Geplaatst Twaalf jaar gelden mocht ik haar gaan verzorgen, en het was niet bepaald liefde op het eerste gezicht. Ze was eigenwijs, koppig, mensenschuw en heel erg wantrouwig. Ze heeft me regelmatig tot wanhoop gedreven, maar op de een of andere manier raakte ze iets bij me. En met heel veel doorzetten kwam het vertrouwen toch, en onder al die angst en koppigheid bleek een gouden hartje te zitten. Een zachter en vriendelijker paardje heb ik nog nooit gezien. Toen ze eenmaal het vertrouwen weer had, bleek ze gek op aandacht en op knuffelen. Een echte mensenvriend. Ik heb nooit kunnen ontdekken wat haar vertrouwen zo geschaad heeft, en ik denk niet dat ik het wil weten. Ze heeft het achter zich gelaten, en dat is het belangrijkste.
Zes jaar nadat ik haar ging verzorgen, heb ik haar gekocht. Helaas heb ik niet heel lang onbezorgd kunnen rijden. Ze bleek artrose te hebben, in behoorlijk erge mate. Stuur maar met pensioen, was het oordeel.
Alleen was mijn kleine Flappie het daar niet mee eens. Ze werd narrig, liet zich niet meer vangen. Ze was boos op me als ik niets kwam doen behalve eten brengen. Dus na negen maanden weiderust ben ik er maar weer eens opgeklommen. De beste beslissing die ik ooit heb genomen. Flappie vond het prachtig. Stapritjes buiten, en later ook weer een beetje werk in de bak. Voluit kon ik nooit met haar gaan, maar dat maakte ons niet uit. We hebben nog vijf jaar samen mogen genieten. Ze had er nog zoveel plezier in!
Ze werd langzaam steeds iets ouder en iets minder soepel, en ze ging proppen maken van haar eten. Na een bezoekje van de tandarts bleek ze een stukje ouder te zijn dan ik dacht. Eerder vijfentwintig dan achttien. Maar met een grote bak slobber elke dag hield ik haar op gewicht en samen hebben we nog lekker een hele tijd genoten van elkaar.
Tot een paar maandjes geleden. Af en toe had ze al haar slechtere dagen, die af en toe uitliepen in slechtere weken, maar nu was het echt mis. Kreupel, heel erg kreupel. Ik moest haar in beweging houden van de smid en de DA, maar mijn lieve vrolijke Flappie liep achter me te zuchten en te steunen en wilde niet eens meer wandelen. Het enige wat ze nog met plezier deed was lekker los over het erf scharrelen en aandacht vragen aan iedereen. Ik zag haar met de dag dunner en vermoeider worden. Ik wist dat het bijna tijd was voor haar om te gaan, dus ik heb nog een mooie fotoshoot laten maken. De dierenarts had haar pijnstillers gegeven in de hoop dat ze nog even van de zomer kon genieten, maar door de pijnstillers kreeg ze last van haar maag en wilde niet meer eten. Ook ontdekte de dierenarts dat haar oog niet helemaal goed meer was en dat ze daar al snel meer last van zou krijgen. Toen was de beslissing snel gemaakt. Gisteren is ze heel rustig en vredig ingeslapen. Zo lief als ze was, zo is ze gegaan. Ze heeft er geen seconde tegen gevochten. Het was voor haar mooi geweest.
Maar dan loop je weg met alleen een halster in je hand, en je lieve meisje stil en koud in het gras. En dan komen de tranen. Niet alleen van verdriet, maar ook van geluk dat ik haar zoveel mooie jaren bij me heb kunnen houden.
Je likt de zoute tranen van mijn handen,
En blaast mijn wangen droog.
Je zachte neus in mijn gezicht,
bruine ogen die alles begrijpen.
Jij bent de enige die al mijn zorgen kent,
Maar wie kan mij nog troosten,
als jij er niet meer bent?
Slaap lekker lieve Flappie. Ik mis je nu al.
heel veel sterkte....... 
