Geplaatst En dan begint ons langzaam iets te dagen:
"Waren jullie daar vandaag?"
"Ja."
"Hebben jullie... Hebben jullie puppies gekocht?"
"Nee, we hebben geen puppies gekocht".
Even voel ik de teleurstelling en dan corrigeer ik mijn vraag: "Hebben jullie een puppy gekocht?"
Onze ouders blijven stil maar kijken ons met een brede grijns aan. We krijgen een puppy!
We moeten nog wel even wachten, ze zijn nog maar 4 weken oud dus het duurt nog een kleine maand voor we ons nieuwe gezinslid mogen ophalen. Een maand heeft nog nooit zo lang geduurd!
Tussendoor kunnen we gelukkig wel op bezoek en al snel valt de keuze op een grijsgestroomd reutje met een lichtkleurige achterpoot.
Na diverse brainstorm sessies besluiten we je Renzo te noemen, de naam die mijn ouders hadden uitgekozen voor als ik een jongen zou zijn geweest.
Je groeide op tot een vrolijke, eigenzinnige bouvier die iedereen wist in te pakken met al je charmes.
Toen je 10 was, verhuisde je met mij mee naar mijn vriend in Almere en werd je min of meer mijn hond. Ondanks je leeftijd, viel het iedereen op hoe vrolijk en fit je nog was, hoewel je op een gegeven moment toch wel wat kwaaltjes begon te vertonen. Bijna maandelijks brachten we een bezoekje met je aan de dierenarts, iets wat je altijd een geweldig uitje vond. En ook daar sloten ze je in hun harten. Gelukkig waren het elke keer dingen die te behandelen waren en liepen we iedere keer weer met een kwispelende boef naar buiten.
En dan ineens is daar de dag waar ik zo lang tegenop zag, waarvan ik wist dat hij onvermijdelijk was maar waarvan ik niet wist wanneer die zou komen. Die dag diende zich gisteren aan.
Na ruim 13 prachtige jaren kwam er een einde aan jouw fantastische leven.
Je was professioneel levensgenieter en wist altijd het stralend middelpunt te zijn. 'Ik houd niet van honden, maar deze vind ik het wel leuk', was dan ook wat we regelmatig van mensen te horen kregen over jou. Een bottumor in je voorpoot gooide roet in het eten, waardoor we gisteren simpelweg geen keuze hadden en je moesten laten gaan.
Terwijl de arts me vertelt wat er aan de hand is, staar ik verdoofd naar de röntgenfoto van jouw poot: de tumor ter grootte van een citroen zit net boven je enkel, je spaakbeen is al bijna volledig weg. Langzaam rollen de tranen over mijn wangen.
In de verte hoor ik de arts nog vertellen over het eventueel amputeren van de poot, maar ik weet dat er maar 1 optie is. Hoezeer je ook nog van je leven geniet, willen we niet wachten tot het mis gaat. De vraag is alleen: doen we het vandaag of morgen?
Om half 12 vertrekken we weer met je naar huis waar we familie bellen met het slechte nieuws. En dan moet ik het moeilijkste telefoontje van mijn leven plegen: tussen mijn gesnik door vraag ik de dierenarts of ze die middag nog kunnen langskomen; ze zijn er om 16:00.
Terwijl de tijd langzaam vooruit tikt en ik de minuten aftel, maak je nog een laatste ronde door de tuin, overlaad je me met kusjes, krijg je nog één keer je favoriete feestmaal en maken we de laatste foto's. Je laat het allemaal gebeuren en vindt het maar wat gezellig, al die vrienden van je over de vloer.
En dan is het 15:50; de deurbel gaat. Ze zijn 10 minuten te vroeg! Ik heb nog recht om 10 minuten met je! Even overweeg ik om de deur niet open te doen, maar dan toch komen de dierenarts en haar assistente binnen. Ze worden begroet met een blij gekwispel en kusjes. De dierenarts legt uit dat je eerst onder narcose gaat en dan een overdosis slaapmiddel krijgt. Ondertussen ga ik weer tegen je aan liggen en hoor je hart stevig kloppen, het is het laatste wat ik van je wil horen voor je definitief vertrekt. De arts scheert voorzichtig je poot en je kijkt nieuwsgierig toe, maar ze vindt het bloedvat niet. Als ze per ongeluk misprikt laat je duidelijk merken dat je het er niet mee eens bent, goedzo jongen, laat nog maar even van je horen. Ze willen je andere poot proberen, hiervoor moet je anders gaan liggen en je legt je kop op mijn schoot; zo lag je regelmatig tegen me aan te snurken. Ze prikt raak en dient de narcose toe, maar de naald buigt en het lukt niet. Ik voel een lichte paniek in me opkomen: waarom duurt het zo lang? Straks bedenk ik me.
Uiteindelijk dient ze het toe via je bil en voel ik je kop langzaam zwaarder worden en ook je staart tikt niet meer op het kleed. Ik zeg nog een laatste keer dat ik 100.000 van je houd en denk nog even 'als ik de arts nu tegenhoud en het slaapmiddel niet laat toedienen, dan wordt hij straks gewoon weer wakker en is hij er gewoon weer'. Maar terwijl ik je over je buik aai kijk ik toe hoe de arts het laatste slaapmiddel naar binnen spuit. Je zucht nog 3x heel diep en dan wordt het stil. Zo stil is het nog nooit geweest. Ook wanneer je gewoon sliep was er altijd wel iets aan jou dat geluid maakte.
Een half uur later gaat opnieuw de deurbel: iemand van het crematorium komt hem ophalen. We gaan aan tafel zitten en de man stelt een aantal vragen. Ik hoor mezelf zeggen dat we je individueel willen laten cremeren. Je as zullen we later op het strand van Terschelling uitstrooien, hier kwam je zo graag. Ik doe je halsband af, je zakdoek mag je omhouden en ook je favoriete speeltje leg ik tussen je voorpoten, hij gaat met je mee. Je wordt in een grote mand gelegd, je past er nauwelijks in, nu pas zie ik hoe groot je eigenlijk bent. Ik knip nog wat haren van je staart en ondertussen vraag ik me af of je staart ooit zo stil heeft gelegen. Ik geef je nog een laatste kus en dan gaat er een kleedje over je heen, ik zal je nooit meer zien.
De man van het crematorium en mijn vader dragen je het huis uit, in de bus. We geven de man nog een laatste hand en dan rijd je langzaam de straat uit, de hoek om. Je bent weg.
De hele avond zitten mijn vriend, 'je liefelingsfrienb' zoals "jij" ooit aan hem schreef, als verdoofd op de bank. Wat is er toch allemaal gebeurd vandaag?
Mijn vriend loopt over de plek waar ik je laatste afdruk nog in het vloerkleed zie en ik word boos op hem, het is het laatste wat je hier hebt achtergelaten.
De nacht duurt lang, ik slaap nauwelijks en kan alleen maar huilen. Tegen de ochtend val ik in een diepe slaap en word ik weer wakker als de zon hoog aan de hemel staat. Ik zie ertegenop om naar beneden te gaan, ik zal niet begroet worden door jouw blije gekwispel. Eenmaal beneden blijft het stil, ik zie je niet op het kleed, je ligt niet op je kussen en even kijk ik in paniek of je niet op de deurmat ligt te slapen. Maar je bent er echt niet meer.
De leegte die je achterlaat is niet te bevatten.
De stilte in huis doet pijn aan mijn oren,
De woonkamer is leeg,
De tuin is onbewaakt,
Je waterbak -die je altijd omduwde- is vol,
Het blik met 'koekkies' staat in de kast,
Je afdruk, die jij in het vloerkleed achterliet, vervaagt langzaam,
Het klokhuis, waar jij altijd op aasde als ik een appel stond te schillen, gooide ik deze ochtend in de container,
De achterdeur staat al de hele dag open zodat je naar binnen kunt na je dagelijkse tuininspectie.
Maar je komt niet meer naar binnen gewandeld,
Je staart zal niet meer op de vloer kloppen,
Je gesnurk zal de stilte niet meer doorbreken,
Het vloerkleed zal niet meer warm aanvoelen op de plek waar jij altijd lag,
Je waterbak blijft vol,
Je brokjes en 'lekkers' blijven onaangeroerd in de kast staan,
De stofzuiger blijft uit, ik wil niet jouw laatste vlokken haar van de vloer halen,
Ik wil de deur niet uit, bang dat ik je hier alleen achterlaat.
Wie moet mij nu 's ochtends uitlaten voor ik naar mijn werk ga?
Je was amper 2 maanden toen je bij ons kwam wonen. Zo klein dat je van de stoeprand viel.
12 jaar, maar nog steeds in de bloei van je leven. Alleen je grijze baard en oren verraadden dat je al op leeftijd was.
Gisterochtend genoot je nog van de zon in de achtertuin. Diep van binnen wist ik toen al dat we een paar uur later slecht nieuws gingen krijgen.
Je gaat je laatste middag in en op de valreep maak je, je laatste Kerstcadeautje op.
Door mijn tranen heen maak ik nog een laatste foto van ons samen. Je wist dat er iets gingen gebeuren, ik merkte het aan je.
Lieve Rens, ga nu maar lekker slapen. Ik mis je 100.000 en houd 'superduper' veel van je.
