Geplaatst Ik had totaal geen haast, want het gezelschap van mijn nieuwe paard zou pas eind juli komen en ik hou er niet van een paard alleen te moeten zetten. Hier en daar al wat rondgekeken, zelfs bij een paardje gaan kijken, toen via een bekende deze merrie op mijn pad kwam. Een kopie van mijn eerste merrie, met exact hetzelfde uiterlijk en dezelfde, zachte blik in de ogen. Ik zal niet in details treden, maar zij werd mij heel snel na kennismaking aangeboden als projectpaardje. Omdat er binnen een korte tijd stallen leeg moesten voor een nieuwe pensionklant met meerdere paarden, stond ze diezelfde week nog bij mij.
Beschadigd in het contact met mensen, maar toch zó graag willen. Aan alles zag je dat ze juist wel contact wilde, maar het gewoonweg niet vertrouwde. Na twee weken niks doen en alleen af en toe borstelen en uiteraard iedere keer dat ze naar me toe kwam een kriebel geven, had ik een heel ander paard. Ze kwam helemaal tot rust en voelde zich duidelijk op haar gemak. Ik trof haar geregeld slapend in de paddock aan.
Zó'n bijzonder dier, en zó bijzonder dat ik voor de tweede keer in mijn leven met zo'n paard aan de slag kon.
Ik dacht een nieuwe soulmate te hebben gevonden, maar het mocht niet zo zijn. Deze lieve merrie is nog geen twee maanden bij mij en wordt helaas morgen al ingeslapen. De enige troost die ik heb, is dat ze het deze laatste twee maanden goed heeft gehad.
We hadden helaas geen tijd om nog een echte fotoshoot te regelen, het zijn dus huis-tuin-keuken foto's geworden, maar wel met een enorme emotionele waarde. Omdat ik ontzettend trots ben op mijn lieve meisje, wil ik de foto's toch graag met jullie delen.
En dan hakt dat verdriet er ineens keihard in.
Het ga je goed meisje, dat je morgen maar geen pijn meer hebt als je daarboven aankomt.
dit gun je niemand 
Fijn dat ze nog 2 maanden een mooi leven bij jou heeft gehad. 