Geplaatst 
Zaterdagmiddag, Nijkerk. Navy de trailer ingesleurd en de auto volgepropt met een 8persoonstent (we pakken het graag groots aan), 4 slaapzakken, 2 wollen dekens, heel veel eten, en vooral veel paardenspul. Op naar Ommen. Daar waren we vrij snel, waardoor Navy rond een uurtje of 7 in het stalletje stond dat Annalynn hals-over-kop nog had kunnen regelen voor ons. Ze had het prima naar d'r zin, dit keer geen heimwee of "ik eet niet ver van huis"-rituelen. Geen zorgen dus. Wij de tent opgezet, nadat vaderlief door zijn rug was gegaan en niet kon helpen (jaja..). Gauw een pizzaria opgezocht en ons tegoed gedaan aan een echt lekkere pizza. Na afloop Navy nog gevoerd en toen was het inmiddels bedtijd.
Dus daar lig je dan, in je tentje. Allemaal geluiden, allemaal kouheid
Maar, ik heb nog prima geslapen. Dus fris en fruitig op de volgende morgen. Zondagmorgen, stal Ommen. Navy opgehaald en wat gevoerd. Op naar de voorkeuring.. Ware het niet dat er op dat moment een paard uitbreekt en Navy het wel een leuk plannetje vond om mee te rennen. Ik, koppig, dacht alleen "wat je ook doet, hou vast", en 450 kilo tegenhouden lukte niet.. Dus BAM, op mijn snufferd. Waarschijnlijk op dat moment een spiertje in mijn bil verrekt, maar doordat ik donderdag een val had gemaakt met de brommer (en dus overal schaafwonden, spierenpijn, stijfheid en een licht gekneusde rib had..), kon dat er nog makkelijk bij
Navy rende inmiddels richting uitgang, gelukkig werd ze daar opgevangen en na even rustigaan te hebben gedaan, toch nog gekeurd. Hartslag 60, logisch.. Wel een A en helaas een 2 voor turgor.. Op naar de start. Euhm.. ja.. "massastart".. Alleen Linda en Gorino stonden daar, en even dacht ik dat er van de 6 ingeschreven deelnemers, maar 2 op waren komen dagen. Maar algauw kwamen er nog 2 bij en konden we het stukje naar de échte start gezamelijk lopen.
Ik dook meteen achteraan. Ik wou pertinenent niet de eerste km's bij de anderen blijven, Navy loopt zich dan helemaal op te vreten en wil alleen maar voorop, ik besloot dat dat teveel energie kostte. Dus algauw even gaan stappen om wat meer afstand te creeren. Dat scheelde, Navy liep super. Makkelijk op een handje te rijden en een hartslag die niet boven de 115 uit kwam. Super dus.
Zo ging het eigenlijk continu, af en toe reden we met wat klasse II ruiters mee, af en toe maakten we een galopje, af en toe een stapje, en voordat we het wisten, waren we bij de Vetgate I.
Navy was nog heelrijk fris. Ik heb direct aangeboden en daar werd een hartslag van 44 geteld. Supernetjes dus. Het was een experimentje, normaal gesproken bied ik nooit direct aan. Weer een A, en daarmee een nettere Vetkaart als bij de start. Ging heerlijk dus.
Het tweede rondje vond Navy wat saai. We moesten nu een flink eind lang boerderijen in de berm, en dat had ze gauw gezien. Tot we op langs het water over een brede zandstrook reden. We hebben hier heerlijk gegalopeerd, af en toe werd mevrouw een beetje té enthousiast, maar we genoten allebei. Hierna bleef ze continu enthousiast. Dus ook dit ging weer snel, en weer waren we gauw bij Vetgate II.
Weer een frisse Neef. Zij deed het beter dan ik verwacht had; stukken beter. Na Holten had ik zo mijn twijfels, maar dat was onterecht geweest. Een hartslag van 52 en weer alles in orde, en dus weer betere waarden dan bij de start. Weer opgezadeld, ik er weer opgeklommen, en AU, toen begon ik alles te voelen. Mijn knieen waren inmiddels opgezwollen, mijn billen lagen bijna open en mijn rechtervoet protesteerde. Op dat moment dacht ik dat ik het nooit zpou halen. Verstand op nul gezet en even doorgebeten, een kilometertje later voelde ik het al bijna niet meer.
Navy had nog wel zin, wat me weer verbaasde. Duurde niet lang, want toen we weer dat stuk langs boerderijen moesten rijden, had ze het gehad. Af en toe viel ze plots uit draf. Langs het water was alles echter weer goed, en ook nu hebben we dfat stuk gegalopeerd. Navy briesde alsof haar leven er vanaf hing, ging telkenbs een pasje harder en drukte haar oren zó ver naar voren, dat ik ervan moest huilen. Ik was zo trots, dat ze na een km of 90 nog zo fris was dat ze hier nog van kon genieten..
Zondagmiddag, bos Ommen. We waren er bijna. Nog 6 km. En ooo, wat duurden die lang. Ik kon niet meer. Inmiddels lag ik om alles dubbel, heel raar, ik bleef maar de slappe lach houden van vermoeidheid. Beter dat, dan huilen
Alles deed zeer en de km's waren verdrievoudigd. Waar was die verdomde finish? Aah, het "2 km v/d finish"-bordje. Alsof Navy het kon lezen, sprong ze aan in galop. Op 1 km voor de finish heb ik haar teruggenomen en even later ben ik eraf gegaan.. Om er vervolgens weer op te klimmen En daar stond ons finishcomité.. Navy was moe, ik was moe. En we hadden het gedaan. Maar, ik durfde niet blij te zijn vóór we de nakeuring hadden gehad..Hartslag goed, turgor, darmen, ademhaling.. Allemaal in orde. Locomotie. De zenuwen gierden door mijn lijf. Ik hoorde dat Navy een paar pasjes tolte en daarna een perfect drafje neerzette. Een A.
We did it.
We hadden 105 km samen gereden. Samen door de laatste kilometers heen gevochten. We hadden het samen gedaan. 105 km. Honderd en vijf kilometer. Ik begon te huilen, groom Papa begon te huilen.. Dit had ik nooit durven dromen. Ik en mijn slachtpaard. Samen 105 km gereden. Ik ben zo trots op mijn meisje..
En, eindelijk thuis, had mevrouw nog energie voor 10. Dribbelend liep ze de stal binnen, viel meteen aan op het hooi en water, keek continu in het rond, oortjes naar voren, hinnikend naar de anderen. Trots. "Ik heb 105 km gelopen jongens" roepend. Mijn meisje, wat een wonderding.
Het heeft me de hele zondagavond en maandag gekost om het te beseffen. Ik heb gister alleen op bed gelegen (vriendlief hafd een dagje vrij genomen voor me en me goed verzorgd), en rond een uur of 7 stortte ik in. Emotioneel dan. Ik bleef huilen, zo trots op mijn dappere meisje was ik. Ik geloof nu dat we nog veel meer kunnen. En ik ga ook nog veel meer doen. Zit vol plannen! Maar eerst naar Navy nu.
Dit was het einde van ons seizoen. Neef krijgt nu een heerlijke tijd rust. Lekkere stapritjes, lekker genieten. Niemand die dat meer verdiend dan zij..
Allemaal bedankt voor de lieve woorden en steun. Jullie zijn geweldig
Liefs,
Mandy
*sorry voor het lange verslag..*
Petje af hoor! Dat soort afstanden zijn echt topsport! Ik weet niet of wij ooit zover (willen/kunnen) komen maar ik kan me voorstellen dat je na zo'n rit er even helemaal zowel fysiek als emotioneel doorheen zit!
Wij zijn om 11.22u. gestart, hebben op de pa (=pols & ademhalingcontrole) zo'n 10 minuten gepauzeerd voor de controle, eten, drinken en een beetje koelen, daarna nog ergens een korte groomstop gemaakt en kwamen om 14.26u. binnen. Dus iets meer dan 3 uur, al met al. Mijn gemiddelde snelheid is -volgens de uitslagen- 9, nog wat kilometer per uur. Maar er zijn er zat die ronde de 13 of 14 kilometer per uur rijden! Ik ben daarmee nog maar een beginner in de endurance sport hoor! En dat is voor de TS vast niet meer dan een stevige buitenrit!
. 
Nog even een kwartiertje onder het solarium gezet, daar genoot ze zichtbaar van. En dat mag ze 
