Teuntje111 schreef:De crux is wel, dat juist dat hele korte gras veel fructaan in zich heeft en oud lang gras weinig tot geeg fructaan.. Kort, gestresst gras wil namelijk groeien, waar het fructaan voor nodig heeft en als het niet kàn groeien, stapelt het fructaan zich op in het gras. Alleen dat middelhoge knalgroene gras is erg risicovol, dat wil nog steeds groeien en bevat ook veel fructaan, dat is ruim voor handen voor de paarden en kunnen er dan ook veel meer van eten als dat korte gras. Oud, uitgebloeid gras zou geen problemen moeten geven bij fructaangevoelige paarden, anders heeft je paardje toch ergens anders last van.. En juist de vezels van lang, uitgebloeid gras zorgen voor een goede spijsvertering en stofwisseling omdat de balans van de voedingsstoffen en vezels in dit gras veel beter is..
ja, dat klopt wel, maar dit gras wordt niet kort gehouden, maar kort gegraasd door de andere paarden, en daarna wordt gil er pas op gezet 
we hebben ook onderzoek op het land laten doen, en het korte gras zat minder fructaan in dan het lange hoge gras 
maar het verschilt wel per weide en grond, dat wel...
er zijn een paar weides waar hij helemaal niet in kan staan (scheelt als je veel land hebt
)
de achterste weides, die het dichtst bij het kanaal staan, bevatten het meeste fructaan, zowel in kort als in hoog gras, dus daar komt hij zowiezo niet op.
de voorste weides, bevat juist in het hoge gras veel fructaan, en in het korte gras niet(het hoge gras is bij ons dus niet uitgegroeid maar meer middelhoog, dat is voor mij al hoog
) en dit is dus aangetoond na onderzoek 
gil hebben we in verschillende samenstelling met verschillende paarden in de groep gehad...
mij hij bleef vechten, ook al stonden ze al maanden bij elkaar(dus geen rangorde gevecht meer)
nu hij alleen staat is hij veel rustiger en ook veel handelbaarder naar ons toe...