Mijn moeder. Ik ben jobstudent bij haar op het werk en ga dus mee met de auto, kan anders niet naar huis of ik ben 2u onderweg van wat een afstand is van 15 min met de auto. Echter is zij een ongelofelijke workaholic en beseft zij niet wat normale werkuren zijn. Ik werk gemiddeld dus 10 uur per dag, krijg betaald in gewone uren en geen overuren voor mijn overuren (Fout van het interimkantoor, dus daar mag ik ook weer mee gaan kletsen), kan amper iets doen met mijn paarden, kan amper iets doen voor mezelf. Ik kom om 20u thuis, kan snel een kom cornflakes eten als avondeten, naar de paarden om alsnog een ritje te gaan doen want ze zijn veel te dik, hebben dat nodig (en ik ook, ADHD + 10u op bureaustoel gaat echt niet samen als ik daarna niet even kan gaan sporten).
Ik heb letterlijk een hart dat aan het razen is omdat ik niet weg kan met mijn irritatie van de dag en energie. Het is om te huilen. 7,5-8u tot zelfs 9u per dag vind ik perfect haalbaar zolang ik om 18u lekker kan gaan ravotten met mijn twee kinders van 600 en 200 kilo, dan ben ik heel gelukkig terug op het werk en ik doe mijn werk ook vrij graag, het is lekker logisch en ik heb de pest aan fysiek werk, werk graag met mijn brein. Maar dit tart toch echt alles. Ik word gewoon meegesleept in haar "niet-nee-kunnen-zeggen-tegen-mensen", zij gebruikt mij vervolgens in de auto als psycholoog want "ze moet het van haar afpraten" en wordt boos dat ik zwijg omdat ik bij mijn hobby wil zijn. Als ik voorstel zelf weg te gaan guilt-tript ze mij van hier tot in timboektoe, en ik ben daar dan weer gevoelig aan, dus er valt gewoon niet te winnen.
Ik ben gewoon zo op, ik wil naar huis. Voel me net een klein kind, maar ik wil gewoon kunnen ontstressen. Ik kan verdomme nog geen halfuurtje mijn boek lezen of ik kan al gaan slapen om er om 7u uit te moeten voor het werk de volgende dag.