Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Willemiens schreef:Ik denk dat je 25 juni bedoeld ..
Wat ik me afvraag is of de manege je wel op de juiste pony's hebt gezet?
Ik ben er het afgelopen jaar ook meerdere keren afgeknalt en begin van het jaar zodanig lelijk gevallen dat ik m'n stuitje kneusde ( heb 3/4 maanden niet kunnen rijden ).
En heb me thuis helemaal op zitten eten en de angst voor mezelf alleen maar vergroot, ik denk als ik gelijk de volgende dag weer had op kunnen stappen had de angst veel minder geweest.
Ik ben toen zitlessen gaan volgen bij iemand en hier les ik nog steeds, ik heb haar alles verteld waar ik mee zat en zij heeft me toen enkel op rustige paarden gezet. Hier heb ik m'n vertrouwen weer helemaal weten op te bouwen maar buiten rijden blijft een dingetje..
Rij wel een leuke kleinere rustige pony die wat ouder is en hier ga ik wel eens maar naar buiten uitstappen, ga morgen voor het eerst met haar naar duin en ben nu al super zenuwachtig! maar als het niet gaat dan draai ik om en ga ik naar huis!
Ik ben ook een held op sokken maar de wil is er wel alleen is het moeilijk om iemand te vinden waar je de klik mee hebt en je verder kan helpen, maar paardrijden is zoo leuk!! Sterkte!!
nardxash schreef:Ik reed bij manege prometheus al meer dan een jaar en viel er helaas vaak af waardoor er langzaam aan angst groeide voor het paardrijden. Maar stoppen wou ik niet ik bleef doorzetten tot deze beruchte dag.
Citaat:Ik kreeg een appje van mijn instructrice dat we buiten gingen rijden en ik had al vanaf dat moment spanningen en angst gevoelens in mijn maag en kon niet goed denken.
Citaat:Ik ben toch gegaan en op het paard gaan zitten en eenmaal in de bak zakte de angst na een paar minuten af.
Na een kwartier zijn er naar buiten gegaan en daar begon alle ellende, het ging eerst goed tot de groep Een beetje uitzicht was en de pony waar ik op zat ineens in rengalop er vandoor ging naar de andere pony's en ik er zo naar vanaf viel dat ik bijna mijn sleutelbeen heb gebroken.
Citaat:Vanaf toen heb ik niet meer gereden tot aan oktober vorig jaar waarin ik nu bezig ben mijn strijd tegen de angst aan te vechten.
Citaat:De nare herringeringen komen weer opspelen van de val ook al denk ik er maar kort aan.
Citaat:De weg die ik inmiddels heb geleverd is groot en succesvol geweest en ik ben er nog niet.
Ik zie mijzelf niet meer buitenrijden en dat hoeft ook niet, ik ben een moedige ruiter die her durft een angst weg te jagen ook al is het soms lastig waarbij er soms verdriet en de angst zelf komt kijken.
Citaat:Angst zal voor een gedeelte overgaan maar nooit helemaal ben ik bang en dat is ook een vorm van acceptatie wat ik hen geleerd.
Zinzi_jewel schreef:Wat goed dat je toch weer gaat proberen !
Mijn dochtertje was nog heel Jong
Aan t begin van haar pony rijdende carriere
En had een stoute pony
Fout van mij geweest om een manege pony aan te nemen die in de lessen ook al niet functioneerde
Hij zou niet tegen wisselende ruiters kunnen
En in t begin ontzettend stout
Dochter kreeg schrik
Pony paar maand naar een bekende gestuurd
Toen terug gehaald
En toen ging t pakken beter .
Toen ging de pony alsnog weg .
Dochter naar een manege waar de schrik Weer vol gas terug kwam .
Vanaf dat moment eigenlijk Alleen nog maar met mijn eigen grote Merrie ( 173 ) bezig laten zijn .
Stap voor stap
Vanaf de grond
Tot ze aangaf erop te Willen .
Dit super paard heeft haar haar vertrouwen terug gegeven waardoor ze nu ook Weer op andere paardjes durft ..
Stap voor stap en je komt er wel
Janneke2 schreef:nardxash schreef:Ik reed bij manege prometheus al meer dan een jaar en viel er helaas vaak af waardoor er langzaam aan angst groeide voor het paardrijden. Maar stoppen wou ik niet ik bleef doorzetten tot deze beruchte dag.
Ergens heel erg jammer!
Had liever je gevoel serieus genomen 'ik ben in gevaar - wat zal ik eens doen'. Helaas krijgen veel mensen nul goede informatie over angst - en wel mythes van "dat je er tegen moet vechten".Citaat:Ik kreeg een appje van mijn instructrice dat we buiten gingen rijden en ik had al vanaf dat moment spanningen en angst gevoelens in mijn maag en kon niet goed denken.
Ja, de klassieke tekens: bij angst "moet je overleven op instinct", die hersenen waarmee je logisch nadenkt worden minder doorbloed.
...en de kunst is, om dit op te merken (= erg lastig!) 'Ohoh, de alarmbellen rinkelen- wat te doen...?'Citaat:Ik ben toch gegaan en op het paard gaan zitten en eenmaal in de bak zakte de angst na een paar minuten af.
Na een kwartier zijn er naar buiten gegaan en daar begon alle ellende, het ging eerst goed tot de groep Een beetje uitzicht was en de pony waar ik op zat ineens in rengalop er vandoor ging naar de andere pony's en ik er zo naar vanaf viel dat ik bijna mijn sleutelbeen heb gebroken.
Balen...!Citaat:Vanaf toen heb ik niet meer gereden tot aan oktober vorig jaar waarin ik nu bezig ben mijn strijd tegen de angst aan te vechten.
...doe maar niet vechten, dat is gebaseerd op onzin.
De kunst is beleid maken op je angst en de "onbewuste" delen van je brein (buiten je gedachten en je wil om) in een nieuwe toestand te krijgen.Citaat:De nare herringeringen komen weer opspelen van de val ook al denk ik er maar kort aan.
Kort of lang denken is in wezen niet belangrijk - angst is geen gedachte.Citaat:De weg die ik inmiddels heb geleverd is groot en succesvol geweest en ik ben er nog niet.
Ik zie mijzelf niet meer buitenrijden en dat hoeft ook niet, ik ben een moedige ruiter die her durft een angst weg te jagen ook al is het soms lastig waarbij er soms verdriet en de angst zelf komt kijken.
Het is dapper om de angst uit te dagen!
(Maar niet per se zinvol - beleid!!)Citaat:Angst zal voor een gedeelte overgaan maar nooit helemaal ben ik bang en dat is ook een vorm van acceptatie wat ik hen geleerd.
Please, "do not buy the bullshit".
Angst als alarmbel verdwijnt niet - gelukkig maar. Angst is zoiets als instinct. Het hoort je te helpen.
De 'triggers' zoals een valpartij tijdens een minder goed georganiseerde buitenrit kun je 'de nek omdraaien', daar zijn technieken zoals emdr voor.
Zodat "de alarmbel die te gevoelig staat afgesteld" weer goed gaat functioneren (= alleen waarschuwen als je echt in gevaar bent, niet meteen alarm bij iets wat lijkt op de nare herinnering).
Dat die triggers (die dus gewoon weg kunnen) jou blijvend beperken: svp NIET accepteren!
Uiteraard: voortaan alleen buitenritten met mensen die jij het vertrouwen waard vindt, etc.
En prachtig hoe je bezig bent met Pep!
bulck schreef:Ik zou opnieuw proberen en dan op een stal die beter bij jou past. tuurlijk kan je eens een keertje vallen (of soms meer ook), maar uit je tekst haal ik toch ook wel onkunde van de stal uit. Hoezo laat je iemand, waarvan je al weet dat die onzeker is, uit het zicht van de groep komen? Uberhaupt is dit eigenlijk al vragen om problemen en best roekeloos, zelf met meerdere ervaren ruiters.
blue_sky schreef:Als je er zo vaak af valt heb je naar mijn idee niet de goede manege gevonden. Probeer een ander adresje te vinden waar je in een heel klein groepje of privé les krijgt.
kionasuppie schreef:He wat naar dat dit zo gelopen is.. Ik ken het.. Heb zelf ook dik anderhalf jaar niet meer op mijn vorige pony durven rijden...
Heb nu een paard staan met een gouden hartje dus mocht je ooit willen, je mag altijd langskomen:D
Britta31 schreef:Kan je niet aangeven op de manege wat je graag wil.Ik ben geen ster in galopperen en wil met een buitenrit dus niet in galop.Een rustig galopje kan ik wel,Maar je weet nooit hoe hard het gaat.Nu heb ik met de anderen in de groep(40 plus) en de instructrice afgesproken dat als de groep een rit wil met galop ik weer naar huis ga.En je mag wel een paard weigeren hoor.Ik rij op een paard die alleen met bejaardenritten en kinder lessen loopt.
HorseTimeXL schreef:Wat vervelend dat het zo gelopen is. Ik herken het ook. Ik ben op een gegeven moment zo bang geworden, omdat ik er in een les twee keer was afgevallen. Daarna kwam bij mij, op het juiste moment, een nieuw paard op stal en die heeft mij geholpen om van mijn angst af te komen..
Sabbientje schreef:herkenbaar. De angst.
Mijn vorige paard was nogal een dominante, sterke Merrie.
En op een gegeven moment stonden we op een stal, waar zij het niet naar haar zin had.
Ze was daar werkelijk niet te hanteren. Kon niet tegen de drukte en reageerde daar erg op.
Ik werd er bang van. En dat werd steeds erger.
verhuisd van stal, terug naar de stal waar we daarvoor stonden. Paard kwam tot rust, maar de angst bleef. En paard bleef daarom ook op mij reageren.
Uiteindelijk met hulp een groot deel van de angst overwonnen. Het andere deel heb ik mee leren omgaan.
Ondertussen is ze overleden en heb ik een ander paard. Een super brave tinkermerrie.
Toch steekt zo nu en dan die angst de kop op. Dan heb ik iemand nodig die mij ondersteund en zegt wat ik moet doen. (en mij dus afleid van mijn angstgedachten) en dan komt het vaak weer helemaal goed.
Janneke2 schreef:nardxash schreef:En prachtig hoe je bezig bent met Pep!
Dankjewel voor her compliment ergens heb je gelijk dat ik misschien al gelijk had moeten stoppen toen de angst voelde opspelen maar ik ben geen opgever en ben iemand die doorzet en niet wil falen. Na dit hele gebeuren heb ik het mijn serieus kwalijk genomen dat ik faalde en mensen teleurstelde puur omdat ik niet meer reed uit angst.
En ni zijn ze trots ongeacht of dat vechten is of niet ik ben trots op wat ik bereikt heb