Bokt.nl

Citaat:

We renden de gang uit en namen de middelste gang. Na een tijdje flink te hebben doorgerend begon ik te hijgen, zo’n goede conditie had ik niet. Ik zag gaaswerk, met daarnaast een lichte buiging. Vol goede moed renden we naar het hekwerk toe en perste ons erlangs. We hoorden voetstappen naderen, mijn hart ging als een bezetene tekeer. Ik probeerde snel langs het gaas te kijken, maar ik zag alleen twee capuchonnen. De voetstappen stierven weer weg en ik haalde even opgelucht adem.

Naast me hoorde ik Rachel ook een zucht van verlichting geven. ‘’Wie zouden dat geweest zijn?’’ vroeg ik met lichte verontwaardiging in mijn stem. ‘’Ik heb geen idee, en ik weet niet of ik het wil weten’’ rilde Rachel. Verbaasd keek ik haar aan, Rachel die altijd van sensatie hielt, wil er nu niks van weten? Na een tijdje verscholen te hebben gezeten besloten we om heel stilletjes terug te gaan. Ik zag dat de middelste gang nog een behoorlijk stuk doorliep, het was er pikkedonker, maar je kon nog net bepaalde dingen zien. Ik taste met mijn hand naar de muur en zo liepen we voetje voor voetje terug, om maar geen lawaai te maken.

Toen we weer op de ‘’kruising’’ van de drie gangen stonden waren we toch wel een beetje nieuwsgierig geworden. Wat was er zo belangrijk geweest voor de twee achtervolgers? Muisstil gingen we de linkse gang weer in. Met een dreun viel er iets op de grond, ik hield mijn adem in. We liepen met de lichte bocht mee en zagen achterin een kaarsje branden. ‘’Dat is waar die twee net zaten’’ fluisterde Rachel zacht. Muisstil sloop ik naderbij en keek op het bureautje waar een vel papier lag. ‘’Maar, maar..’’ stamelde ik. ‘’Wat is er Eef?!’’ fluisterde Rachel nu iets harder. Ik knikte snel naar het papier en keek vol afschuw weg. Ook Rachel zag ik met geschokte ogen kijken. ‘’Die twee die dit hebben bedacht zijn heel erg ziek’’ stamelde ze. Ik knikte en we besloten het vel mee te nemen en naar de politie te gaan.

We hoorden in de verte twee meisjesstemmen: ‘’Nergens meer te zien’’ zei de ene. Muisstil bleven we in een inkeping staan in de muur. Ze kwamen steeds dichterbij. ‘’Hee!’’ zei de ene ‘’ons plan is weg!’’ ‘’Dan zijn ze niet ver weg, ze zijn hier geweest’’ zei de ander met een schitterende blik in de ogen. Opeens bulderde een mannenstem. De twee doken even in elkaar, maar herstelden zich snel. ‘’Hallo baas’’ zei de ene zelfverzekerd. ‘’Hoe staat het ermee?’’ bulderde de man. ‘’Eh, ons plan is foetsie’’ ‘’Foetsie, foetsie’’ bulderde de man iets harder. ‘’Ja, er zijn hier twee snotapen geweest’’ zei de ander een beetje onzeker. De man was nu in het kaarslicht komen staan, hij was minstens 1.90 m en had een vriendelijke uitdrukking, terwijl hij het niet was geweest. ‘’Ga ze dan zoeken’’ antwoordde de man quasi aardig.

De twee holden de andere kant op. Net iets te hard zuchtte Rachel. Snel hield Eva een hand voor haar mond en met een kwade blik keek ze haar vriendin even aan. De man spitste zijn oren en liep een eindje naar de meiden toe. Hij stak zijn neus in de lucht en liep weer een stukje verder. Eva hoorde haar hart hard in haar keel bonken. Rachel had dezelfde verschrikte blik. De man keek wazig hun kant op, maar gaf geen teken dat hij hun had gezien. Hij liep weer een stukje terug en haalde zijn schouders op.

‘’Wie zijn die twee andere’’ fluisterde Rachel heel zachtjes. Verbaasd keek Eva haar kant op, was dit een grapje. ‘’Dat hoorde je toch wel’’ zei Eva met een lichte irritatie in haar stem. Nog verbaasder dan Eva, keek Rachel haar aan. ‘’Irma en Iemke’’ die stemmen herken ik meteen, antwoordde Eva. Het verbaasde haar helemaal niets, dat plan en het plan om Eva en Rachel naar de manege te lokken. ‘’Kijk’’ zei Eva. ‘’Ze weten dat jij dol bent om overal tussen te kruipen, zag je die half-lege zaklamp niet bij het paadje tussen de manege waar we door zijn gelopen?’’ Langzaam schudde Rachel haar hoofd. ‘’Dat was een smoes om ons hierheen te krijgen ‘’ ‘’We waren alleen iets vroeger dan gepland en zo waren ze er niet op voorbereid dat wij konden wegkomen’’ somde Eva op. Rachel zag lijkwit. ‘’Je hebt gelijk’’ stamelde ze. ‘’Wie zou die ander dan zijn?’’ vroeg Rachel een paar minuten later. Eva haalde haar schouders op. ‘’Waarschijnlijk iemand die we niet kennen’’.

Ik stapte even naar voren om te kijken of de kust veilig was. ‘’Niemand te zien Rach’’ fluisterde ik zo zacht dat ze het niet kon horen. Toch begreep ze het en we besloten terug te gaan. Ik zag dat er om de paar meter een inkeping in de muren zaten, dat was tenminste een goed teken, we konden ons verstoppen als het moest. Met bonkend hart liep ik voorop, muisstil slopen we een paar meter verder en bleven dan even in een inkeping staan om te luisteren. Toen we na een tijdje het bonken van voetstappen weer hoorde, doken we een inkeping in. ‘’Hee’’ zei Rachel verrast. Ik keek en zag dat we verder naar binnen konden. Prima schuilplaats dacht ik blij bij mezelf. Snel liepen we verder naar binnen, het leek een soort wenteltrap, maar bleef dan op een hoogte.

Het deed me een beetje denken aan de trap bij mijn oma. Vroeger toen ik nog klein was kon ik uren die trap op en af lopen. Zo leuk vond ik het dat de trap eerst beneden was en als je daarna een paar treden betrad, je ineens in een slaapkamer stond. Daar was ook een kast geweest, ik noemde het altijd de ‘’toverkast’’. Je kon het voorste rek zo draaien dat daarachter een holle ruimte onstond. Als ik dan ruzie met mijn moeder had verstopte ik met daar, als ik dan wat afgekoeld was kwam ik er weer uit. Grinnikend dacht ik eraan terug, mijn moeder en oma waren dan zo verbaasd, die wiste niet waar ik had gezeten. Inmiddels heb ik het aan mijn oma verteld, die gebruikt het nu als opslag voor bijvoorbeeld oude meubels.

Verschrikt werd ik wakker uit mijn geheugen. Inmiddels liepen we steeds verder deze gang in. Toen Rachel aan het einde was hoorde ik een gil, snel liep ik er naartoe en bleef stokstijf staan, ik hapte naar lucht om niet flauw te vallen. Ik nam het gebeuren in me op, links hing een bord met: ‘’Welkom in Despairation’’ aan een vleeshaak bungelde een lichaam. Zou het echt zijn, vroeg ik mezelf af? Onzeker deed ik een stap naar voren en keek naar de glazige blik in de ogen, ik voelde aan de hand die ijskoud was. Verschrikt sprong ik achteruit. ‘’Het is een echt lichaam’’ zei ik met een schorre stem. Onder het lichaam stond een kastje, ik probeerde het te openen. Het kastje bleek op slot. Ik zag aan lichaam een sleutelbos hangen. Rachel had het ook gezien en klikte het met trillende vingers van de broek.

We probeerde alle sleutels en natuurlijk was het pas de laatste die er op paste. Het kastje stond vol met kabels, geweren, ijzerdraad en andere onaangename spullen. Ik grabbelde wat in mijn zakken, ik haalde er een treinkaartje, wat paardensnoepjes en een zakmesje uit. In mijn ooghoek zag ik wat bewegen, ik keek snel naar rechts, maar kon niets ontdekken dat kon bewegen. In de spleet bovenin zag ik iets uitsteken, het leek wel een boek. ‘’Hee Rachel’’ fluisterde ik nog steeds ‘’Ja?’’ ‘’Help me eens overeind, ik zie daar iets liggen. Snel stelde ze zich op en kwam ik omhoog, ik pakte het bestofte boek en liet me met een vaartje omlaag gaan.

Snel blies ik het stof eraf en keek naar de titel van het boe. ‘’Desperate’’ dit stond in verband met het bordje. Ik sloeg het boek open en bladerde een paar pagina’s door. ‘’En?’’ vroeg Rachel zenuwachtig. ‘’Alleen maar vage spreuken’’ antwoordde ik een beetje knorrig. Wat dacht je dan te vinden bitch? Verschrikt keek ik op. Het was geen harde stem, het leek een stem in mijn hoofd, verward schudde ik mijn hoofd. Ik keek op de andere bladzijde en zag een tekstje staan, heel kort: Θα βρώ ότι wen εσείς δεν το αναμένετε
Wat het betekende zou ik niet weten, wat voor taal het was ook niet. Met een zucht sloeg ik het boek dicht, hier hadden we niets aan.Rachel pakte het boek uit mijn handen en sloeg het open. Heel nauwkeurig keek ze de bladzijdes na, maar kon niets ontdekken. Ze kwam bij dezelfde bladzijde die ik net had gehad, vrijwel de enige bladzijde waar een hele zin op stond. Ze draaide het een paar keer en ik vroeg me af wat het betekende. ‘’Het is Grieks’’, concludeerde ze. ‘’Heb je een aansteker bij je’’ vroeg ze zonder haar blik van het boek af te wenden. Snel gaf ik haar de aansteker die ik altijd bij me droeg, voor noodsituaties.

Wilde ze het boek in de fik zetten of wat? Vroeg ik me af. Ze hield het vlammetje dicht bij het papier, keek even moeilijk en zag toen haar gezicht opklaren. ‘’Wat is het’’ vroeg ik met trillende stem. ‘’Ik heb gevonden wat er staat’’ zei ze ernstig. ‘’Wat staat er dan’’ vroeg ik nu met lichte irritatie in mijn stem. ‘’I shall find you when you don’t expect it’’ zei ze half bevend.
‘’Kiekoek!’ ’riep een dreigende, maar vriendelijke stem om de hoek…

Citaat:

Mijn hart vloog in mijn keel. Snel draaide ik me om, en keek in het gezicht van de man die ik min 1.90 had gegeven. Van dichtbij was hij nog groter, het was een boom van een vent met Recherchekleding aan. ‘’Gossies, wat kijken jullie verschrikt’’ zei hij vriendelijk. ‘’W-we ‘’ ‘’Zeg maar niks’’zei de man met vriendelijke stem.
Ik keek Rachel even snel aan met een blik die ze wel gezien had moeten hebben. ‘’ID graag’’ zei de man op overdreven, vriendelijke toon . Hulpeloos keek ik naar Rachel, was dit een grap? Wie denkt er midden in de nacht nou aan zijn ID? ‘’die hebben jullie zeker niet bij je’’ zei hij. ‘’Eh nee, niet aan gedacht’’ zei Rachel al wat rustiger. Zo te zien was deze man zo slecht nog niet, het leek een gewone man te zijn die slechts ons om een ID vroeg.

Met de muziek hard aan op mijn MP3-speler, raasde onze camper in de donkere nacht. Ik zag dat mijn zusje sliep en mijn moeder lag half onderuit. Het handschoenenkastje stond open en ik zag de keelpastilles, zonnebrillen, zonnebrandcrème en andere zooi staan.
Ik keek links uit het raampje en zag een donkere wagen passeren. Mijn vader reed naar rechts om even te tanken. Hij bromde wat onverstaanbaars en reed toen zonder aarzel naar tank 3. Hij tankte totdat de tank vol. Hij liet zijn pasje naar binnen glijden en toetste snel zijn pincode in. Toen het getankte bedrag van €60,- was betaald stapte hij in en reed weer verder. Met een zucht van opwinding klikte ik het volgende nummer aan. Het was zó spannend! We gingen kamperen, welliswaar wel in Nederland, maar we zouden op een soort boerderij gaan staan, die was super luxe. David had de brochure thuis al twintig maal doorgekeken, alles wat hij wilde was er gewoon! Langzaam sloot hij zijn ogen, ging even gemakkelijk zitten en gleed toen weg.

Met een schok werd ik weer wakker, ik zag dat mijn vader aarzelend de berm in reed. ‘’Wat is er aan de hand pap, vroeg ik slaperig?’’ ‘’Niks jongen’’ zei mijn vader op een toon die ik niet herkende. Ik zag een politiewagen loeien en langzaam vaart minderen. De wagen leek enigszins nieuw, maar de ramen waren vies en er waren enkele ramen geblindeerd. Met een zucht gleed ik weer achteruit. De man stapte uit en ik hoorde mijn vader even slikken. Snel keek ik uit het raampje, mijn adem stokte. De man was, ik schatte 2.00 meter. Hij was net zo breed als een bodybuilder. De man veegde even langs zijn hoofd en liep toen naar onze camper. Hij klopte even op het raampje, als teken dat we die moesten laten zakken. Mijn vader rolde het raampje open en keek de agent vragend aan. ‘’Kunt u even uitstappen meneer?’’ vroeg de agent vriendelijk.

Mijn moeder en zusje sliepen nog steeds. Zuchtend stapte mijn vader uit onze camper en stelde zich naast de agent op. ‘’Zeg het maar agent’’ zei mijn vader een beetje gepikeerd. ‘’Rechercheur’’ verbeterde de agent mijn vader. ‘’Wat u wilt’’ mompelde mijn vader binnensmonds. ‘’Kunt u even meekomen naar achter’’ ging de rechercheur door met vriendelijke stem. Aarzelend volgde mijn vader de man. Ik keek naar de man en stelde me voor hoe hij de vogeltjesdans zou doen, ik grinnikte harder dan ik wilde. Mijn moeder werd licht wakker en keek me even vragend aan. ‘’politiecontrole’’ zei ik geruststellend. De rechercheur tikte mijn stok tegen onze nummerplaat, of waar een nummerplaat moest zitten. ‘’oliebol’’ mompelde mijn vader. ‘’U bent uw nummerplaat verloren meneer’’ ‘’En nu?’’ De agent speurde even, liep in de verte naar iets toe en zei iets harder, wel verstaanbaar ‘’Gevonden!’’ Mijn vader gaf een zucht van opluchting en knipoogde even naar mij. Snel wendde ik mijn blik af, ik hield niet zo van dat patserige gedoe. Mijn vader was bang voor die brede vent, terwijl hij wist dat het een rechercheur was. David, die man is niet te vertrouwen! Verrast schrok ik op, waar kwam dat vandaan? Mijn vader mocht weer verder rijden en bedankte de rechercheur vriendelijk. De man liep nog even mee naar voren tot mijn vader zat. ‘’Nogmaals bedankt voor…’’ begon mijn vader. De rechercheur wuifde de bedankjes weg en keek even onze camper in. Mijn vader klikte de bak naast zich open om er iets uit te pakken. Hij trok even wat opzij en ik zag zijn gezicht verbleken.

In de maan zag ik dat zijn gezicht wit wegtrok. ‘’Wat is dat?’’ vroeg de man op scherpe toon. ‘’Ik weet het niet..’’ stamelde mijn vader. De agent trok het GWP uit het kastje en keek ernaar. ‘’Wat moet u hiermee’’ vroeg de rechercheur op vriendelijke toon. ‘’Dat is niet van mij’’ mijn vader schudde beslist zijn hoofd. Een pistool dacht ik, hoe kwam die daar nu? Ik wist zeker dat wij geen vuurwapens in huis hadden, wat moest je sowieso met een vuurwapen in Nederland als wij ze niet legaal mochten dragen? ‘’Jullie mogen mee naar het bureau, maak uw vrouw en dochter maar wakker’’ zei de agent op dringende toon. ‘’Hoe weet u dat ik een dochter heb’’ ging mijn vader onzeker verder. Dat was een slimme vraag dacht ik bij mezelf. Sophie lag zeker buiten oogbereik van de rechercheur. Toch keek ik even snel naar de agent, wat was er toch met hem?!

‘’Iedere burger heeft toch sowieso wel een dochter’’ glimlachte de agent verdwaasd. Naar mijn idee was die vent stomdronken, wat bazelde hij nou over burgers en dochters. Mijn vader besloot het antwoord van de man goed te keuren en zei met een ernstig gezicht tegen mij: ‘’Maak Sophie even wakker’’. Ik zag dat mijn vader al bezig was mijn moeder wakker te maken, terwijl ik zachtjes achterin de camper schuifelde. Bij het bed van mijn zusje bleef ik staan en keek de camper even rond, ik zuchtte en besloot mijn zusje langzaam wakker te schudden.

Geïrriteerd keek mijn zusje naar mij. ‘’We moeten meekomen naar het politiebureau’’ verklaarde ik. Haar gezicht klaarde op. Vorige zomer had ze graag op de open dag willen komen bij ons politiebureau, helaas gingen we die dag ook naar Bobbejaanland en dan wilde ze toch liever in de achtbanen. Achteraf was ze nog wel verdrietig geweest, al haar vriendinnetjes op school hadden het over de open dag en zij kon niet mee praten. Dit was voor haar die kans, maar nu misschien een leuker en groter bureau. Ze stond snel op en trok de dekens snel recht. Onwillekeurig glimlachte ik, mijn moeder had haar in het hoofd geprent dat ze na het opstaan áltijd haar dekens netjes recht moest trekken.

Toen we samen doorschuifelden naar de voorkant van de camper, zag ik dat mijn moeder goed wakker was geworden. ‘’Loop maar naar mijn wagen’’ zei de agent, het klonk als een vriendelijk bevel. Dat je zo midden in de nacht vriendelijk kon doen, dacht ik bij mezelf. Hij heeft het wapen in jullie kastje verstopt David. Onzin dacht ik, toch was ik niet verrast van die stem. Toen we eenmaal in de wagen van de rechercheur zaten gepropt scheurde hij er vandoor. Met een knal kwam ik tegen de achteruit aan ‘’Auw!’’ riep ik hard. De rechercheur leek het niet te horen en nam nu een bocht met zo’n 90 km/u. ‘’Gossie, wat houd ik van dat razen over de weg’’ met een genietend hoofd keek de agent even achterom. Ik zag onder het voorhoofd van de agent twee lelijke, blauw-zwarte knobbels zitten. Verschrikt keek ik weg. Ik keek naar mijn vader of die het had gezien, maar die keek afwezig naar buiten, waarschijnlijk nog nadenkend over het feit hoe dat pistool in onze camper kwam.
Eindelijk kwamen we een bord tegen: ‘’Despairation’’ stond er op. Al van verre zag ik iets zig-zaggen op de weg. Toen we dichterbij kwamen – nog steeds hard scheurend - zag ik dat een dronken persoon was, gekleed in cowboy tenue. Zonder vaart te minderen scheurde de rechercheur op de man af. ‘’Kijk uit!!’’ schreeuwde mijn vader. Onverstoorbaar scheurde de rechercheur over de man heen. ‘’Gossies, die is plat’’ zei de kerel. ‘’Bent u wel normaal’’ gilde mijn vader ‘’U heeft zojuist een man overreden. ‘’Gossies ja’’ antwoordde de kerel en zette fluitend een liedje in. Als een krankzinnige zat mijn vader de man aan te staren, mijn moeder was weer half in slaap gekukeld en had niks van het hele gebeuren gemerkt.

Uiteindelijk kwamen we op een verlaten terrein uit. Het leek een soort industrieterrein, alleen dan mooier. ‘’Uitstappen luitjes’’ zei de agent ontspannen. Nadat we allemaal veilig en wel op de grond stonden, begon de agent naar de ingang van het gebouw te lopen. In het pak van de man zaten drie gaten. Alsof hij mijn gedachten kon lezen zei hij: ‘’De gaten zijn ogen dus blijf hier luitjes’’ ik maakte hem in mijn hoofd uit als een gestoorde idioot. Toen de man de deur wilde openduwen bleek hij op slot. Met een hard gebulder wierp hij zich op de grond, als een klein kind kronkelde hij op de grond, niet van het huilen, maar van het lachen. Nog nahikkend vervolgde hij: ‘’Gossies, de deur zit op slot’’ Ik kon niet bedenken wat daar zo grappig aan was. Toen hij zijn sleutels te pakken had, maakte hij het slot open en opende de deur. Toen we naar binnenliepen zag ik mijn vader en moeder verstrakken, ik keek in de richting waar hun keken,en jézus…

IceEva schreef:

Ik vind de naam Eva onwijs goed gekozen Madeline!

_Judith schreef:

Spannend.
Misschien kun je het wel in kleinere stukjes plaatsen, nu moet je telkens zo'n "grote" lap tekst lezen.