Nou goed dan, laatste stukje. En dan is deze scene helaas weer op. Geen nieuwe hindernissen meer. Maar misschien zet ik nog wel weer eens een ander gedeelte van hetzelfde verhaal op CB als ik weer wat meer af heb en het een leuk stukje is. Maar goed. De Muur.
Citaat:Het werd doodstil toen Mijntje en Alien achter de hindernis verdwenen. De muur was zo groot en massief dat hij het meisje en haar pony enkele seconden volledig aan het gezicht onttrok. Achter Tara begon een man al tegen zijn vrouw te verklaren dat de pony geweigerd moest hebben, toen de combinatie weer zichtbaar werd. Langzaam, héél langzaam, en met een zichtbare krachtsinspanning vocht Alien Star zich boven de monsterachtige hindernis uit, leek even bewegingsloos boven de bovenste rij blokken te zweven, en liet zich toen gedwee door de zwaartekracht weer naar beneden leiden. Toen hij veilig op de bodem landde, barstte er een enorm kabaal los. Stoelen vielen om terwijl mensen opstonden, klapten en juichten, Tara vloog Sandra en haar ouders om de hals en Pasja en Krul sprongen uitgelaten tegen hun baasjes op. Mijntje leek het allemaal echter niet meer te horen. Toen Alien enkele meters na de muur de teugels uit haar handen trok, in een sukkeldrafje overging en nieuwsgierig om zich heen keek, liet ze zich met tranen in haar ogen van zijn rug glijden en viel hem snikkend om de hals. 'Dankjewel, Alien, je bent aller, allerbeste van de wereld.' Ze hoorde in de verte de bel gaan die vertelde dat ze gediskwalificeerd waren. Het deed haar echter niets meer. Alien had haar laten zien dat hij haar vertrouwde, en dat zij op hem kon vertrouwen. En dat was belangrijker dan welke beker, welk applaus dan ook.
Tevreden? Was dit het einde dat verwacht werd?