
Het blijft steeds zo moeilijk te beseffen.
Ook al kwam de tijd steeds dichterbij,
Had niet verwacht dat het me zo zou treffen.
In mijn ogen had jij het eeuwig leven.
Zo dapper, sterk en jong van geest,
Wist in elke situatie niet van opgeven.
Maar het was niet meer te mijden.
Ze hadden boven je wijsheid nodig,
Het had geen baat, ons harde strijden.
We mochten niet meer egoïstisch zijn.
Maar weet je lieve Misty?
Je gaat nu naar boven, eeuwig leven zonder pijn.
Jij, kleine witte, brave maar o zo grote deugniet.
Maar weet je lieve Misty?
Afscheid nemen bestaat helemaal niet.
En als ik jou een moment heel erg mis.
Dan stel ik me voor,
Hoe nu het leven daarboven is.
Op de eeuwige groene weides aan het dollen.
Met al je oude paardenvrienden,
Lekker knoepershard aan het rond hollen.
Allerliefste Misty,
Vergeten doen we jou nooit, kereltje.
Doe je daarboven een knuffel aan Vivaldi en Hessel van me?