Ik zit hier met een lach en een traan jullie lieve meelevende berichtjes te lezen!
Hier het verhaal (zover dat een beetje kan met zo'n in de war hoofd)
Eerste stukje weten jullie...
Ik zat met vijf dekens om me heen lekker in m'n eentje bij haar, vriendin en man gebeld dat ik nu toch echt dacht dat het ging gebeuren. Om 1200 uur braken de vliezen. 12.10 ofzo kwam het eerste pootje eruit. M'n vriendin en ik dachten dat het twee hoefjes waren, zo groot, maar 't was er dus maar 1. En vanaf dat moment gebeurde er eigenlijk niets meer. Persen en persen, maar in 't voetje kwam geen beweging. Dus ik heb om 12.40 uur ongeveer de VA gebeld, die lag al in bed. Hij zou meteen komen. De spanning liep bij ons toen al op, want Mirthe werd erg moe, maar er gebeurde maar niets.
Rond ('k weet het echt niet allemaal meer) 12.55 was de VA er. Hij voelde en zei: Ik denk dat het in een stuitligging is, en 't is een allemachtig groot veulen... Nadat hij nog wat voelde zei hij eerlijk: Ik weet niet of dit goed komt, 't veulen is enorm. Op dat moment verzakte m'n hart echt, want je hebt toch zoiets van, als de VA er is komt alles goed.
Na een aantal persweeën voelde hij weer, en 't lag gelukkig toch niet in een stuitligging. Maar evengoed kreeg hij het er ook niet uit. Toen hebben we touwen om de beentjes gedaan, en Mees en VA uit alle macht trekken. Lukte niet... Na een tijdje kwam er toch wat beweging in, en oh, wat had Mirthe het zwaar. 't Kon me op dat moment ook weinig schelen of 't veulen dood of levend was, 'k was zo bang dat Mirthe het niet zou redden. Ik moest ook bij haar hoofd blijven zitten, anders kwam ze overeind. Na voor m'n gevoel hele lange tijd, kwam eindelijk het koppie ('k Weet nog dat Karine zei: het heeft een bles
), en na enorm trekken het hele lijf. Veulen deed niets, dus VA schreeuwde om koud water, wat gelukkig al klaar stond, en daar schrok ze wel van. Ze kwam meteen tot leven.
Poosje allebei laten liggen, maar Mirthe bleef heel lang liggen. We kregen haar ook niet meer overeind. Hebben heel erg ons best moeten doen, maar toen ze bijna stond viel ze meteen weer, ze kon niet meer staan. Toch wilde ze achter haar veulen aan, dat al snel wat rond kroop, maar ze viel er steeds bijna bovenop. Dus het veulen uit de stal gesleept... en Mirthe bleef maar liggen of vallen. VA zei weer eerlijk dat hij niet wist in hoeverre dit erg was. Na echt best lange tijd weer overeind geprobeerd te krijgen, en toen hing ze half tegen de muur aan. Op 1 been kon ze niet lopen, de andere matig. Dus weer een poos gewacht, en na een tijdje stond ze toch iets steviger. Uiteindelijk na ongeveer een half uur het veulen er weer bij gedaan, ze staat nu nog steeds, al veel beter, dus we denken dat het meevalt!!!!!!!
Onze kleine bruinbonte merrie heet Kiki!!!!!! Is heel groot, lange benen, en gek op de melk van mama!
'k Ga nu foto's uploaden, slapen kan ik toch niet meer....