Dexter
10-05-2017 // 22-09-2021
Dexter is niet zijn hele leven bij mij, hij was van mijn vriendin (Isabel op bokt) maar hij woonde al 1,5 jaar bij ons en daarvoor was hij ook heel vaak mee.
Als puppy
Sinds ik hem ken hebben we verschillende dingen gedaan. Voor Isabels verjaardag kregen ze van mij een les schapendrijven, waar hij ontzettend goed in bleek te zijn
Hij was ontzettend graag op het strand en bij water
Hij ging overal mee naar toe
Dexter en ik waren aan het begin niet per se de allerbeste vrienden, maar in de afgelopen jaren is hij belangrijk voor mij geworden. We zijn samen agility gaan doen, wat hij vreselijk leuk vond. Helaas hebben we maar 2 lessen kunnen doen en zijn hier geen foto’s van. 2 weken geleden hebben we nog samen getraind, deze week zouden we trainen en zaterdag wilden we meedoen aan de onderlinge wedstrijd (gewoon, voor de grap). Helaas heeft het nooit zo ver mogen komen.
Na onze vakantie in juli was Dexter afgevallen. Hij eet graag als wij erbij zijn, dus we hadden het vermoeden dat hij ons gemist had. Hij kwam niet veel aan, maar hij werd ook niet dunner. In mei waren we bij de dierenarts geweest en was hij in orde; alleen wat last van zijn maag. Afgelopen zondag en maandag ging hij ineens heel hard achteruit, in een paar dagen was hij ontzettend mager. Hij begon ook te wankelen en zijn ogen schoten continu heen en weer. Hij heeft ook vorig jaar november voor het eerst (in totaal 3x) een epileptische aanval gehad, dus we dachten dat het misschien daarmee te maken kon hebben.
Dinsdag zijn we naar de dierenarts geweest en is er bloed afgenomen. Woensdag werden we terug verwacht voor fotos, waarvoor ik hem wegbracht rond 9 uur. Ik zou hem om 16.30 ophalen en meteen de uitslagen krijgen. Verwacht was een leverontsteking, problemen met alvleesklier of vitamine B-tekort (slecht kunnen opnemen). Om 9.30 werd ik vanaf mijn werk gebeld dat ik meteen naar huis moest komen, want dat het niet goed was. Gelukkig kon ik meteen naar huis.
Thuis heb ik onze andere hond opgehaald, want we dachten dat hij niet meer thuis zou komen. Eenmaal bij de dierenarts was hij nóg slechter. Het bleek een enorme tumor te zijn, van darmen tot longen, die al zijn organen aan de kant drukte. Eten was fysiek amper nog mogelijk voor hem. We konden hem laten opereren om te zien wat er nog mogelijk zou zijn, maar we hebben besloten hem dat niet aan te doen. De tumor was zo groot, de neurologische verschijnselen deden ons vermoeden dat het in zijn hersenen zat. We wilden hem alleen oplappen als hij daarna een goed en blij leven kon hebben, maar die kans was miniem. We hebben daarom besloten niet de operatie te doen en meteen voor inslapen te gaan, in zijn belang. Voor mezelf voelt het vreselijk, alsof ik er niet alles aan gedaan heb, maar tijdens de narcose voor euthanasie was zijn hartslag al zo traag dat hij een operatie niet eens meer overleefd had. Hij is rustig ingeslapen en we hebben hem zelf naar het crematorium gebracht, nog een laatste keer met ons met de auto wat hij zo graag deed.
We zijn er kapot van en hebben een stil (en schoon) huis, met alleen verdrietige mensen en een rouwende andere hond. Ik voel me persoonlijk erg schuldig tegenover hem, maar hij heeft nooit ongemak of pijn laten zien. Hij is altijd zijn vrolijke, knuffelige zelf geweest. Hij was een geweldige hond en (met tranen in mijn ogen) durf ik te typen dat het bijna onmogelijk is om ooit nog zó’n hond te vinden. Veelzijdig, lief, een beetje gek soms. Maar het is oké zo, hij heeft geen pijn meer.
They say memories are golden
well maybe that is true.
I never wanted memories,
I only wanted you.
A million times I needed you,
a million times I cried.
If love alone could have saved you
you never would have died.
In life I loved you dearly,
In death I love you still.
In my heart you hold a place
no one could ever fill.
If tears could build a stairway
and heartache make a lane,
I'd walk the path to heaven
and bring you back again.
Tot ooit Dexter. Je wordt gemist.
Laatste foto in spoiler, hier was hij al overleden.