Geplaatst ik zal me even voorstellen, mijn naam is Celtic Rose en ik ben een 13 jarige merrie van Upperville x Utrecht x Laval I.
Samen met mijn vrouwtje rijd ik ZZ-licht dressuur (mijn vrouwtje wil dan altijd perse dat ik er bij zeg dat het ZZ-L met winst is, geen idee waarom...).
Dit ben ik, een foto van mij net nadat ik verhuisd ben naar een nieuwe stal, begin april.
En voor alle ellende begon...
Goed, waar zal ik eens beginnen.
Aan het eind van april kwam er ineens een dierenarts onaangekondigd.
Het was nog niet tijd voor mijn jaarlijkse martelgang (vrouwtje noemt het altijd enting, kwestie van perspectief denk ik).
Ik voelde mij kiplekker, behalve dat ik mij kapot ergerde aan mijn halfbroer, zonder dat hij zich echt anders gedroeg dan normaal en ik een beetje buikpijn had. Maar op zich had ik dat iedere 3 weken, dus niet echt een reden om daar nu ineens een dierenarts bij te halen dacht ik.
Ik zal je besparen wat er toen gebeurde, maar laten we het erop houden dat ik er nog trauma's van heb en ik het niet opnieuw wil beleven door erover te praten.
Vrouwtje verontschuldigde zich bij mij, ik kreeg extra appels, dat was wel fijn.
Vrouwtje vertelde dat ze graag een veulentje van mij wilde hebben (alsof ik dat mens niet al genoeg geef) en dat ze daarvoor een hengst voor mij had uitgezocht.
Ik wist niet wat ik hoorde! Ik besloot op dat moment dat ik weigerde drachtig te worden van deze hengst, ook al was hij mega knap en kon hij lopen als een showpaard, ik vond het onacceptabel dat vrouwtje niet met mij had overlegd of ik wel een veulen wilde en wie dan de vader zou zijn..
Dit zijn mijn halfbroer en ik eind mei, nadat het net een beetje had geregend.
Je kon wel aan mij zien dat ik genoot van het gras en het buitenzijn, op meerdere fronten (*winkwink*).
Dit was het moment waarop vrouwtje besloot om mij voorlopig even niet meer te rijden, omdat ik letterlijk en figuurlijk gauw over de zeik ben.
Ze dacht dat daardoor de kans groter zou worden dat ik drachtig zou worden, want ze wilde proberen zo veel mogelijk stress weg te halen.
Inmiddels waren er 2 pogingen gedaan en was het nog niet gelukt.
Om vrouwtje even extra erop te wijzen dat ik het niet eens was met de gekozen hengst, stopte ik met mijn maandelijkse buikpijn.
De dierenarts is in die tijd veel geweest en op een gegeven moment ging ze me zelfs met een naald te lijf om mij weer buikpijn te bezorgen, wat een naar mens is dat zeg!
Mijn halfbroer vond het ondertussen heel hilarisch wat er allemaal met mij gebeurde...
Inmiddels was ook poging 3 mislukt en vertelde vrouwtje mij dat ze nog 1 keer zou proberen, en als dat niet zou lukken, dan zou ze het opgeven.
Ik zag dat ze wel een beetje verdrietig was, maar ik kon toch niet zomaar toegeven?
Dat was het punt waarop ik een compromis met vrouwtje zou sluiten.
Als zij een andere hengst zou kiezen, dan zou ik over mijn hart strijken en het toch accepteren.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik gedroeg me ook veel beter tijdens de gehele procedure.
Ik was veel rustiger en minder kwaad op de dierenarts.
Vrouwtje vertelde dat ze ondertussen geen vertrouwen meer erin had dat het zou lukken.
Dit vond ik best wel zielig, maar ik kon er niet meer zo veel aan doen.
8 augustus kwam de dierenarts weer om te kijken of het gelukt was.
en tot ieders vreugde was het gelukt!
Wat was vrouwtje trots op mij, en wat voelde dat goed!
Vrouwtje vertelde dat we nog een spannende periode zouden ingaan.
Op 28 augustus kwam de dierenarts terug om te kijken of er een hartslag was.
Voor mij was dit niet meer zo spannend, ik voelde al dat er een hartslag was.
Vrouwtje vond het wel heel spannend, ik wou dat ik haar kon vertellen dat alles nog goed was.
Hier zien jullie mijn knappe kind, met een sterke, regelmatige hartslag (dit moeten jullie maar even van mij aannemen).
Vrouwtje heeft voor de zekerheid tot dag 45 gewacht voordat we weer langzaam zijn begonnen met longeren en later ook weer rijden.
Ik moet toegeven dat ik sindsdien wel steeds vaker chagrijnig ben.
En vrouwtje begrijpt dan totaal niet wat er aan de hand is...
Ik vind het bijvoorbeeld TOTAAL niet leuk als ze bij mij in de stal komt om een deken op te doen.
Maar het enige waar ik een nog grotere hekel aan heb, is als ze bij mijn halfbroer de deken op doet.
Waarom snapt ze dat toch niet...?
Ze mag ook niet voor de stal blijven staan, maar ze mag ook niet langslopen zonder mij aandacht te geven.
Wat vrouwtje dus ook niet begrijpt, is dat ik aandacht wil, en met rust gelaten wil.
Ze snapt ook niet dat ik buiten wil zijn, maar niet naar buiten wil gaan.
Ze begrijpt ook niet dat ik een regendeken op wil, maar dat ik niet wil dat ze de deken op legt.
Ook wil ik wel geborsteld worden, maar liever niet geborsteld worden.
Ik begrijp dus niet dat vrouwtje niet precies weet wat ik wel en niet wil, zijn alle vrouwtjes zo dom?
Ik baal er wel een beetje van dat ik langzaam mijn mooie figuur kwijt raak.
Dit was ik bijvoorbeeld begin november.
Als je dat vergelijkt met april/mei, dan moet ik wel een beetje huilen.
Vrouwtje zorgt er wel voor dat ik me beter voel.
Ze zegt dat ik een mooi mamma buikje heb, en dat ze trots op mij is.
Dat voelt dan wel weer goed!
Tot slot wil ik nog eventjes kort aandacht besteden aan de papa van mijn veulen.
Dit is de 4 jarige Dimaggio Black geworden, van gestut Sprehe in Duitsland.
Is hij niet knap?
) 
