Ik weet niet goed hoe ik deze update moet schrijven.
Het begon zo'n 2 dagen geleden, ik merkte dat Rory meer pijn had, ze kon amper meer opstaan en was stijver. Ze had hulp nodig met opstaan en anders bleef ze plat, hulpeloos liggen.
Het verband zat er nog goed omheen, ik had geen idee hoe het eruit zag. Vanochtend was de DA er om hopelijk de hechtingen te verwijderen. Wegens het slechte opstaan was ik er al een beetje bang voor.
Toen het verband afging zag ik al gelijk dat het mis was. De dierenarts rook het al, het is begonnen te ontsteken. Maar grootste probleem, de hechtingen zijn gescheurd en de wond is bijna terug bij af, bijna net zo groot als 2,5 week geleden. Ze moet er heel veel pijn aan hebben gehad.
We zijn begonnen met schoonmaken, hechtingen eruit (die deden toch niets meer) en veel gepraat over opties. De wond zag er heel slecht uit. Pus, ontsteking, enorm open.
De DA zei dat dit niet zo simpel meer is als even stalrust en genezen. Het zou gaan om vele maanden stalrust, elke 2-3 dagen verband verwisselen. Dan hopen dat er geen complicaties komen, want de kans op genezing is heel erg gekrompen. De kans dat de wond geneest dan, ik heb het niet eens over de pees. Daar zou ze over een tijd waarschijnlijk operaties voor nodig hebben.
Voor Rory zou dit betekenen, maanden stalrrust. Wat ze spuugzat is. Stalrust voor een veulen is niet leuk. Elke 2 dagen sedatie voor verband, een dierenarts bezoek waar ze ondertussen erg bang voor is en vooral heel veel pij. Metacam mag ze niet te lang.
Haar imuunsysteem is nu al slecht, een ander klein wondje is gaan ontsteken en haar andere been is dik, haar vacht is dof.
De kans op echte genezing is erg klein nog maar, en zelfs al geneest ze totaal, dan kan ze een rustig leventje aan, maar elke winter zal ze pijn hebben, als het nat is zal ze pijn hebben, het zal eeuwig een zwakke plek blijven, ze kan niet heel actief zijn in de wei. Haar toekomst beeld is enorm geslonken.
Daarbij is de kans dat de ontsteking erger wordt en de wond groter heel heel groot. Met alle gevolgen van dien. Zelfs al gebeurt dat niet, dan nog is de kans op complicaties heel groot, ze is al veel spier verloren, vol in de groei, alles wordt zwak en slap. Haar weerstand is dus al slecht, haar andere been ook dik en ontstoken.
Dan die maanden of misschien jaar(en) revalidatie. Heel veel pijn en angst. Zij snapt niet wat er gebeurt. Steeds opnieuw verdovingen.
De wond had niet nu al zo slecht eruit moeten zien. De vorige keer was het al niet zoals gehoopt en eigenlijk iets slechter. Nu is het veel veel slechter. Fotos volgen misschien een andere keer.
In Rory's belang besloten haar te laten gaan. Haar deze hel aan doen met uitzicht op niet eens een pijnvrij leven, dat is niet het beste voor haar, dat is niet wat ze verdient. Ze vindt 2.5 week al zwaar, laat staan maanden.
De wond lag helemaal open, opnieuw hechten kan niet, dus ze had dan op die ruwe, verse wond een strak verband gemoeten wat steeds schuurt, ze kan niet lekker staan, amper liggen, altijd pijn voor de komende maanden.
Het was ook het advies van de dierenarts. Om deze lijdensweg te stoppen. Er is kans op genezing maar om daar te komen is een hele lange lijdensweg. En zelfs al geneest dat been, dan is ze zo verzwakt fysiek dat de kans op een (ernstig) probleem ergens anders heel groot.
Het breekt mijn hart. Maar Rory is bij haar mama.
Het is heel snel gegaan. Langer wachten en haar nog dagen met pijn laten staan heeft geen zin.
Ze was al verdoofd, ze is heel rustig gegaan. Met haar mond, net als Nosey een jaar geleden, vol brokjes.
Maar god wat vreselijk om dit te schrijven.
Rory, mijn zonnetje, ze is er niet meer. Ze is nu bij Aurora en Nosey. Ik had deze uitkomst nooit verwacht tot dat verband af ging.
Het is helemaal de verkeerde kant op gegaan, iets waar niemand wat aan kon doen, dit soort wonden zijn heel moeilijk en risicovol.
Ook met 24/7 zorg in een kliniek was de uitkomst niet veranderd.
Het doet ontzettend pijn haar daar te zien liggen. Zo onverwacht, en tegelijk zo bang geweest voor deze uitkomst.
Dit was geen leven meer geweest voor haar. Net zoals Nosey en Aurora geen leven meer hadden door pijn.
Sorry voor het warrige verhaal. Ik kan nog amper beseffen dat ze er niet meer is.
Mira is ook van slag maar komt er wel weer overheen. Ze was er niet bij en staat nu lekker weer eens in de wei. Arm ding.
Laatst bijgewerkt door Lyona op 29-10-25 14:55, in het totaal 1 keer bewerkt
Geplaatst: 16-10-25 18:54 
Ik 'ken' haar nog van haar eigen topic. 
Dan dus waarschijnlijk maandag dierenarts, woensdag dierenarts en daarna denk ik nog wel een paar keer. Als ze is genezen X-rays en echo's om te kijken hoe haar toekomst eruit ziet. 
) 
