xyzutu2 schreef:Lastige vraag. Ik voel me tegenwoordig echt een mega-dominante dictator met dwangstoornis omdat ik echt álles bepaal en op álle slakken zout leg, elk gedrag dat me ook maar een beetje niet bevalt gaat ter plekke meteen in de trainingsmolen tot het weer is wat ik wil. Lopen we naar de bak en het paard loopt een pas te ver naar voren? Meteen wandel-positietraining. Vraag ik terug en het paard stapt te snel achteruit? Meteen ontspannen-achteruitstap-training. Kijken naar het voertasje? Meteen niet naar het voertasje kijken-training. Stapt het paard weg als ik vanaf zijn hoofd naar zijn schouders wil lopen? Meteen stilstaan bij aanrakingtraining. Gaat de neus niet vanzelf in het halster? Meteen neus in halstertraining. Verkort het paard zijn hals iets als ik de teugels oppak? Meteen teugeltraining. Happen? Meteen in de anti-bijt-module.
Eigenlijk echt mega dominant gedrag van mezelf. Als ik met pressure-release zou werken dan lagen de paarden binnen tien minuten met de pootjes omhoog omdat ze zó gestrest zouden worden dat ze non-stop kritiek en dus pressure zouden krijgen. Nu krijgen ze die non-stop kritiek in de vorm van voer. Toen de eigenaresse van nummer 1 (die met het trauma) meekeek zei ze: 'paarden zijn echt zo ontspannen bij jou, omdat ze weten dat ze helemaal niets hoeven te doen, er is geen enkele druk'. Terwijl er echt non-stop druk is, alleen dan in de vorm van voerselectie; hier krijg je wel iets voor, daar niet. De regels veranderen: nu krijg je hier wel voer voor en daar niet voor. En de regels veranderen weer! NU krijg je hier wel voer voor en daar niet. Lukt dat? Okee, dan veranderen de regels weer: vanaf nu krijg je hier wel voer voor en daar niet. En die voerregels kunnen echt elke minuut veranderen. Zodra iets goedgaat: tsjak, door naar het volgende level!
En daarin ben ik echt mega doelbewust en superstreng. Daarom heb ik ook nooit plannen voor ik ga trainen, want tien passen de stal uit en ik zie al iets wat me niet bevalt en wat weggetraind moet worden.
Maar omdat ik daarmee waarschijnlijk elk beginnetje van mogelijk ontsporend gedrag al meteen op het randje van de box om zeep help, kom ik die problemen later niet ineens in het groot tegen. Als ik een paard de box uithaal en hij kijkt meteen de andere kant op dan ga ik daar meteen 'focus op mijn handtarget' oefenen, net zolang tot hij naar mij kijkt in plaats van naar de buren. Of als ik de boxdeur opendoe en het paard stapt al in mijn richting, dan gaan we meteen 'netjes op afstand in het midden van de box stil blijven staan als ik de deur open doe en pas naar buiten komen als ik het zeg' trainen. Stapt het paard te haastig de box uit? Meteen box-ontspanning trainen. Doet het paard zijn hoofd iets omhoog als hij de box uitstapt? Meteen hoofd-laag in de box trainen tot hij er met laag hoofd uit stapt. Dat is allemaal echt microgedrag, maar ik bombardeer dat meteen een mega oliebol aan training.
En ik vermoed dat daardoor al het eventuele grote ontsporende gedrag (mens meesleuren, wegrennen aan de longe, omhoog komen bij angst, tegen de mens aanbonken als het spannend wordt, over mensen heenlopen bij spanning) gewoon in de kiem gesmoord wordt.
De meeste paarden vinden dat heerlijk, iemand die echt alles bepaalt en ze helemaal doodgooit met voer, maar heel soms tref je een heel dominant paard, daarmee doe ik precies hetzelfde en die eten ook elk brokje beloning, maar je ziet ze gewoon denken; 'WTF? Jij zit nu echt alles te bepalen! Alsof jij degene bent die bepaalt wat ik moet doen - en nu doe je het weer! Jij bepaalt echt alles!! Het is dat je voer hebt, maar ik ben eigenlijk helemaal niet gediend van iemand die mij zo manipuleert dat ik precies doe wat jij - en nu doe je het weer!!! Ik krijg continu click-voer voor dat ik dan blijkbaar iets doe wat jij wilt zien terwijl ik helemaal niet wil doen wat jij wil want ik ben hier de - en nu doe je het weer!!!!!!'
Echt megadominante paarden (die heb ik misschien een handvol gehad, waaronder een van mijn Shetlanders) die vinden mij echt niet aardig die eerste sessie. Ze doen alles want ze krijgen overal voer voor, maar ze zijn het zó niet eens met het principe dat ze gemanipuleerd worden met voer, dat hun ego in de nee-stand wil terwijl het logische deel van hun brein zegt 'O god, voer, ja!!!'
Een toeschouwer ziet een pony die heel erg netjes meewerkt, maar ik zie ze dan echt de hele eerste training naar mij loeren: 'wie ben jíj dat jij dit alles bepaalt...' Die hoef ik ook echt niet te knuffelen of persoonlijke liefde en contact te geven, want die zitten daar totaal niet op te wachten. Hun enige emotie is: ik haat dat ik dit zo geweldig vind.
Die hebben echt een nacht slaap nodig om switch te verwerken van Ik ben de baas naar Zij is de baas, en dan merk je helemaal niets meer aan ze en zijn ze net zo enthousiast over het gemanipuleerd worden met voer als andere paarden.
Op zich snap ik wel dat clickertraining als lieve, enthousiaste en leuke extra wordt gezien naast normale dominantietraining met pressure/release, en dat is mede zo omdat die combinatie zo goed werkt. Maar ik ben echt een clicker-dictator, ook al roep ik non-stop super, geweldig, wat een knap paard, brave jongen, hier heb je nog meer voer! Ik ben geen moment bezig met dominantieverhoudingen of wat dan ook, maar als iemand echt elke millimeter van het gedrag van een paard bepaalt en overal meteen een punt van maakt en alles continu tweakt en manipuleert naar eigen inzicht, dan kan ik dat eigenlijk alleen maar als superdominant en eigenlijk best wel griezelig gedrag zien. Alleen hebben paarden (behalve die megadominante ) en toeschouwers dat niet door, want die zien supermakkelijke oefeningetjes in superkleine stapjes die superveel voer krijgen.
Het ziet er superlief en ontspannen en enthousiast en harmonieus uit als je naar een training kijkt, maar het feit blijft dat ik elke beweging bepaal, en als ik besluit om het paard even zijn eigen ding te laten doen, bijvoorbeeld een drafje aan de longeerlijn, dan ben ik hem continu aan het scannen voor gedrag (al is het maar hoofd iets te hoog, buik naar binnen, te snel, te sloom, noem maar op) waar ik een punt van ga maken.
Zoals toen nummer drie besloot om alleen nog maar rechtsom te gaan in de longeercirkel. Dan hevel ik meteen alle beloningen over naar links en op rechts krijgt ze helemaal niets meer. Dat klinkt super grappig, maar hoe dominant is dat wel niet?
Als ik een nieuw paard train ben ik ook geen vriendjes. Ik ben 100% trainer (die mega zeikerige en dominante) tot het paard op een bepaald moment zegt: jeetje, dit echt zo gezellig samen, wat is dit gezellig, wat leuk dat wij vriendjes zijn! Als ik jou zie dan wil ik naar jou toe en als je geen voer hebt dan wil ik toch met je knuffelen en mag je al mijn jeukplekjes krabben omdat jij altijd leuke dingen doet'. En dan pas ga ik zelf in die friend-zone, maar pas als het paard die eerste stap zet. De meesten doen dan trouwens al na een kwartier, uiterlijk na die eerste sessie, maar tot die tijd ben ik weliswaar superenthousiast, maar ook superalert en hou mezelf emotioneel op de achtergrond om het paard niet te overloaden met nog meer pressure (emoties kunnen ook pressure zijn). Pas als ik zie dat het paard zegt: wij zijn vriendjes!!! dan stap ik ook helemaal in die friend-zone, en als we daar eenmaal echt helemaal in zitten en dus elkaar ook helemaal vertrouwen, dan laat ik de teugels wat vieren en vanaf dan mag het paard ook zelf inbreng in de training hebben, alternatieven voorstellen, zelf oefeningen bedenken enzovoorts. Maar de basis is altijd dat zeer positieve dictatorschap waarin ik het alfa en omega ben.
Dit is echt zo'n goed stuk. Ik gebruik dezelfde strategieën, maar dan vnl met R- gecombineerd met (voer)beloning, maar hoe jij het beschrijft met echt gericht R+, klinkt echt briljant Ik ben ermee begonnen en erg leuke resultaten tot nu toe, thanks voor deze inspiratie