Even dit:
Heb je wel eens gehad: die persoon daar weet ik gewoon van wat-ie voelt, niet dat je er verliefd op bent, maar gewoon zo goed aanvoelt wanneer hij/zij blij of verdrietig is, dat het bijna lijkt of je familie bent?
Terwijl je die persoon nog maar net kent?
Ik ken een man daar heb ik dat mee. Niet dat ik verliefd ben, nee daar heb ik Peter voor, hihi. Ik zal het uitleggen.
Ik ken hem nog niet zo lang, en toch weet ik exact wanneer het slecht met hem gaat, ik voel het gewoon aan, heel raar. Toen ik hem voor het eerst ontmoette, wist ik al dat ik 'in zijn zieltje kon kijken'.
Niet met opzet, dat lukt je niet. Maar soms, ook al zit ik thuis, krijg ik zijn gevoelens door.
Ik heb wel eens gebaald natuurlijk, want die gevoelens zijn niet altijd even leuk... vooral niet als hij een week lang verdriet/woede voelt grijnz... Ik schreef toen dit:
Ik kan schelden wat ik wil
maar het komt toch bij mij binnen
ook al blijf je dagen stil
ik kan écht niets beginnen
tegen wanhoop, tegen pijn
jouw gevoelens in mijn hoofd
en waar je ook zult zijn
ze worden niet verdoofd
door afstand of door muren
ik zorg dat mijn pen schrijft
omdat anders de komende uren
jij
in mij blijft.
Ja ik hou van hem. Hij is een soort broertje geworden waar ik altijd voor klaar sta. Want ik snap het gewoon.
Sommige mannen kunnen niet goed over hun gevoelens praten. Ik heb hem gewoon een gedicht laten lezen over hemzelf en gezegd: dit ben jij.
Sindsdien staat hij gewoon voor mij open. Hij vindt het raar, ik vind het raar, maar we zijn er gewoon voor elkaar. Weinig mensen die het weten, we doen gewoon alsof we 'normale vrienden' zijn. De vreemde band tussen ons zal er altijd blijven. Toen ik in een dal zat heeft hij me ook opgekrikt. Echt op me ingepraat dat ik het kon, dat alles goed zou komen.
Heel raar dat ik hem kan 'voelen' terwijl ik niet verliefd ben of wat dan ook. Het is gewoon zo, ik kan het ook niet onderdrukken.
Hij die zo vaak stoer doet, om alles grapt...
en toch dit snapt.
Dorine.