Marin_ka3 schreef:'Respect wordt je mee geboren'
Er zit wat in, volgens mij. Sommige zeggen dat je het in het leven kan leren. Ik heb daar mijn twijfels over.
Dat ik respect heb voor mens en dier, dat is mijn natuur. Daar kan ik niks aan doen, dacht ik, denk ik.
Misschien is dat te leren? Ik weet het niet, ik denk het niet. Of toch? Is respect te leren? Ik weet het niet, die ervaring heb ik niet. Ik weet het echt niet.
Als bioloog denk ik, dat het vermogen tot empathie, meevoelen met een ander (in principe een mens, maar ook met dieren) een aangeboren mogelijkheid van de mens is.
(Bij dieren idem dito, veel dieren nemen liefderijk een verstoten jong van een andere diersoort op...)
...en als dit wordt gevoed, hebben we een empathische mede-wereldburger.
Wellicht zijn er kleine uitzonderingen de deze regel, de psycholoog spreekt dan van een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis. (Dit komt helaas voor, en meestal bij correct opgevoede kinderen. - erg veel verwaarloosde of mishandelde kinderen hebben dit totaal niet.)
En nou is respect nog net geen empathie.
Naar empathie is veel onderzoek gedaan - hoe goed kan iemand zich verplaatsen in een ander.
Dat is voorwaarde voor respect.
Maar respect heeft ook een actieve kant die verder gaat.
Denk aan bijvoorbeeld een begrafenis. Snappen dat de nabestaanden verdrietig zijn is 1 ding, van respect spreken we als iemand daar 'gepast' op reageert.
In de ene cultuur ismdat stil zwijgen ofmstil,huilen, in een andere cultuur is luid huilen uiterst gepast en wordt door de familie zeer gewaardeerd.
Het "verdere" stuk (ik snap dat iemand zich X voelt, laat ik dus Y doen) is zeer beslist aangeleerd en ook goed aan te leren.