Soms irriteer ik me weleens aan al die betweterige paardrijdende koters, maar eigenlijk was ik vroeger ook geen haar beter. Als je op de manege rijdt en je krijgt je eerste verzorgpony voel je je al een hele piet. Daarnaast neem je ook nog eens een keer klakkeloos alles over van oudere en al langer paardrijdende kinderen want in jouw ogen draait je status alleen maar om het aantal jaar dat je paardrijdt. Tenminste, zo ging dat bij ons een beetje. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik vroeger zo`n sukkel was, maar ik wist toen nog niet beter. Een paar voorbeeldjes. Op de manege reden een paar meisjes hun pony met gebogen hals ("aan de teugel" noemden ze het). En hoe doe je dat? Nou gewoon links en recht aan de teugels trekken net zo lang totdat ie naar beneden gaat, al moet je half op z`n nek hangen. Toen ik later op de ponyclub ging reed daar een meisje die "al" L was. De rest was complete beginner
dus dat meisje werd echt als een heilige beschouwd. Ik zag haar een keertje trainen met een stang en trens dus ik vroeg wat voor een bit haar paard nou had. Toen vertelde ze dat dat een stang en trens was en alleen voor hogere dressuurpaarden. Ze had nl. net 10 winstpunten (in 4 jaar tijd, maar wist ik veel dat dat niet snel was) in de L gehaald en vond dat reden genoeg om er een stang en trens in te flikkeren. Als 10 jarige zat ik samen met een vriendinnetje een keer een videoband te kijken over dressuurtraining. Ze lieten zien hoe je een paard de beginselen van de piaffe leert. Dus ik met dat vriendinnetje naar buiten, pony uit het land geplukt. We hadden geen zadel en hoofdstel, alleen een halster. Dus ik spring op die pony en dat andere meisje tikt met een tak (met de bladeren er nog aan) tegen de achterbenen van de pony terwijl ik schuin aan de zijkant van de pony naar beneden zat te kijken of ie al "in piaffe" zat. De pony, een ongelooflijke goedzak, tilde zo nu en dan haar been even op (dacht waarschijnlijk dat we haar hoeven aan het uitkrabben waren ofzo) dus wij helemaal trots want dat was toch echt piaffe haha! Ook een keertje liep ik met m`n verzorgpony, een merrie, over de
dijk. Om stoer te doen zei ik voor de grap tegen voorbijgangers: kijk uit, gevaarlijke hengst! Waarop een fietser zegt: jahoor, dat is gewoon een ruin. Ik, die nog nooit van het woord "ruin" had gehoord, was in opperste verwarring . Ik kende alleen de woorden hengst en merrie. Dus in mijn Penny agenda kraste ik bij "geslacht" merrie door en zette er "ruin" neer . (Ik was er een tijdje eerder al achter gekomen dat geslacht niet betekent waneer je je pony naar de slacht hebt gebracht )
Gelukkig weet ik nu wel beter. Op mijn 14e kreeg ik voor het eerst fatsoenlijk dressuurles en er ging een wereld voor me open. Een buurvrouw die ik altijd hielp met pony`s leerde me veel over verzoring etc. dus het toch nog goed gekomen haha! Maar ik ben er ook wel achter dat je nooit uitgeleerd bent.