
En dan is nu zo snel een einde gekomen aan ons tijdperk samen. Een tijdperk, zo mag het worden genoemd want van haar 32 jaar hebben we er 28 samen doorgebracht en daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor.
Als twee jonge meiden kwamen we bij elkaar en wat hebben we samen een prachtige tijd gehad. Fonia was mijn betrouwbare rots in de branding, een zachtaardige en lieve vriendin die me nooit in de steek zou laten.


Wat heb ik vaak mijn liefdesverdrietjes bij haar uitgehuild en wat heeft ze het in mijn puberjaren soms zwaar met mij gehad. Altijd deed ze haar uiterste best op wedstrijden, ook al vond ze het echt niet allemaal zo makkelijk. Hoe vaak ik wel niet om me heen heb moeten horen dat ik met zo'n basispaard toch nooit ver zou komen. Zo reed ik als 17 jarig meisje met haar in de Z2 rond tussen de regionale grote namen, wat was ik trots op haar!

Helaas gooide artrose toen roet in het eten en werd het tijd voor haar pensioen. We mochten nog 2 prachtige veulens van haar krijgen, waarvan 1 nog altijd in mijn bezit en voor de meesten van jullie wel bekend, namelijk Wainonia. Fonia was inmiddels zelfs oma geworden van ons jongste paard, Veronia.

De jaren gingen voorbij, Fonia vermaakte zich goed op de wei met haar maatje Florentino.


Fonia's dertigste verjaardag:


Zomaar een dag:

De artrose werd beetje bij beetje erger en erger en dat is vandaag de reden geweest dat er geen andere keuze meer was dan te zorgen dat de pijn nu zou stoppen. Vanmorgen lag Fonia in haar stal en kon niet meer opstaan. Na 6 uur is het met heel veel moeite gelukt, maar de levenslust was uit haar ogen verdwenen en de pijn had de overhand genomen.
We keken elkaar aan en ik wist wat me te doen stond. Toen de dierenarts er was duwde Fonia haar hoofd in mijn armen en liet me weten dat het goed was. Ze ging rustig liggen en het ging allemaal zo mooi en rustig. De verandering van de blik in haar ogen zei mij een heleboel. Zo zacht en zo vredig.

Haar vriend Florentino heeft rustig afscheid van haar genomen. Zo bijzonder en ook tragisch om dat te zien, hoe lief hij haar hoofd aflikte en nog aan haar halster trok om te zeggen dat ze op moest staan.

En nu is het stil. Nog zo onwerkelijk allemaal. Een prachtige leeftijd, een mooi leven gehad. Vrede ermee dat het goed is zo. Maar zo'n lange geschiedenis samen, dat is ook juist een enorm groot gemis. Dat moet echt nog landen. Ik heb Fonia vandaag beloofd dat ik goed voor haar dochter en kleindochter zal zorgen. Nooit meer die zware hinnik van haar, nooit meer een kusje of knuffel, nooit meer...