Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Askja schreef:Onzekerheid is a bitch ..
Het gaat er denk ik vooral om dat je jezelf waardeert. Dat je tevreden en gelukkig kan zijn met jezelf en op jezelf. Laat dat niet van anderen afhangen. Geef jezelf af en toe een schouderklopje als je iets goeds/nuttigs hebt gedaan. Maak het gezellig in huis, met kaarsjes e.d. ook als je geen bezoek verwacht. Kook (of koop) regelmatig wat lekkers om jezelf te trakteren. Als jij jezelf waardeert en goed voor jezelf zorgt, is het gemakkelijker vertrouwen te hebben in dat anderen jou ook waarderen, zonder dat je dat voortdurend bevestigd hoeft te krijgen.
zonnebloem18 schreef:Ik herken het wel een beetje en kwam vooral voort uit mijn eigen onzekerheid en het mezelf niet waard vinden.
Wat bij mij heel erg helpt is denken als een ander dit zou doen zou ik dat dan vervelend vinden en ((% van de tijd is het antwoord dan nee. Verder kan de ander het natuurlijk ook gewoon aangeven als je tot last bent, als iemand het echt vervelend vindt doen ze dat namelijk echt wel.
Nu in veel meer zelfvertrouwen heb ik het ook zo goed als weg, natuurlijk is het goed om rekening te houden met een ander, maar ook jij mag er zijn.
The_Cat schreef:Ook zien dat je niet te hard in je schulp kruipt, ik zit zelf in een soort gelijke situatie maar dan langs de andere kant.
Ik heb al de hele tijd contact met een kerel die best leuk is, maar hij had zelf al aangegeven dat hij niet graag mensen 'tot last is'. Alleen werkt het wel 'frustrerend'. Hij zal niet een bericht naar mij sturen, ook al kom ik online eender waar. Hij stelt zelf niet voor om iets te gaan doen, en wacht altijd tot ik de vraag stel of ik begin met te praten. Voor mij komt dat dan ook zo een beetje over alsof het eigenlijk allemaal weinig boeit. Het is ook niet fijn als de andere partij altijd alles moet vragen, want dan vraag ik mij vaak ook af of er wel interesse is, en krijg ik soms andere gedachten ervan dan die hij waarschijnlijk bedoelt.
assie schreef:Lastig zeg! Ik herken het wel.
Enerzijds: er is hoop! Je kunt eroverheen groeien. Ik had dit ook vreselijk erg (en soms nog wel eens), maar hoe ouder ik word, hoe beter ik ermee om kan gaan. Dan heb ik het wel over mijn 28-jarige ik hoor, die begon er eens een beetje vrede mee te krijgen .
Anderzijds, daar ben je nu natuurlijk niet mee geholpen. Je wilt er nu iets aan doen. En eigenlijk is daar het antwoord heel simpel. Punt 1: stel jezelf de vraag die zonnebloem zich stelt. Zou ik dit vervelend vinden? Nee. Ok. Niet zeiken. Daarmee hou je het bij jezelf.
Punt 2: Maak het bespreekbaar. Leg uit dat je hierin onzeker bent en daardoor soms wat bijzonder redeneert. Dat je je hiervan bewust bent en er aan werkt. Geef daarbij aan dat je het enorm zou waarderen van je partner als hij je hierbij kan helpen door aan te geven als je te clingy bent. Je zou (als je het fijn vindt) daar zelfs een afspraak over kunnen maken. Dat hij belooft het te zeggen als je doordraaft naar zijn mening en dat wanneer hij niets zegt, het dus ok is en dat jij daarop gaat leren vertrouwen. Hij zegt niets= ok.
Juist door het bespreekbaar te maken en tegelijkertijd aan jezelf te werken, zul je merken dat er minder druk op staat en dat het vanzelf gaat. Oja, trouwens: de ander heeft ook een mond. En een eigen verantwoordelijkheid om aan te geven dat jij tot last bent. Leg niet alles bij jezelf
Overigens is het makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Ik kan het zelf inmiddels prima toepassen, maar soms denk ik nog wel eens 'ojee, kan dit wel, is dit niet onbeschoft/lastig/whatever?' Een gepaste schop onder het achterwerk is dan de juiste actie .
Heel veel succes iig.
karuna schreef:Gewoon simpel aankaarten. Liefst van mens tot mens en niet typend. Gewoon zeggen dat je van jezelf wat onzeker bent en dat je dat een vervelend gevoel geeft waar je vanaf wilt. En dat je daar graag zijn hulp bij wilt hebben. Als hij je daarin als een zeikerd vindt zou hij voor mij niet de juiste partner zijn. Al klinkt het eenvoudiger dan het is. Zal eng zijn maar wel noodzakelijk
Resistance schreef:The_Cat schreef:Ook zien dat je niet te hard in je schulp kruipt, ik zit zelf in een soort gelijke situatie maar dan langs de andere kant.
Ik heb al de hele tijd contact met een kerel die best leuk is, maar hij had zelf al aangegeven dat hij niet graag mensen 'tot last is'. Alleen werkt het wel 'frustrerend'. Hij zal niet een bericht naar mij sturen, ook al kom ik online eender waar. Hij stelt zelf niet voor om iets te gaan doen, en wacht altijd tot ik de vraag stel of ik begin met te praten. Voor mij komt dat dan ook zo een beetje over alsof het eigenlijk allemaal weinig boeit. Het is ook niet fijn als de andere partij altijd alles moet vragen, want dan vraag ik mij vaak ook af of er wel interesse is, en krijg ik soms andere gedachten ervan dan die hij waarschijnlijk bedoelt.
Ik probeer zelf echt het evenwicht te zoeken. Ik praat wel gezellig, maar ik overspoel hem niet met dingen en ik zit vóóral niet te zeuren om antwoord of als hij even niet reageert ofzo. Maar dan schrik ik vervolgens toch van deze denkwijze. Zo zou praten niet moeten gaan.
Resistance schreef:Maar hoe maak ik het nou bespreekbaar? Ik heb het idee dat als ik daarmee bij hem aankom (weer om de reden waarvoor ik dit topic geopend heb), hij iets heeft van "wat een zeikerd". Ik zou er dus wel met hem over willen praten, ik weet alleen niet hoe. Moet ik dat over app doen of face to face? Hoe begin je erover?