My mare is not here anymore Now she wanders over grassy meadows Where I can't follow her..
Ilse 31 maart 1995 - 21 oktober 2020
Vorige week hebben we afscheid genomen van onze lieve Ilse. Negentien jaar geleden, eindelijk mijn eerste eigen paard, wat was ik trots en blij toen ik haar kocht. Negentien jaar is ze een belangrijk deel van ons leven geweest. We hebben onwijs veel plezier samen gehad. We gingen naar het strand en bos, waar ze het snelste van iedereen was. Ze steelde de show op keuringen, deed mee aan de Haflingerdagen, we reden proefjes en gingen gezellig met Ilse in het tweespan op pad. Rijden op Ilse was altijd een feestje.
Mijn dochter was bijna negen jaar oud toen we Ilse kregen. En oh oh oh, wat is zij er toen vaak afgevallen. Toen mijn dochter opgroeide kwam dat helemaal goed. Ondanks alle paarden die ze later reed was Ilse de allerallerleukste, altijd een big smile als ze weer eens eventjes voor de lol Ilse opzadelde.
Ilse heeft twee fantastische veulens op de wereld gezet die we nog steeds hebben. Maar de allerliefste was zij, altijd lief en vrolijk. En geen paard rook zo lekker als zij. Als ik haar poetste deed ik altijd even mijn neus in haar manen om goed haar geur op te kunnen snuiven. Als ik eraan denk ruik ik haar nog.
De laatste vijf jaar heeft Ilse van haar pensioen kunnen genieten. Fijn bij ons thuis, te midden van onze minikudde, haar vaste vriendjes. Het laatste jaar kreeg ze echter steeds meer last van ouderdomskwalen. In overleg met de dierenarts hebben we de knoop doorgehakt en haar in laten slapen.
De eerste jaren had ik geen digitale camera, dit is één van de eerste digitale foto's die ik van haar heb. DSCF6253 by mr. Jones, on Flickr
Dit is denk ik de meest dierbare foto die ik heb. Hier zit mijn broer Rob op Ilse. Rob was doodziek en veel bij ons. Zo goed en kwaad als het ging maakten we er een feestje van als hij kwam logeren. Een paar jaar geleden is hij overleden, mijn lieve broer.. Olympus-Fotos 186 by mr. Jones, on Flickr
Een andere droom kwam elf jaar geleden uit. We gingen verhuizen en de paarden gingen mee. Ik heb nog nooit zoveel sneeuw gezien als die eerste winter. 035 by mr. Jones, on Flickr
Dit was onze laatste echte buitenrit. Ik had haar al een poosje niet meegenomen, maar ze liep als een tierelier!! Rustig aan doen was er niet bij. IMG_0353 by mr. Jones, on Flickr
Ik hou niet zo van een fotoshoot als je weet dat je afscheid gaat nemen, dat vind ik zulke verdrietige foto's. Desondanks heb ik de dag voor het inslapen nog wel een paar foto's met mijn mobiel gemaakt. Dit is één van die foto's. Op de achtergrond haar dochter Pepita en kleinzoon Peaky Blinder. image00008 by mr. Jones, on Flickr
Dag lieve Ilse, zolang ik leef wordt je niet vergeten.
anca
Berichten: 1780
Geregistreerd: 08-10-03
Woonplaats: drenthe
Geplaatst: 26-10-20 18:25
Heel veel sterkte . Wat is ze een schoonheid . Moeilijk om haar te moeten missen
Wat een mooi eerbetoon aan je lieve Ilse Wat fijn dat je haar dochter en kleinzoon hebt lopen. Daar herken je waarschijnlijk ook wel Ilse in. Een paard om nooit te vergeten. Heel veel sterkte met jullie verlies
Dankjulliewel voor de lieve reacties. Naast het verdriet was er de eerste dagen ook een gevoel van opluchting dat dit rotmoment waar we al even tegenaan hikte voorbij was. Nu begint naast het verdriet ook het gemis te komen..
We hebben een bizar-naar paardenjaar. Vier maanden geleden dachten we nog Pepita en haar bijna voldragen veulen te verliezen. Weken hebben we in spanning gezeten. Pas sinds een paar weken begint het er voor Pepita ook wat beter uit te zien en durf ik zelfs een beetje te hopen op nog een veulentje over een paar jaar zodat we misschien de lijn van Ilse voort kunnen zetten. Dankbaar ben ik dat zij er nog wel zijn, maar dat maakt het verdriet om mijn meisje niet minder.