd: 26-05-13
Geplaatst: 17-10-17 16:02
Een paar daagjes geleden op het strand met mn 19 jarige merrie, ze vond het weer geweldig om eens op pad te gaan sinds dr blessure (liep in draf los de veewagen op)
Toch geweldig als ze duidelijk zo enthousiast zijn Veel leuker dan een chagrijn uit de wei moeten sleuren
M_nouska
Berichten: 1423
Geregistreerd: 04-01-14
Woonplaats: Ergens in Groningen
Geplaatst: 17-10-17 17:23
Heerlijk over het strand!
Mijn 'oudje' staat nog lekker 24/7 buiten en met het mooie weer van de afgelopen dagen mag ze lekker zonder deken (staat onder een 0-grams i.v.m regenschurft) Wil binnenkort weer even kijken of ze kreupel loopt in draf (kan nu niet want ze mist een ijzer)
en op de achtergrond mijn 'jonkie' van 13
Es_ther
Berichten: 18710
Geregistreerd: 28-06-08
Woonplaats: Arnhem
Geplaatst: 17-10-17 17:57
Pony buiten uitgestapt! Ze staat wel onder een dekentje. Niet tegen een vachtje, maar om te voorkomen dat ze stijf wordt als t kouder wordt.
Dit was voor ons een kort bezoek aan dit topic. Helaas moet ik jullie mededelen dat gisteren onze lieve Helga naar de eeuwige groene weides is vertrokken. Aan de vreselijke gevolgen van een agressieve tumor. Het afscheid was moeilijk, maar dit was het enige wat we nog voor haar konden doen. Ik blijf graag met jullie mooie opa en oma verhaaltjes meelezen.
Es_ther
Berichten: 18710
Geregistreerd: 28-06-08
Woonplaats: Arnhem
Geplaatst: 17-10-17 19:03
Ach jeetje, heel veel sterkte
Nala
Berichten: 8191
Geregistreerd: 11-04-13
Woonplaats: Kerkrade
Geplaatst: 17-10-17 20:05
Heel veel sterkte Namira!
Hier net na een drukke universiteitsdag lekker een paar sprintjes getrokken over de velden
Hij was daarna, door zijn flinke wintervacht, een beeeeetje bezweet
Ik heb gisteren samen met obs oudje van 28 een buiten wandeling gemaakt samen met de kinderen. Devita is sinds augustus aan de Prascent en zo opgeknapt. Ze hinnikte steeds en wilde stukjes draven. Heerlijk. Ze heeft door de medicatie echt wat extra tijd.
Ik vraag me af of ik met mijn plannen voor morgen mijn eigen doodswens geschreven heb Ik ga met beiden morgen een rondje buitenrijden. Eerst met Bayron en dan met Titan. In principe is dit geen probleem bij Titan, maar Bayron kan zich echt óntzettend opfokken als ie tijdens weidetijd uit de wei gehaald word, en dit word de eerste keer dat ik dat doe in best wel lange tijd Pray for me
Afgelopen donderdag was dan die dag aangebroken. Ik heb toen mijn alerliefste vriendje laten inslapen. Het afscheid was ontzettend moeilijk en het verdriet onbeschrijfelijk. Toen we de kliniek in liepen keek hij vrolijk rond, hij had energie zat, met een glimmende vacht en ronde buik. Maar dat ene been..... het was niet meer eerlijk om hem nog langer bij me te houden, hij zou weg kwijnen in zijn stal, ongelukkig worden en en een zielig hoopje ellende worden. Hij is nu gegaan zoals hij was. Vol trots en zelfvertrouwen. Het was alsof hij ook zo uit zijn ogen keek: "Kijk mij maar staan"
Je ziet je "gezonde" paard eerst een verdoving krijgen. Hangend in je armen moet je hem afgeven.... De deur gaat dicht en je hoopt dat je maar geen geluiden gaat horen. De deur die weer langzaam open gaat en je daar je maatje liggend op de grond ziet, ademend maar niet meer bij bewustzijn.... Het moment dat ze de definieteve spuit geven, boorde ik mijn gezicht in hem, zei ik nog voor de laatste keer dat ik van hem hield en enkele seconden later hoor je dat hij weg is. Alles in je lichaam schreeuwt dat hij terug moet komen, dat je moest tegenhouden dat hij die spuit kreeg. Maar hij is al weg... Zijn ogen waren leeg. Hij voelde niet meer als hem. Er rolde nog een traan uit zijn oog wat natuurlijk het oogvocht was. En dan moet je hem achterlaten. Ziet zijn hoofd nog liggen en jij weet dat je nu definietf afscheid heb genomen. Geen knuffel meer, geen aai of een kroel. Dit was het dan en je moet weer terug lopen. Het is heel netjes en waardig gedaan, maar dit is de ergste verdriet die ik ooit heb meegemaakt. Niks kan je erop voorbereiden. God wat was het zo'n prachtig en lief dier. Ooit zal ik hem weer zien..