Vandaag plaatste ik dit bericht op mijn Facebook:
Op 8 september 2016 hadden we geen gas en geen rem, laat staan dat er een stuur aanwezig was. Verdomme wat ben ik trots op je. Je bent niet het makkelijkste paard, maar wel de liefste. We zijn van zo ver gekomen en er zijn er maar weinig die dat hebben gezien. Zonder de juiste instructie en steun van J. waren we nooit zo ver gekomen (voor ons doen) als we nu zijn. Het was een jaar van letterlijk bloed, veel zweet en nog heel veel meer tranen.
Dat een ander haar of zijn paard graag keihard in de krul trekt en dit afdwingt (puur om het er zogenaamd netjes uit te laten zien) moeten ze zelf weten. Maar ik kan wel zeggen dat ik mijn paard altijd eerlijk en met respect behandeld heb. Als we straks in de wedstrijdring staan en onze eerste punten binnen slepen, lachen we alle misgunnende, treurige, jaloerse figuren zo hard uit dat ze er een hele dikke middelvinger er bovenop krijgen.
De personen die wel altijd in ons blijven geloven, zitten dan ook diep in mijn hart. Bedankt voor al jullie mentale steun en lieve woorden. Jullie zijn goud waard en lieten mij altijd inzien dat de handdoek in de ring gooien nooit een optie is geweest. Dit zal ik dus ook nooit doen en zal nooit een optie worden. Het is heel vaak (head-first) vallen geweest, maar ik ben altijd weer opgestaan.
Ik heb gehuild, veel gehuild, omdat ik door anderen werd uitgelachen en vernederd. We zijn letterlijk op 0 begonnen (naast dat ze zadel- en super goed verkeersmak was). Het heeft een flinkte tijd geduurd voor we een goed passend zadel hadden en dus echt aan het werk konden gaan.
Maar echt, mijn pony gaat zo onwijs vooruit. Hoe galop nooit te doen was en gepaard ging met veel strijd, vindt ze nu steeds meer haar balans en kunnen we hele rondjes over de hoefslag galopperen. Van ontspanning is nog niet veel sprake en toch zijn er momenten dat ze super ontspannen loopt en daar ben ik al heel trots op.
Inmiddels is ons huidige (boomloze) zadel niet meer zo geschikt voor ons. Ik zit er gewoon niet goed op, kan niet netjes rechtop blijven zitten en ik kan mijn bekken niet kantelen. Maar toch wil ik wat foto's delen van vandaag. Er zijn nog zoveel punten waar we aan moeten werken. Die ontspanning komt later wel, belangrijk is nu dat ze haar balans kan vinden en behouden.
Vandaag heeft een stalgenootje wat foto's gemaakt van hoe we nu door de bak hobbelen.
Er zijn dus een hoop op en aanmerkingen, ook over mijn zadel. Maar tot de dag van vandaag ben ik dankbaar dat zij in mijn leven terecht is gekomen.
TINKERBELL 2016 - 2017
Eerste bezichtiging
Voor de afwisseling springen we zo nu en dan een kruisje. Ook in dat opzicht zijn we vooruit gegaan.
Daarnaast had ik ook een leuk filmpje gemaakt van toen ze 10 maanden van mij was.
Ik kan niet wachten op wat de toekomst brengt maar één ding weet ik zeker: samen komen we er wel.
Hard work pays off.
. Op naar de 10 jaar.