
Even wat over de Manx: het is een klein sierlijk schapenras. Waarbij vroeger wit, grijs en zwart ook voorkwam zijn tegenwoordig alleen de bruine schapen over. Zowel de ooien als de rammen hebben 2 of 4 hoorns en incidenteel komen ook 6 hoorns voor, al zijn ze bij de ooien vaak wat minder prominent. Omdat het ras gewend op schaarse grond te staan zijn ze niet kieskeurig. Gelijk ook mede de reden dat ik voor dit ras heb gekozen. Want ze eten alles wat de paarden laten staan. Maar ik heb ze ook gekozen voor hun wol. Ze verliezen hun eigen vacht en de wol is goed te spinnen.
We hebben 6 ooien en 1 ram. Waarbij ik bewust heb gekozen om er 1 volwassen ooi bij te zetten om de rest (namelijk allemaal van dit jaar) wat stabiliteit te geven.
Ontmoet Ulva, Onze big mama (hoewel ze geen daadwerkelijke moeder is van onze lammeren)


Daarnaast kan ik ook gelijk al onze nu nog kleine ram voorstellen; Bert in het midden met de 4 hoorns. (misschien ben ik te veel paarden gewend, maar door zijn horens oogt hij de hele tijd heel attent, vind het kei snoezig)

Ze waren in het begin nogal schuw (de introductie met schrikdraad hielp ook niet echt) Dus missie nr 1: wennen.


En zoals je hier ziet gaat dat al erg goed. Inmiddels kan ik ze aardig aaien zonder dat ze steeds wegspringen en worden ze al aardig handtam.

Zoonlief voert hier Bèta. Ze de kleinste van een tweeling (haar tweelingzus Brie zit er ook tussen), maar durf wel te zeggen het meest nieuwsgierig van alle lammeren en stiekem mijn lievelingetje. Ze is makkelijk te herkennen want ze heeft 4 hoorns (waarvan helaas 1 is afgebroken)
