
ik was apetrots, al was het maar 500 meter of zoiets

Vandaag nog eens geprobeerd en het grondwerk liep echt weer vlotjes dus er weer op gegaan en als beloning gaan uitstappen, ditmaal wou ik het dubbele doen maar dat kwam niet goed, hij ging in verzet na zo'n 200meter, heb mooie woorden moeten geven om enkele passen meer te doen. De moed zit weer in mijn schoenen, ik vrees dat we nooit alleen op stap kunnen gaan.
Heb er soms echt genoeg van, de lasten wegen zwaarder dan de lusten. Ik heb totaal geen balans in plezier en ontspanning.
Hoe gaan jullie hiermee om?