ik wil iedereen bedankt voor alle steun en medeleven.
Vandaag gaat het typen al wat beter en heb ik periodes dat ik niet moet huilen.
Het leven gaat door en ik moet vanavond gaan werken gisteren was ik toevallig een dagje vrij en gingen we normaal vanalles doen met Déclan en Dyco.
Tjonge liep dat even anders af.
Ik vond het altijd vreeselijk als ik op de forums las als iemands paard gestorven was.
Maar ik had nooit gedacht dat een paard verliezen zo ongeloofelijk zwaar was.
Er is een stuk van mijn ziel met Dyco meegegaan.
Ik sta gekend als mvrtje posetief alle tegenslagen kom ik wel te boven.
Maar het is me de laatste 2 jaar echt te veel aant worden.
Morgen is het 2 jaar geleden dat er borstkanker bij me werd vastgesteld (gelukkig zijn we daar doorheen) januarie van dit jaar verloor ik mijn stoere bull-dozer thetie (bull-terrier), dan de italiaan nu Dyco en nog zo veel kleine dingen.
Deze keer zie ik er echt even het posetieve niet meer van in.
Dyco was er altijd voor me in deze moeilijke tijden en in de mooie.
Wat ben ik blij dat hij er nog was op onze trouwdag.
Ik heb nu even een ongeloofelijke angst om naar de wei te gaan bang dat Déclan, Sweety of Dinky ook zo ligt. Het is belachelijk dat weet ik maar ik denk dat ik dan knap.
Mijn man is net voor me langs de weiden gereden en heeft me gebeld dat ze allemaal lekker in de wei staan.
Ik hoop nog steeds wakker te worden uit deze nachtmerrie...
Zo snel als ik me weer een beetje beter voel ga ik al de lieve privé berichtjes van jullie allemaal antwoorden maar op moment lukt dat nog niet sorry hiervoor.
Bedankt jongen, bedankt voor alles ......