Ik kijk zo even over mijn schouder en zie Havanna rustig haar pootjes wassen, kleine Cuba ligt tegen haar aan. Als ik dan denk aan wat we hebben overwonnen moet ik toch even slikken.
Mooie Havanna. Iets meer dan 2 jaar geleden haalden we haar op.
Wat was ze bang. Voor álles. Ik ging destijds, nog vol verdriet van het inslapen van Nouz, voor een ongecompliceerd dier. Een volwassen dier ivm nieuw huis, dus de keuze voor een asielhond was snel gemaakt en na vele omzwervingen vond ik Havanna. Inclusief een heel verhaal dat beschreef hoe angstig ze was, hoe lang de weg zou worden. Maar ze had iets en al snel maakte ik kennis met haar bij haar opvangbaasje. Er klikte iets....ondanks haar verhaal moest zij het worden.
Havanna nog in het asiel in Spanje, toen ze er nog maar net zat:
http://www.mijnalbum.nl/Foto550-M3CNQULK.jpg
En de weg was inderdaad lang. Soms stond ik er, ondanks al mijn voornemens om haar niet zielig te vinden, huilend naast. Havanna zat mentaal op de rand van de afgrond en toen we haar ophaalden denk ik dat ze geen hondwaardig leven had. Een nieuwe kaars op de piano leidde bij haar al tot extreem veel stress en angst.
Maar we groeiden.
De eerste keer los. Haar opvangbaasje was onze kant op gekomen, aan alle kanten het zekere voor het onzekere. Bibberend heb ik haar lijn losgeklikt. En wat deed ze het goed!
Langzaam kwam er vertrouwen, kwam er rust. Op het strand had ik op haar vertrouwd en ik kreeg dat vertrouwen terug van haar. Alsof loslaten ons uiteindelijk dichter naar elkaar bracht.
Het strand is hier vlak bij dus vele ritjes die kant op volgden..
Op stal konden we fijn oefenen aangezien het hele terrein afgesloten is.
Maar loslaten ''thuis'' op het veld...bleef spannend. we wonen langs een weg met aardig wat verkeer, ze hoefde maar de verkeerde kant op te spurten... Toch hebben we haar al bijzonder vaak moeten zoeken, achter haar aan moeten lopen. Wat hebben we een hoop pech gehad.. Musketonhaken die los schoten, de halsband over haar koppie, de riem per ongeluk losgelaten. Je realiseert je ineens toch hoe makkelijk er iets mis gaat. Gelukkig kwam ze steeds makkelijker, sneller.
Sphoekdag 2012; gewoon los!!!
Op de foto met haar vriendinnen uit het opvanggezin.
Wat werd ze al blij en relaxed..
Los op het veld. Het moest toch een keer. En ze deed het super braaf!!!
De eerste winter, met de sneeuw, had ik haar een belofte gedaan; bij de volgende sneeuw mag jij los. Die belofte heb ik ingelost.. Wat had ze een lol, rennen in de sneeuw, haar neus er helemaal in steken, en vooral; wat was ze braaf..
Kleine Cuba kwam er bij, viavia. Ze kunnen zo leuk spelen samen en Havanna is zoooo voorzichtig met die uk. En van elkaar leren ze weer.
In september was ze alweer 2 jaar bij ons!
In oktober kwamen we zelfs op tv! Het programma beestengeluk vond haar verhaal zo bijzonder dat we met Havanna gingen shoppen, supergaaf! Met de gedragstherapeut was ik het niet helemaal eens, maar toch weer wat nieuwe dingen opgepikt, maar al met al was het een heel bijzondere dag. De huiskamer hier vol mensen, apparatuur, etc en Havanna was binnen no time gewend en vond het wel ok. Wat was ik trots op haar..
En inmiddels zijn we zelfs op cursus!!!
We zijn begonnen met enkele lessen bij de doggiedance, omdat dit laagdrempelig is en spelenderwijs.
https://scontent-a-ams.xx.fbcdn.net/hph ... 7106_n.jpg
En ja, daar horen ook allerlei obstakels bij.... Het kostte enige moeite maar...Havanna ging door de tunnel!
Inmiddels zijn we over naar de G&G, das toch meer mijn ding We zitten in de gevorderdengroep, hoewel er qua oefeningen veel rekening wordt gehouden met Havanna (wij mogen ze soms aangepast doen), loopt ze niet veel achter op de rest van de groep. Met een vader die lang hondentrainer is geweest (helaas inmiddels de 60 gepasseerd en een stuk makkelijker geworden ) leer ik Havanna uiteraard wel het een en ander...blijf-oefeningen zijn we dan ook supergoed in! Ook vak-training doet ze boven verwachting.
Ze vindt het echt ontzettend leuk, op cursusdag loopt ze altijd de hele dag om me heen te darren en piepen en als we dan gaan explodeert ze zowat Wat een verschil met het in elkaar gedoken hondje...te bang om ooit blij te zijn.
Ik ben zo trots op mijn knappe meid. Ze heeft zo veel overwonnen... Helaas kan ze nog steeds niet overal los, ze is iets te zelfverzekerd (natuurlijk ook weer een beetje Podenco eigen ) maar op het veld bij ons huis mag ze nu elke dag heerlijk rennen.
Ik hoop dat ze met cursus nog beter gaat luisteren zodat ik haar overal lekker los kan laten. Op zich komt ze altijd wel, dat is het punt niet, maar ze gaat vaak eerst een beetje haar eigen ding doen. Ook niet eens een direct probleem, ware het niet dat ze gerust de weg over wandelt als we niet op ons vaste veld zijn.
Maar we komen er wel. Mijn mooie vriendinnetje...ze is zo vrolijk en enthousiast. Iedere dag weer kan ik er zo gelukkig van worden om dat te zien Het heeft bloed, zweet en tranen gekost en heb me vaak afgevraagd waaraan ik was begonnen. Maar ze is het waard geweest, every step of the way...
Laatst bijgewerkt door amyz op 03-12-13 13:53, in het totaal 1 keer bewerkt