Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Mieke schreef:Ik kon niet of nauwelijks opstaan na mijn val. Ben ook zeker nog een half uur blijven liggen, ik merkte dat ik alles wel kon bewegen, maar kon het nog niet opbrengen om op te gaan staan. Uiteindelijk is me dat wel gelukt, met behulp van anderen.
Voetje voor voetje al schuivelend (kon mijn benen niet optillen) bij mijn stalhouder naar binnen gebracht, op een stoel geparkeerd met een plak cake en een bak koffie met bijzonder veel suiker... Ik scheen lijkwit te zien, dus men had het idee dat ik van de wereld zou gaan. Dat idee had ik zelf niet, maar ik verging van de pijn.
De pijn werd niet minder en ik ben toen naar de huisartsenpost gebracht (duurde ongeveer een kwartier voor ik in een auto zat, crisis dat valt niet mee zeg als je je benen niet op kan tillen). De huisarts daar constateerde flinke kneuzingen en ik moest maar heel veel pijnstillers gaan slikken, bij voorkeur de maximale dosis paracetamol in combinatie met de maximale dosis ibuprofen.
Na anderhalve week slikte ik nog steeds 12 pillen en ben ik toch maar even naar mijn eigen huisarts gegaan. Die verschoot van schrik en stuurde me onmiddellijk door voor een foto naar het ziekenhuis. Omdat ik de meeste pijn in mijn bekken had, had ik zelf nooit verwacht dat ik een wervel gebroken had en niks aan mijn bekken mankeerde wat op een foto zichtbaar was. Ik stond die arts stomverbaasd aan te kijken geloof ik...
In het ziekenhuis begrepen ze niet dat ik met deze blessure bijna 2 weken had rondgelopen...